นายตัวร้ายกับยัยจอมโหด ♥~{->>[ The Top is crue]<<-}~♥ 
นายตัวร้ายกับยัยจอมโหด
บทที่ 17/3[จบตอน] [ นี่น่ะเหรอ?ที่บอกว่า......รัก !!] 
โย่ววววววววววววววว~~~
โครตดีใจ (เอ่อ คงไม่หยาบไปนะ แฮะๆ^^) แบบว่า อัพได้แล้วคร๊าบบบบบบบบบบบ
หลังจากที่อินารุมันลงทุนนั่งรถกลับไปบ้านมา1ชั่วโมงเต็ม
ปรากฎว่า นิยายมันก็ยังอยู่ แต่แฟ้มที่เก็บไว้มันมีปัณหา -*-
ต้องหาทางแก้ไขอีกที
นารุเลยต้องสร้างแฟ้มใหม่ =[]=!!
และ แต๊นแตน!! มาแว้ววววววว~~~ >____</''
----------------------------------------
นายตัวร้ายกับยัยจอมโหด
บทที่ 17/3[จบตอน] [ นี่น่ะเหรอ?ที่บอกว่า......รัก !!] แกร๊ก…
“อาหมอ!! อาหมอครับ คุณย่าเป็นไง คุณย่าเป็นไงครับอาหมอ!!?? ”
ฉันสะดุ้งรู้สึกตัวอีกทีเพราะเสียงของรุ่นพี่ที่วิ่งไปถามคุณหมอ อาหมองั้นเหรอ?
หมอที่นี่เป็นญาติกับรุ่นพี่ด้วย ทุกคนหันไปสนใจคำตอบจากปากคุณหมอทันที
ฉันรู้สึกเหมือนนายชุนวูเดินมานั่งลงใกล้ๆฉัน
หัวใจของฉัน.....มันเต้นไม่ปกติเลย...
ฉัน...ฉันอยากหันไปมองหน้าเขาเหลือเกิน แต่ทำไมฉันถึง ฉันถึง....
“ปลอดภัยแล้วล่ะ แม่นั่นไม่เป็นไรมากหรอก ก็แค่อาการกำเริบ บอกแล้วว่าอย่าเครียด ไม่เคยฟังกันบ้างเลย ก็รู้ว่าตัวเอง...”
คุณหมอที่รุ่นพี่เรียกว่าอา นั่งลงอย่างเหนื่อยอ่อน พร้อมมองไปข้างหน้า
ทุกคนก็นั่งลงที่เดิม สีหน้าดีขึ้น รุ่นพี่ยิ้มได้อีกครั้ง
แต่ก็ยังไม่วายหันมองเข้าไปในห้องฉุกเฉินด้วยสายตาที่เป็นห่วง
ฉันว่าคุณหมออายุน้อยกว่าคุณย่าของรุ่นพี่นะ แต่ทำไมเขาถึงเรียกคุณย่าของรุ่นพี่ว่าแม่นั่นล่ะ ???
!! !!
ฉันรู้สึกถึงการขยับตัวของคนที่อยู่ข้างๆ
นายชุนวู เขา เขากำลังจะไปจากที่นี่แล้ว ฉันจะหันไปดีไหม
ฉันจะร้องเรียกเขาดีไหม?
ฉะ ฉันพูดไม่ออก......
“พี่ชุน พี่ชุนจะไปไหนค่ะ!!”
เสียงของอาหลิน ทำให้คนที่เป็นเจ้าของชื่อชะงักไป
เขาหันมาจ้องมองร่างเล็กที่วิ่งมาพุดกับเขา
สายตาของเขาเลยไปถึงอีกคนที่นั่งหันหลังอยู่
....ทั้งที่ฉันอยู่แค่นี้ เธอก็ยังไม่หันมามองฉัน
โซจิน ฉันมันไม่มีค่าในสายตาเธอเลยซักครั้งใช่ไหม?......
“พี่กำลังจะกลับน่ะ ในเมื่อผู้หญิงคนนั้นไม่เป็นอะไรแล้ว พี่ก็กลับแล้วกัน”
พลั่ก!!
“ไอ้ชุน!! ที่คุณย่าเป็นแบบนี้ไม่ใช่เพราะแกรึงัย แกไม่สำนึกเลยใช่ไหม? ห๊ะ!!!”
ฉันเพิ่งเห็นครั้งแรกที่รุ่นพี่ฟิวส์ขาด
รุ่นพี่พุ่งไปชกหน้านายชุนวูเข้าอย่างจัง จนเขาล้มลงไป ฉันรีบไปดึงรุ่นพี่ไว้
ส่วนยัยฝู่กลับนั่งอยู่ที่เดิม
ทำไมไม่มาช่วยกันดึงฟร่ะ -*- อี่ตารุ่นพี่ใช่คนแรงน้อยซะที่ไหน!!!
“รุ่นพี่!! ใจเย็นๆสิ อย่างน้อยเขาก็มาดูว่าคุณย่าเป็นยังไงนะ”
ฉันพูดขึ้นมา ทำให้รุ่นพี่อ่อนลง เขาทรุดลงนั่งข้างๆฉัน มือของฉันยังคงจับรุ่นพี่เอาไว้อยู่
นายชุนวู....
ฉันหันไปมองเขา ด้วยใจที่เต้นระส่ำ
ใบหน้าของเขามีเลือดไหลมาที่มุมปาก เขาลุกขึ้นมาสีหน้านิ่ง
!!!
สายตาของเขา ทำไมมันถึงดูหม่นขนาดนั้น
แต่บางที สายตานั่นมันก็ว่างเปล่าเหลือเกิน
ชุนวู.....
ร่างสูงยันตัวเองลุกขึ้นได้ เงยหน้าขึ้นมองไปทางคนที่ชกเขา
และสายตาก็เลยไปสบกับอีกคนข้างๆที่กำลังโอบกอดพร้อมปลอบโยนหยี่เจ๋อคนที่มีสายเลือดเดียวกันกับเขา
หึ...คุณย่างั้นเหรอ?
เรียกแบบนั้น เรียกแบบนั้น เธอกับไอ้หนานคงจะไปได้ไกลแล้วสินะ
เพราะอย่างนี้แหรอ? ถึงไม่มองหน้าฉัน
ที่ฉันไปจากชีวิตเธอ มันไม่มีความหมายกับเธอเลยใช่ไหม?
โซจิน......เธอไม่ได้คิดถึงฉันเลยใช่ไหม?...
ชายหนุ่มขยับร่างอันสั่นไหวไปด้วยความเจ็บปวดใจ เดินออกมาจากตรงนั้น ไม่มีเสียงใดๆ
ไม่ฟังเสียงร้องเรียกของอาหลินที่ถามอย่างเป็นห่วง
เขาเดินออกมาจากภาพที่ทำให้เขาเจ็บแปลบ
มือเล็กๆนั่นที่เราเคยจับ ร่างเล็กๆนั่นที่เราเคยกอด แก้มเนียนใสที่เราเคยจูบ
ต่อจากนี้.....เราไม่มีสิทธิ์อีกแล้ว
ไม่สิ!! ความจริงเรามันไม่มีสิทธิ์มาตั้งแต่ต้นแล้ว ตั้งแต่ตอนนั้นตั้งแต่เกิดเรื่องนั้น เราก็ไม่มีสิทธิ์แล้ว!!
น้ำตาแทบจะไหลออกมา ชายหนุ่มจ้องมองไปข้างหน้า สายตาเด็ดเดี่ยว
เราจะไม่สนใจอีก ไม่สนใจอีก!!!
“นายยังคิดจะเดินลงบันไดอีกเหรอ? ไม่เหนื่อยบ้างรึไง เมื่อกี้นายก็เพิ่งวิ่งขึ้นบันไดมาใช่ไหม? นายชุนวู!!”
เสียงหวานห้าวดังขั้นข้างหลังคนตัวสูง
ในขณะที่ข้าอีกข้างกำลังจะก้าวลงบันไดตรงหน้า ทำเอาร่างสูงหยุดนิ่ง
โซจิน!!
“นะ นายมาถึงที่นี่ น่าจะเข้าไปดูอาการเขาบ้าง เขาเป็นย่าของนายไม่ใช่เหรอ?”
เสียงนั้นยังคงพูดขึ้นอีก ชุนวูอยากจะยกมือขึ้นมาปิดหูตัวเอง
ไม่!! ไม่ใช่!! ไม่ใช่ เขากำลังหูฝาดไป!!!
ชุนวูก้าวลงบันไดไปโดยที่ไม่หันมามองคนข้างหลัง ไม่สนใจ เหมือนไม่ได้ยิน
“นี่เหรอ? ที่นายบอกว่ารักฉัน!!!!”
ฉันตัดสินใจตะโกนออกไป ยกมือขึ้นเช็ดน้ำใสๆที่ทำให้ตาของฉันพร่ามองไม่เห็นข้างหลังของเขา
ทำไม ทำไมถึงไม่หันมามองหน้าฉัน ทำไมนายถึงหายไป ทำไมนายถึงหายไปชุนวู...
..................
“พูดสิ นายพูดกับฉันสิ หันมาคุยกับฉัน หันมานะตาบ้า!!”
ร่างเล็กก้าวเข้าไปถึงตัวคนตัวสูงอย่างรวดเร็วพร้อมทั้งทุบตีเขาอย่างไม่ยั้งมือ
จนร่างสูงต้องหันมาจับมือเล็กนั้นไว้
“หยุดนะ!!! เธอบ้าไปแล้วรึไง!!”
“ใช่ฉันบ้า!! บ้าเพราะนายนั่นแหละ นายทำให้ฉันกลุ้ม นายทำให้ฉันไม่เป็นตัวของตัวเอง เอาตัวของฉันคืนมา เอาความเป็นฉันคืนมานะ!!!”
มือยังคงไม่ยอมหยุด แม้ว่าจะถูกอีกฝ่ายจับไว้แน่น แต่ก็ยังพยายามที่จะทุบตีคนที่กำลังเกาะกุม
!!!
0x0!!!!
อื้อ!!!!
>X<!!!
------------------------
ยัยจิน ~~
แกอยากให้ฉันตายคาที่ใช่ไหม?
ทำไมแกค้างไว้แค่นี้เฮอะ!!
ยัยบร้า!!! เล่าต่อสิโว้ยยยยยยยยยยยย~~ 