อึนฮยอกพ่อไก่น้อย กับ ดงเเฮผู้รอบรู้ super junior น่ารักที่ซูด.......

_มะเหมี่ยว_	# 1941 [ 31-10-2007 - 19:19:12 ]

_มะเหมี่ยว_	# 1942 [ 31-10-2007 - 19:21:44 ]

_มะเหมี่ยว_	# 1943 [ 31-10-2007 - 19:25:01 ]

_มะเหมี่ยว_	# 1944 [ 31-10-2007 - 19:26:00 ]

_มะเหมี่ยว_	# 1945 [ 31-10-2007 - 19:26:57 ]

_มะเหมี่ยว_	# 1946 [ 31-10-2007 - 19:28:13 ]

_มะเหมี่ยว_	# 1947 [ 31-10-2007 - 19:30:45 ]

_มะเหมี่ยว_	# 1948 [ 31-10-2007 - 19:34:38 ]

_มะเหมี่ยว_	# 1949 [ 31-10-2007 - 19:51:54 ]
	ตอนซองมิน ก่อนเข้าวงการค่ะ เมื่อตอนอยู่ชั้น ม.1 ผมที่เริ่มมีความฝันอยากจะเป็นนักร้อง ในตอนที่อยู่ชั้น ม.3 ก็ได้รับนามบัตรจากค่ายเพลงมาเมื่อตอนที่ไปช่วยทีมเต้นของเพื่อน และแล้วผมก็ได้เข้ามาเป็นเด็กฝึกหัดหลังจากผ่านการออดิชั่น แต่ระยะเวลาการฝึกซ้อมที่ยาวนานขึ้นเรื่อยๆจนค่อยๆเหนื่อยล้า เป็นอย่างนี้เรื่อยมาจนอยู่ชั้น ม.6 แม่ - ซองมิน~ ซองมิน~ ซองมิน - ครับ? แม่เป็นหวัดเหรอฮะ ? แม่ - ใช่เป็นหวัดซะแล้วล่ะ ว่าแต่ ช่วงนี้ทำไมเกรดเราถึงได้ตกลงๆล่ะ? ซองมิน - อ่า... แม่ - ผลสอบ Pre-Test ของเราน่ะ คราวก่อนก็เอาซ่อนไว้ในลิ้นชักโต๊ะ แล้วนี่อีก นี่มันอะไรกัน? ซองมิน - แม่ มาค้นกระเป๋าผมได้ยังไง! แม่ - เราน่ะ ตอนนี้ทำอะรอยู่ห๊า! พอไปซ้อมอะไรนั่นแล้วผลสอบก็ตกลงๆ ยังไงก็ต้องเข้ามหาลัยให้ได้นะ ที่แม่ต้องมาพูดอย่างนี้น่ะ เพราะพ่อเราน่ะเค้าเป็นกังวลอยู่ รู้รึเปล่า? รึว่าไม่รู้!? ซองมิน - แต่ผมก็ตั้งใจเรียนอยู่นะฮะ จริงๆนะ.. แม่ - งั้นเหรอ?!? ตั้งใจอยู่งั้นเหรอ? ตั้งแต่เข้าเทอม 1 มาเกรดก็ร่วงลงมาหมดเลยไม่ใช่เหรอ! ซองมิน - ก็ยังมีเทอม 2 อีกเทอมไม่ใช่เหรอฮะ อ่า แม่เสียงแหบแล้วนะฮะ แม่ - ถ้าตั้งใจจะทำอย่างนั้น ก็ทำจริงๆล่ะ พอขึ้นชั้น ม.6 ปัญหาเรื่องเข้ามหาวิทยาลัยก็เข้ามารุมเร้าจนไม่มีวันไหนที่มีความสุข สงครามประสาทกับพ่อและแม่ก็ดำเนินต่อไป ทั้งวันที่จะได้เดบิวก็ถูกเลื่อนออกไป ยิ่งทำให้ความเครียดสะสม จนสุดท้ายถึงกับไปเตร็กเตร่ไม่ยอมซ้อมอยู่หลายสัปดาห์ แต่สิ่งที่ผมกลัวยิ่งกว่าการทำให้พ่อแม่ผิดหวัง ก็คือการผิดหวังในตัวเอง และแล้วผมก็นึกถึงคำพูดที่ว่า คนที่ผ่านความลำบากมามากจึงจะเป็นคนที่ประสบความสำเร็จ ผมจึงหยุดการล่องลอยเตร็ดเตร่ที่ผมทำมากว่าหลายสัปดาห์ เปลี่ยนความคิดใหม่ แล้วเริ่มเตรียมตัวเพื่อการสอบเข้ามหาลัย และแน่นอนผมไม่โดซ้อมด้วย ซองมิน - อ่า...วันนี้มันวันประกาศผมสอบนี่นา? วันนี้ตื่นเต้นสุดๆเลย อ่า~ ครั้งนี้ต้องติดให้ได้ด้วยสิ... [.........] ซองมิน - ติดใช่มั๊ย? ไม่ติด? ติด? ต..ติด? ติด??? แม่ฮะ แม่!! พ่อ!! มีชื่อผมฮะ มีชื่อผม ผมติดแล้ว แม่ - เอ๋?? จริงเหรอ ติดแล้วจริงๆเหรอ?? ซองมิน - ผม ผมติดจริงๆฮะแม่~~ แม่ - ในที่สุด ลูกชายของแม่ ลูกแม่ก็ทำได้!! พ่อ - อ่า....ซองมินของเรา ผ่านแล้วใช่มั๊ย~ ลูกพ่อติดที่ไหนล่ะ~~ แม่ - ซองมินของแม่ออกจะหัวดี ว่าแล้วเชียวว่าต้องติดตั้งแต่รอบแรก~~ จริงๆแล้วก็ไม่ได้กังวลอะไรมากหรอก พ่อและแม่ที่ดีใจเสียยิ่งกว่าผมเมื่อผมมาบอกผลสอบว่าผ่าน ภาพของพ่อกับแม่ที่โทรบอกคนนั้นคนนี้อย่างมีความสุขยังติดตรึงใจผม จากนั้นผมก็ขยันตั้งใจเรียนในมหาวิทยาลัย เข้าเรียนไม่เคยขาด ผมเตรียมตัวพร้อมเสมอในการสอบ จนได้รับทุนรางวัลจากผลสอบเทอม 1 เมื่อกลับมาคิดดูผมรู้สึกภูมิใจในตัวเองอย่างมาก ผมตั้งใจเรียนและฝึกซ้อมอย่างนั้นเรื่อยมา จนวันหนึ่ง ก็ได้รับรู้สิ่งที่รอคอยมานาน คังอิน - ซองมิน~ นายได้ยินหรือยัง? ซองมิน - อืม...ได้ยินแล้วพี่~ ว่าแต่ว่า พวกเราจะได้เดบิวจริงๆเหรอ? คังอิน - ของมันแน่อยู่แล้ว~ นี่ พวกเราเฝ้ารอวันนี้มานานเท่าไหร่? ซองมิน - อ่า..ก็เพราะอย่างนั้นแหละ พวกเราจะได้เดบิวใช่มั๊ย? จริงๆใช่มั๊ย? หลังจากที่อัดเสียงทั้งอัลบั้มแล้ว ต่อไปก็เหลือแต่วันเดบิว...จะถึงแล้วเหรอ?? อ่า..... คังอิน - น่านสินะ~~ ฉันตื่นเต้นจริงๆ นี่ ว่าแต่นายไม่หิวเหรอ? ไปกินข้าวกัน? ซองมิน - อ่า..ช่วงนี้ผมไดเอทด้วยเดนจังชีเก(แกงเต้าหู้)อยู่น่ะ~ ผมจะต้องรีดน้ำหนักออกอีกหน่อย คังอิน - น้ำหนัก? ซองมิน - ช่วงนี้ผมเลยต้องไดเอทโดยการกินแต่เดนจังชีเก ทั้งๆที่รู้น่ะนะ แต่มันก็จืดชืดจนไม่อยากกิน แต่ว่ายังไงก็ต้องทำให้ได้ จากตอนนี้อีก 10 กิโล? ดูเหมือนว่าจะต้องลดอีกประมาณ 10 กิโลล่ะ... คังอิน - ห๊า?? 10 กิโลเหรอ?? รยออุคก็กำลังลดอย่างนี้เหมือนกัน พวกนายนี่กำลังหมกมุ่นกับการไดเอทจนงุ่นง่านกันใช่มั๊ยเนี๊ยะ? ซองมิน - แต่พี่ก็ต้องลดเหมือนกันไม่ใช่เหรอ?? คังอิน - ....นายนี่มัน เพราะคำเดียวของนายนั่น ก็จบเลยบทสนทนา -_- อะไร...ฉันไม่สนใจหรอกลดความอ้วนอะไร ไปล่ะฉันจะไปหาอะไรกินกับชินดง~~ ซองมิน - เข้าใจแล้วฮะ ช่วงก่อนที่ซูเปอร์จูเนียร์จะเดบิว ผมไดเอทอย่างเอาเป็นเอาตาย วิ่งวันละ 1 ชั่วโมง อาหาร 3 มื้อเป็นเดนจังชีเก กับข้าวครึ่งถ้วย รสชาดจืดชืดของเดนจังชีเกยังคงติดลิ้นผมอยู่ แล้วผมก็กลายมาเป็นซองมินแห่งซุเปอร์จูเนียร์ ตารางที่แน่นเอี๊ยดหลังจากเดบิว แม้จะมีเรื่องลำบากมากมาย มีคำพูดที่ว่า "ความทรงจำจะคงอยู่ตลอดไป" ไม่ยึดติดกับเมื่อวานที่ขมขื่น และไม่กังวลกับวันพรุ่งนี้ที่ยังมาไม่ถึง ผมจะยืนอยู่บนเวที เต้นและร้องเพลง ในฐานะซุเปอร์จูเนียร์ และใช้ทุกช่วงเวลาอย่างมีคุณค่าที่สุด ผมซูเปอร์จูเนียร์ซองมินู

_มะเหมี่ยว_

# 1949

[ 31-10-2007 - 19:51:54 ]

ตอนซองมิน ก่อนเข้าวงการค่ะ
เมื่อตอนอยู่ชั้น ม.1 ผมที่เริ่มมีความฝันอยากจะเป็นนักร้อง
ในตอนที่อยู่ชั้น ม.3 ก็ได้รับนามบัตรจากค่ายเพลงมาเมื่อตอนที่ไปช่วยทีมเต้นของเพื่อน
และแล้วผมก็ได้เข้ามาเป็นเด็กฝึกหัดหลังจากผ่านการออดิชั่น
แต่ระยะเวลาการฝึกซ้อมที่ยาวนานขึ้นเรื่อยๆจนค่อยๆเหนื่อยล้า เป็นอย่างนี้เรื่อยมาจนอยู่ชั้น ม.6

แม่ - ซองมิน~ ซองมิน~
ซองมิน - ครับ? แม่เป็นหวัดเหรอฮะ ?
แม่ - ใช่เป็นหวัดซะแล้วล่ะ ว่าแต่ ช่วงนี้ทำไมเกรดเราถึงได้ตกลงๆล่ะ?
ซองมิน - อ่า...
แม่ - ผลสอบ Pre-Test ของเราน่ะ คราวก่อนก็เอาซ่อนไว้ในลิ้นชักโต๊ะ แล้วนี่อีก นี่มันอะไรกัน?
ซองมิน - แม่ มาค้นกระเป๋าผมได้ยังไง!
แม่ - เราน่ะ ตอนนี้ทำอะรอยู่ห๊า! พอไปซ้อมอะไรนั่นแล้วผลสอบก็ตกลงๆ
ยังไงก็ต้องเข้ามหาลัยให้ได้นะ ที่แม่ต้องมาพูดอย่างนี้น่ะ
เพราะพ่อเราน่ะเค้าเป็นกังวลอยู่ รู้รึเปล่า? รึว่าไม่รู้!?
ซองมิน - แต่ผมก็ตั้งใจเรียนอยู่นะฮะ จริงๆนะ..
แม่ - งั้นเหรอ?!? ตั้งใจอยู่งั้นเหรอ? ตั้งแต่เข้าเทอม 1 มาเกรดก็ร่วงลงมาหมดเลยไม่ใช่เหรอ!
ซองมิน - ก็ยังมีเทอม 2 อีกเทอมไม่ใช่เหรอฮะ อ่า แม่เสียงแหบแล้วนะฮะ
แม่ - ถ้าตั้งใจจะทำอย่างนั้น ก็ทำจริงๆล่ะ

พอขึ้นชั้น ม.6 ปัญหาเรื่องเข้ามหาวิทยาลัยก็เข้ามารุมเร้าจนไม่มีวันไหนที่มีความสุข
สงครามประสาทกับพ่อและแม่ก็ดำเนินต่อไป ทั้งวันที่จะได้เดบิวก็ถูกเลื่อนออกไป ยิ่งทำให้ความเครียดสะสม
จนสุดท้ายถึงกับไปเตร็กเตร่ไม่ยอมซ้อมอยู่หลายสัปดาห์
แต่สิ่งที่ผมกลัวยิ่งกว่าการทำให้พ่อแม่ผิดหวัง ก็คือการผิดหวังในตัวเอง
และแล้วผมก็นึกถึงคำพูดที่ว่า คนที่ผ่านความลำบากมามากจึงจะเป็นคนที่ประสบความสำเร็จ
ผมจึงหยุดการล่องลอยเตร็ดเตร่ที่ผมทำมากว่าหลายสัปดาห์
เปลี่ยนความคิดใหม่ แล้วเริ่มเตรียมตัวเพื่อการสอบเข้ามหาลัย และแน่นอนผมไม่โดซ้อมด้วย

ซองมิน - อ่า...วันนี้มันวันประกาศผมสอบนี่นา?
วันนี้ตื่นเต้นสุดๆเลย อ่า~ ครั้งนี้ต้องติดให้ได้ด้วยสิ...
[.........]
ซองมิน - ติดใช่มั๊ย? ไม่ติด? ติด? ต..ติด? ติด???
แม่ฮะ แม่!! พ่อ!! มีชื่อผมฮะ มีชื่อผม ผมติดแล้ว
แม่ - เอ๋?? จริงเหรอ ติดแล้วจริงๆเหรอ??
ซองมิน - ผม ผมติดจริงๆฮะแม่~~
แม่ - ในที่สุด ลูกชายของแม่ ลูกแม่ก็ทำได้!!
พ่อ - อ่า....ซองมินของเรา ผ่านแล้วใช่มั๊ย~ ลูกพ่อติดที่ไหนล่ะ~~
แม่ - ซองมินของแม่ออกจะหัวดี ว่าแล้วเชียวว่าต้องติดตั้งแต่รอบแรก~~
จริงๆแล้วก็ไม่ได้กังวลอะไรมากหรอก

พ่อและแม่ที่ดีใจเสียยิ่งกว่าผมเมื่อผมมาบอกผลสอบว่าผ่าน
ภาพของพ่อกับแม่ที่โทรบอกคนนั้นคนนี้อย่างมีความสุขยังติดตรึงใจผม
จากนั้นผมก็ขยันตั้งใจเรียนในมหาวิทยาลัย เข้าเรียนไม่เคยขาด
ผมเตรียมตัวพร้อมเสมอในการสอบ จนได้รับทุนรางวัลจากผลสอบเทอม 1
เมื่อกลับมาคิดดูผมรู้สึกภูมิใจในตัวเองอย่างมาก

ผมตั้งใจเรียนและฝึกซ้อมอย่างนั้นเรื่อยมา
จนวันหนึ่ง ก็ได้รับรู้สิ่งที่รอคอยมานาน

คังอิน - ซองมิน~ นายได้ยินหรือยัง?
ซองมิน - อืม...ได้ยินแล้วพี่~ ว่าแต่ว่า พวกเราจะได้เดบิวจริงๆเหรอ?
คังอิน - ของมันแน่อยู่แล้ว~ นี่ พวกเราเฝ้ารอวันนี้มานานเท่าไหร่?
ซองมิน - อ่า..ก็เพราะอย่างนั้นแหละ พวกเราจะได้เดบิวใช่มั๊ย? จริงๆใช่มั๊ย?
หลังจากที่อัดเสียงทั้งอัลบั้มแล้ว ต่อไปก็เหลือแต่วันเดบิว...จะถึงแล้วเหรอ?? อ่า.....
คังอิน - น่านสินะ~~ ฉันตื่นเต้นจริงๆ
นี่ ว่าแต่นายไม่หิวเหรอ? ไปกินข้าวกัน?
ซองมิน - อ่า..ช่วงนี้ผมไดเอทด้วยเดนจังชีเก(แกงเต้าหู้)อยู่น่ะ~ ผมจะต้องรีดน้ำหนักออกอีกหน่อย
คังอิน - น้ำหนัก?
ซองมิน - ช่วงนี้ผมเลยต้องไดเอทโดยการกินแต่เดนจังชีเก
ทั้งๆที่รู้น่ะนะ แต่มันก็จืดชืดจนไม่อยากกิน แต่ว่ายังไงก็ต้องทำให้ได้ จากตอนนี้อีก 10 กิโล?
ดูเหมือนว่าจะต้องลดอีกประมาณ 10 กิโลล่ะ...
คังอิน - ห๊า?? 10 กิโลเหรอ?? รยออุคก็กำลังลดอย่างนี้เหมือนกัน
พวกนายนี่กำลังหมกมุ่นกับการไดเอทจนงุ่นง่านกันใช่มั๊ยเนี๊ยะ?
ซองมิน - แต่พี่ก็ต้องลดเหมือนกันไม่ใช่เหรอ??
คังอิน - ....นายนี่มัน เพราะคำเดียวของนายนั่น ก็จบเลยบทสนทนา -_-
อะไร...ฉันไม่สนใจหรอกลดความอ้วนอะไร ไปล่ะฉันจะไปหาอะไรกินกับชินดง~~
ซองมิน - เข้าใจแล้วฮะ

ช่วงก่อนที่ซูเปอร์จูเนียร์จะเดบิว ผมไดเอทอย่างเอาเป็นเอาตาย
วิ่งวันละ 1 ชั่วโมง อาหาร 3 มื้อเป็นเดนจังชีเก กับข้าวครึ่งถ้วย
รสชาดจืดชืดของเดนจังชีเกยังคงติดลิ้นผมอยู่

แล้วผมก็กลายมาเป็นซองมินแห่งซุเปอร์จูเนียร์
ตารางที่แน่นเอี๊ยดหลังจากเดบิว แม้จะมีเรื่องลำบากมากมาย
มีคำพูดที่ว่า "ความทรงจำจะคงอยู่ตลอดไป"
ไม่ยึดติดกับเมื่อวานที่ขมขื่น และไม่กังวลกับวันพรุ่งนี้ที่ยังมาไม่ถึง

ผมจะยืนอยู่บนเวที เต้นและร้องเพลง ในฐานะซุเปอร์จูเนียร์
และใช้ทุกช่วงเวลาอย่างมีคุณค่าที่สุด

ผมซูเปอร์จูเนียร์ซองมินู

_มะเหมี่ยว_	# 1950 [ 31-10-2007 - 20:01:12 ]
	ไปเเล้ว นะ บาย.....................................................................................................................................................................................................................................................................................................ู

_Lovely_ sungmin_	# 1951 [ 31-10-2007 - 20:27:18 ]
	ว้ามะมีใคอยู่เลยหร๋อออออ เด๋วค่อยมาไหม่กะได่

_knewz_	# 1952 [ 01-11-2007 - 20:05:49 ]
	มาแวะแปะรูปค่ะ

realkushi	# 1953 [ 02-11-2007 - 13:01:12 ]
	ช่วยๆๆๆ ใจนะจ้าที่ไป post photo ให้อ่ะจ้า

realkushi	# 1954 [ 02-11-2007 - 13:02:41 ]

realkushi	# 1955 [ 02-11-2007 - 13:04:21 ]

realkushi	# 1956 [ 02-11-2007 - 13:15:09 ]

realkushi	# 1957 [ 02-11-2007 - 13:17:52 ]

realkushi	# 1958 [ 02-11-2007 - 13:43:27 ]

realkushi	# 1959 [ 02-11-2007 - 13:50:57 ]

realkushi	# 1960 [ 02-11-2007 - 13:52:04 ]

ต้องสมัครเป็นสมาชิกและ login เข้าสู่ระบบก่อนถึงจะสามารถลงความเห็นได้