บ้านแห่งความรัก selina hebe ella แห่ง S.H.E.

จ้า ขอบใจจ้านางฟ้า

นางฟ้า ขอบคุณสำหรับ MVจ้า รักนางฟ้า

นายตัวร้ายกับยัยจอมโหด
บทที่ 16/2 [จบตอน]
[ ฉันจะเชื่อนายได้ไหม !!]


เห็นมั๊ย บัวว่าแล้วว่าคุณหานเค้าต้องมีเหตุผลในการร้าย

แต่บัวก็ยังสงสารป๋าชุน ทำไมชีวิตชั้งน่าสงสารแบบนี้

เจ๊จินเข้าใจป๋าชุนด้วยซิ เค้าออกจะรักตังเองจะตายไป

เหมือนที่พี่จิวว่านั้นป๋าชุนคงเจ็บปวดมากเลยที่เห็นหญิงอันเป็นที่รักต้องเจ็บ(นางฟ้าใจร้าย)

ยังคาใจน้านางฟ้าทำไมไม่ให้ป๋าชุนเป็นคนช่วยเจ๊จินละ (มันน่าจะเป็นแบบนั้นจะตายไป)

นายตัวร้ายกับยัยจอมโหด
บทที่ 17/1
[ นี่น่ะเหรอ?ที่บอกว่า......รัก !!]


ตายละทุกอย่างกำลังเลวร้าย โถป๋าชุนของช้าน อยากจะเข้าไปช่วยป๋าใจจะขาด

ทำไมเรื่องทุกเรื่องถึงได้มาสุมอยู่ที่ป๋าชุนแบบนี้ น่าสงสารจริงๆ จาหาความสุขได้มั้ยละนี้

ให้เดา(อีกละ)คุณย่าต้องเป็นตัวเปลในความรักของป๋าชุน และ เจ๊จินแน่เลย

แบบขัดใจไม่ได้เพราะย่าเป็นโรคร้าย และกำลังจะตาย ป๋าชุนก็ต้องทำตามคำ(บังคับ)ของย่า

หรือถ้าคิดอีกแบบ ย่ากำลังจะตายไม่อยากทำลายความสุขของป๋าชุน จนจำใจต้องให้ป๋ารักกับเจ๊จิน

แต่ไม่อยากจะคิดมากเพราะไอ้ที่อยากให้เกิดก็ไม่เห็นเป็นแบบนั้น (อิๆๆยังไม่เลิกฮาๆๆๆๆ)

นายตัวร้ายกับยัยจอมโหด
บทที่ 17/2
[ นี่น่ะเหรอ?ที่บอกว่า......รัก !!]


เนิ่นนานที่ร่างเล็กจ้องมองไปที่เขา ผู้ชายที่เธอทั้งรักทั้งหวง ไม่ว่าจะนานแค่ไหน ไม่ว่าจะเกิดอะไรขึ้น

เขาจะต้องเป็นของเธอ เป็นของเธอแค่คนเดียวเท่านั้น

การขยับตัวเกิดขึ้นกับคนที่กำลังยืนจ้องมองอยู่ แก้วไวท์ใสถูกวางลงข้างๆแก้วของชายหนุ่ม

แววตาสวยจ้องมองคนข้างๆด้วยความรักใคร่เสน่หา

มือเรียวค่อยๆเอื้อมขึ้นไปลูบไล้ที่คอของเขาอย่างจาบจ้วง

“ลิน่าว่าที่รักดื่มมากไปแล้วนะค่ะ เกิดอะไรขึ้นกันค่ะ”

เสียงหวานๆถูกพ่นออกมาข้างๆใบหูของชายหนุ่มอย่างจงใจ เธอหวังจะให้เขารู้สึกวาบหวามไปกับเธอ

แต่ มันไม่เป็นอย่างที่เธอคิด เมื่อสายตาแข็งกราวถูกส่งจากดวงตาเข้มกวาดมามองเธอ

“ถอยไป”

เสียงทุ่มลึกถูกแปร่งออกมาจากลำคอคนตัวสูง แววตาของชุนวูมันว่างเปล่าเสียจนน่ากลัว

เส้าหานขยับออกมาด้วยความตกใจกับน้ำเสียงนั้นเล็กน้อย

แต่เธอก็ยังคงนั่งลงข้างๆเขาพร้อมกับพูดขึ้นเหมือนว่าจะเข้าใจเรื่องทุกอย่าง

“ลิน่ารู้ว่าที่รักเครียดเรื่องของเรา อย่าไปคิดมากสิค่ะ ค่อยเป็นค่อยไปก็ได้^^”

มือเรียวสวยไม่ปล่อยเปล่า

เธอเลื่อนไปจับมือหนานั้นบีบมันเบาๆถ่ายทอดความรู้สึกบางอย่างให้อย่างจงใจอีกครั้ง

ตอนนี้ชุนวูกำลังเมาได้ที่ จะปล่อยให้มันผ่านเลยไปเปล่าๆทำไมกันล่ะ หึหึ

ชุนวูละจากการดื่มไวท์แก้วนั้น หันมามองจ้องคนที่กำลังจับมือเขา สายตาที่เธอส่งมาหาเขามันมากความหมาย

ถ้าเป็นผู้ชายอื่น คงไม่อาจอยู่เฉยที่จะไม่พาเธอขึ้นไปบนห้องข้างบนและอยู่สองต่อสอง

แต่นี่เป็นเขา และเขาไม่มีทางทำแบบนั้น

“ฉันเตือนเธอแล้วนะ หึหึ”

ซ่า!!

ไวท์ที่จริงๆแล้วควรจะอยู่ในแก้วใส ตอนนี้มันกลับไปเปียกอยู่ที่ใบหน้าหวานของหญิงสาวแทน

เส้าหานทั้งอึ้งทั้งตะลึง

ไม่ใช่แค่เธอ ทุกคนที่อยู่ที่นั่นเองก็เช่นกัน

ชุนวูเดินออกมาจากตรงนั้น โดยไม่สนใจสายตาดูหมิ่นนินทาของคนที่จ้องมองเขาแม้เพียงซักนิด

แค่แววตาเดียวที่ชุนวูจ้องมองไป

ทุกเสียงก็เงียบกริบ

“กริ๊ดดดดดดดดดดดดดดดดดดด!!!!”

เส้าหานรู้ตัวอีกที เธอก็ได้แต่กรีดร้องออกมาด้วยความคับแค้นใจตามหลังคนตัวสูงที่เพิ่งเดินออกไป

“ทำไม ทำไมคุณถึงไม่เคยมองฉันเลย ชุนวู ทั้งๆที่ฉัน ทั้งๆที่มีแค่ฉันที่อยู่ข้างคุณตลอดมา ทำไมชุนวู !!”

ร่างเล็กทรุดลงตรงนั้น กอดตัวเองสั่น ร้องไห้ออกมาด้วยความแค้นใจ

“โซจิน เธอมันมารหัวใจฉัน!!”

สายตาเด็ดเดี่ยวเกิดขึ้นกับร่างอันสั่นเทาด้วยความโกรธนั้น แววตาที่มองออกไป ไม่มีใครรู้และคาดหมายได้เลย

----------

--------------------

รถที่ถูกขับตามอารมณ์มานานถูกจอดลง

ในหัวของชุนวู นึกถึงแต่เรื่องราวที่ได้ใกล้ชิดกับเธอ เรื่องราวที่เขาได้อยู่ในบ้านหลังเดียวกันกับเธอ

โซจิน...ฉันคิดถึงเธอจริงๆ แต่ฉัน คงไปหาเธอไม่ได้อีกแล้ว ไม่ได้อีกแล้ว...

น้ำตาไหลมาคลอที่ดวงตาคมนั้น เขาเอือมมือขึ้นมาปัดมันออกไป

กำลังจะขับรถออกไปอีกครั้งเพื่อมุ่งตรงไปยังที่ๆอาจทำให้เขาสบายใจมากที่สุด

ยังไม่ทันที่เขาจะได้ออกรถ เสียงโทรศัพท์ของเขาก็ดังขึ้น

“มีอะไรผู้จัดการ”

..................

“ว่าไงนะ!!”

.........................

โทรศัพท์ถูกขว้างลงที่เบาะข้างคนขับ รถถูกเปลี่ยนเส้นทาง เพื่อมุ่งตรงไปยังอีกที่หนึ่ง

ผู้หญิงคนนั้นเข้าโรงพยาบาลงั้นเหรอ?

ผู้หญิงคนนั้น!!

คุณย่า!!

------

-------------------

“คุณย่า!!”

“รุ่นพี่ รุ่นพี่ใจเย็นๆค่ะ คุณย่าของรุ่นพี่ตอนนี้หมอกำลังดูอยู่ ท่านต้องปลอดภัยแน่”

ฉันรีบไปดึงรุ่นพี่ออกมาจากประตูห้องฉุกเฉินทันที

รุ่นพี่ดูกระวนกระวายใจมาก

คงจะเป็นเพราะห่วงญาติผู้ใหญ่เพียงคนเดียวของเขา แม่ของเขาจากไปแล้ว พ่อของเขาเองก็เช่นกัน

น่าเศร้า ถ้าหากเขา จะต้องเสียคุณย่าไปอีกคน

“นี่ นายอย่าทำตัวเป็นเด็กไปหน่อยเลยน่า ท่านไม่เป็นอะไรหรอก”

ยัยฝู่เจียวที่มาพร้อมกับรุ่นพี่พูดขึ้นพร้อมกับโอบกอดรุ่นพี่ ฉันมองอย่างอึ้งๆ

ยัยฝู่กับรุ่นพี่สนิทกันขนาดนี้เลยเหรอ? ไม่ยักรู้!!

“แต่คุณย่า...”

“อย่าพูดออกมานะ ถ้านายพูดออกมามันจะเป็นการแช่งท่านทันที”

ยัยฝู่พูดเหมือนกับดุรุ่นพี่ ทำเอารุ่นพี่สะอึกเลยทีเดียว ฉันเห็นน้ำใสๆไหลออกมาจากดวงตาของรุ่นพี่

ทำไมถึงบอกว่ามันจะเป็นการแช่งท่านล่ะ?

“พี่ชุน!!”

!!!

……….

………………

0.0!!

ชุน นายชุนวู !!

เสียงของอาหลินที่พูดขึ้นพร้อมมองผ่านหลังของฉันไป ทำให้ฉันชะงักงัน

ข้างหลังฉัน คือนายชุนวู นายชุนวูใช่ไหม?

ฉันจะได้เจอเขาแล้ว

หัวใจของฉันบีบกันจนเจ็บแปลบ

ทำไมฉันถึงไม่กล้าหันไปนะ ฉันไม่เข้าใจเลย ทั้งๆที่ฉัน อยากเจอเขาแท้ๆ

--------

-------------------

ร่างสูงที่เพิ่งวิ่งมาถึง หยุดกึก เมื่อเห็นร่างคนคุ้นตา

แม้จะเป็นเพียงแค่ข้างหลัง เขาก็รู้ว่า คือใคร

“ โซจิน... ”

ชื่อของเจ้าของร่างคุ้นตาถูกพ่นออกมาจากคนร่างสูง

ขาเขาไม่กล้าแม้แต่จะขยับไป

โซจิน........

เดี๋ยวบัวเข้าไปบอกที่ห้องของนางฟ้าน้า