บ้านแห่งความรัก selina hebe ella แห่ง S.H.E.

แรงมากเลยละหลานรัก น้ำลายติดหน้าป้าเลยน๊ะนี้ ต้องรีบกลับไปอาบน้ำแล้วละ

อิๆๆๆๆๆหุๆๆๆๆโฮ่ๆๆๆๆๆ

ฝันดีจ้า

ลงให้แล้วนะค่ะ คือว่าพี่นารุเอาฟ้อน (แบบอักษร) ที่ใส่เว็บนี้แล้วเว็บนี้รับฟ้อนไม่ได้
เอาเป็นว่าป้าไม่ได้อ่านเลยอ่า ไม่เป็นไรนะค่ะป้า เดี๋ยวมาอ่านใหม่ล่ะกัน
พี่นารุต้องเลือกแบบอักษรเป็น Angsana News นะค่ะถึงเปิดได้

----------------------------

นายตัวร้ายกับยัยจอมโหด
บทที่ 14/1
[ ฉันรักเธอ / ฉันเกลียดเธอ !!]
ดวงอาทิตย์ค่อยๆลับลงไปตรงปลายขอบฟ้า สายลมก็ยังคงพัดมาเฉื่อยๆ มันพัดมากระทบผิวกายของคนที่กำลังจ้องมอง.......ไปข้างหน้าอย่างเลื่อนลอย
พอให้รู้สึกได้ว่า...เย็น...
“จิงจิง..”
เสียงคุ้นหูเรียกขึ้นมาข้างหลังเธอ เด็กสาวหันไปตามเสียงนั้น รอยยิ้มผุดขึ้นบนใบหน้า เมื่อเห็นภาพของคนที่ปรากฏ
“พี่หนาน ^0^”
เจ้าของชื่อถึงกับอึ้งเมื่อเห็นใบหน้าของคนที่เขาเรียกชื่อ
“ร้องไห้ทำไมน่ะจิงจิง?”
ชายหนุ่มสาวเท้าก้าวเข้ามาหาร่างเล็กนั้นที่น้ำตาไหลอาบแก้มขาวนวล มันเป็นใบหน้าที่มีรอยยิ้มแต่มันเบื้อนน้ำตา
เขาเอื้อมมือขึ้นเช็ดน้ำตาให้กับคนที่อยู่ตรงหน้า แล้วจ้องมองเธอด้วยแววตาสงสัย
“เปล่า......”
“โกหกทำไม มีเรื่องอะไรอีก ไอ้ตงมันทำให้ร้องไห้ใช่ไหม? พี่พูดถูกรึเปล่า...จิงจิง”
เด็กสาวได้แต่ก้มหน้าลง ไม่ยอมพูดอะไรต่อจากนั้น
เธอไม่เคยโกหกคนที่อยู่ตรงหน้าเธอได้ซักที เพียงคนเดียวเท่านั้น ที่เข้าใจเธอเสมอ น้ำตาของเธอไหลมากขึ้นไปอีก เริ่มมีเสียงสะอึ้นออกมาให้คนตัวสูงได้ยิน
เพียงแค่คนเดียว...คนเดียวเท่านั้น....
ความรู้สึกบางอย่างตอกย้ำลงไปในหัวใจ...ทำไม...ทำไมเขาถึงไม่เคยสนใจเธอเลย..
หรือว่าเพราะเธอเป็นน้องสาว..เพราะคำว่าน้องสาวใช่ไหม? คำว่าน้องสาว...น้องสาว..
หยี่เจ๋อมองร่างที่กำลังก้มหน้าร้องไห้ด้วยความรู้สึกสงสาร ก่อนจะดึงตัวเธอเข้ามาไว้ในอ้อมกอด
ร่างเล็กๆ เอื้อมมือขึ้นมากอดตอบเขา ตัวสั่นสะอึ้น
หยี่เจ๋อถอนหายใจเฮือกใหญ่...ทำไมชีวิตของพวกเรามันเป็นแบบนี้นะ ทุกอย่างมันเกิดขึ้นเพราะอะไรกัน
เฮ้อ แกก็รู้ว่ายัยเส้าหานนั่นไม่ได้จริงใจกับแก ทำไมแกถึงได้ดื้อด้านนักนะ ไอ้ตง
สายตาของหยี่เจ๋อมองทอดยาวไปที่ไร่องุ่น ผ่านหลังของคนที่เขากำลังปลอบอยู่
แล้วเหตุผลของการร้องไห้ของเธอก็ปรากฏขึ้น
ภาพเบื้องหน้าเขาคือ คนสองคน ที่กำลังกอดกัน และ
...จูบกัน .....
ไอ้ตง....เส้าหาน... 0.0 !!!
ทุกอย่างหยุดในทีนที
ชายหนุ่มก้มลงมองคนตัวเล็กในอ้อมกอดเขา ก่อนที่จะกระชับการกอดให้แน่นขึ้น หวังถ่ายทอดความรู้สึกเข้าใจไปให้กับเธอ
“ไม่เป็นไรนะจิงจิง พี่ยังอยู่ตรงนี้นะ ได้ยินไหม”
“อื่อ.....^_^”
เสียงตอบแหบพร่านั้นยังคงมีเสียงสะอึ้นปะปนมา รอยยิ้มยังคงเปื้อนน้ำตาอยู่เช่นเคย
...........................
........................................
“อี่ตาบ้านั่นหายไปไหนของเขานะ -*- ใช้แค่นี้ ทำเป็นบ่น ฮึ่ย -*- อย่าให้เจอเชียว!!”
ฝู่เจียวเฝ้าเดินตามหาหยี่เจ๋อมานานสองนาน จนเหลือที่สุดท้ายคือบ้านพักของผิงจิงปและตงตงที่เพิ่งมาถึงที่นี่เมื่อวาน
จะว่าไปแล้ว เขาจะไปหาผิงจิงทำไมล่ะ ไม่น่าจะอยู่ที่นี่หรอก เหอๆ =_=;;
แต่แล้วสิ่งที่คิดก็ไม่เป็นอย่างที่คิด......เมื่อเธอเดินขึ้นมาบนบ้านพักและมองไปที่ระเบียงชมวิว
หมอนั่น!!
ผิงจิง!!
ทำไม??
ทำไม .................... กอดกันอยู่ !!
แถมเธอยังร้องไห้ แล้วสายตาของหมอนั่น.......
ฝู่เจียวได้แต่มองอย่างอึ้งๆ ความรู้สึกบางอย่างเล่นเข้ามาในหัวใจจนเจ็บแปลบอย่างไม่มีเหตุผล
ไม่เคยเห็นสายตาแบบนั้นเลยซักครั้ง สายตาอ่อนโยนนั้น
ทำไมไม่เคยเห็นซักครั้ง
หญิงสาวรู้สึกชาในหัวใจ อะไรบางอย่างบีบใจเธอจนเจ็บปวด ก่อนที่จะพาร่างบางของตัวเองออกมาจากตรงนั้นด้วยความรู้สึกสับสน....
ทำไมฉันถึงอยากร้องไห้ล่ะ.....ทำไม ???
-------
------------------
ผิงตงถอนจูบออกจากปากนิ่มนวลนั้น จ้องมองหญิงสาวในอ้อมกอดด้วยความรู้สึกรักมากมาย การสวมกอดนี้ รอยจูบนี้ อาจจะไม่มีอีกแล้วก็ได้...มันอาจเป็นครั้งสุดท้ายสำหรับเขา
ครั้งสุดท้าย...เมื่อเธอกำลังจะเป็นของคนอื่น..และคนอื่นนั้นก็คือเพื่อนรักของเขา
“ฉันรักคุณนะตง ”
หญิงสาวที่เพิ่งลืมตาจากสัมผัสนิ่มนวลนั้น สวมกอดตอบชายหนุ่มพร้อมด้วยคำพูดหวาน
น้ำตาของเขาแถบเอ่อออกมา.....รัก...แต่ไม่อาจครอบครองได้
“ผมก็รักคุณ...เส้าหาน”
เสียงเอื้อนเอ่ยถูกขับออกมาอย่างแผ่วเบา การกอดถูกกระชับขึ้น...ครั้งสุดท้ายแล้วสินะ ต่อจากนี้ จะไม่มีอีกแล้ว....
ชายหนุ่มมองไปข้างหน้าอย่างเลื่อนลอย สายตาของเขามองผ่านไปเรื่อยๆจนไปหยุดที่ภาพ ภาพหนึ่ง
จิงจิง!!
ภาพของคนที่เขาพร่ำบอกตัวเองว่าคือน้องสาว และเธอกำลังกอดกับคนหนึ่งคน คนที่เขาไม่ชอบขี้หน้า
สายตาของเขาจ้องมองไปที่ภาพนั้น พร้อมกับแรงกอดเพิ่มมากขึ้นอย่างไม่รู้ตัว จนคนที่กำลังถูกสวมกอดห่อตัวขึ้นด้วยความเจ็บ
“ตง...ตงค่ะ ลิน่าเจ็บ...”
หญิงสาวเริ่มทนแรงไม่ไหว จนต้องพูดขึ้น ทำเอาชายหนุ่มสะดุ้งตัวหลุดจากอาการอึ้งประหลาดทันที
“ขะ ขอโทษครับ..”
“ตงเป็นอะไรค่ะ ทำไมถึงกอดลิน่าแรงจัง ลิน่าเจ็บไปหมดแล้ว”
“คือ...” เขาจะตอบเธอไปอย่างไร ...ในเมื่อเขาเองก็ไม่เข้าใจเหมือนกัน
ผิงตงยังจ้องมองไปที่ระเบียงนั้น ทั้งสองคนที่เขารู้จักยังคงสวมกอดกันอยู่ไม่ปลดปล่อยออกจากกัน ความรู้สึกบางอย่างปะทุขึ้นในใจของชายหนุ่ม
“ตง...ตงค่ะ ตงเป็นอะไรน่ะ ทำไมนิ่งไปล่ะค่ะ”
“เอ่อ..ปะ เปล่าครับลิน่า ”
“ตง ไม่ให้อภัยลิน่าเหรอ? ลิน่ารักตงนะ แต่ลิน่าจำเป็นต้องหมั่น หมั่นเพราะครอบครัว ตงเข้าใจลิน่าใช่ไหม?”
ชายหนุ่มสลัดความคิดแปลกๆในหัวออกไป จะไปสนใจทำไมน่ะ ...ทำไมเราต้องรู้สึกหงุดหงิดด้วย!!
ในเมื่อตอนนี้เราอยู่กับคนที่เรารักที่สุดแล้ว
คนที่เรารัก เส้าหาน ผู้หญิงเพียงคนเดียวของเรา
เขาสวมกอดคนอยู่ตรงหน้าอีกครั้ง พยายามเก็บความรู้สึกต่างๆไว้ในใจ ฉันรักเส้าหานเท่านั้น !!!
หญิงสาวสวมกอดตอบชายหนุ่ม
ด้วยรอยยิ้มที่ไม่อาจคาดเดา........


นายตัวร้ายกับยัยจอมโหด
บทที่ 14/2
[ ฉันรักเธอ / ฉันเกลียดเธอ !!]
ทุกคนเตรียมสัมภาระของตัวเองเข้าไปในรถ ตอนนี้พวกเรากำลังจะไปเที่ยวกัน
และฉันก็คุยกับพี่เฉินได้เหมือนปกติแล้ว
>_< รู้สึกดีจังเลย
“พี่เจียฉวนนั่งข้างพี่เฉินนะ ^o^/ ”
ฉันจับพี่เจียฉวนนั่งลงข้างพี่เฉินทันที
การเที่ยวครั้งนี้มีรถอยู่ทั้งหมด สามคัน
รถรุ่นพี่....มีสมาชิก คือ ยัยฝู่ พี่เฉิน และพี่เจียฉวน
รถคุณตงเพื่อนนายชุนวู ก็มี ผิงจิงจิง อาหลิน และ อาปู้
เออ..ลืมบอกไป อาปู้กับอาหลิน เป็นเพื่อนเรียนด้วยกันด้วยล่ะ 0.0 !! ฉันรู้แล้วถึงกับอึ้ง โลกมันกลมมากมาย
โอววววววววววว~~ =[]= !! เรื่องอเมซิ่งอีกเรื่องพี่น้อง !!!
แต่จะว่าไป...จับคู่ให้สองคนนี้ก็ดีเหมือนกันนะ คริคริ >///< ก็ฉันแอบเห็นสายตาของอาหลินที่มองอาปู้แล้ว มันบอกได้เลยว่าอาหลินคิดกับอาปู้เกินเพื่อนแน่นอน
–.-^ แต่ที่หงุดหงิดก็คือ ไอ้น้องปู้ มันทำเป็นไม่สนใจทุกที เง้อ ~~ T^T สงสารอาหลินจัง
(รู้สึกว่าเธอจะรู้เรื่องของคนอื่นเขาไปทั่วเลยเนอะ -.-^ เรื่องของตัวเองรู้บ้างรึแปล่าเนี่ย?)
รู้สิ!! ทุกอย่างยังปกติดี ปกติ...เอ่อ.... มั๊ง
สิ่งที่แปลกไปงั้นเหรอ? นายชุนวู สายตาของนายชุนวูที่จ้องมองมาที่ฉัน มันรู้สึกน่ากลัวแบบนั้น ความเย็นชานั่น มันคืออะไรนะ
ออ...จริงสิ
รถของนายชุนวู ก็มี เส้าหาน และ ฉัน
ห๊ะ!! 0[]0!! ฉันไปกับนายชุนวูงั้นเหรอ? ใครจัดรถเนี่ย!!
“ ฉันเอง !! ..จะขึ้นรถได้รึยัง !!”
เสียงประกาศิตดังขึ้น....นายเองเรอะ!! -*- ไอ้บ้าชุนวู!!
“รู้แล้วน่า -*- จะเข้าไปเดี๋ยวนี้ล่ะ”
ฉันขยับจะขึ้นตรงที่นั่งข้างเขา จริงๆแล้วไม่อยากนั่งตรงนั้นหรอก แต่เชื่อสิทุกคน ถ้าฉันไปนั่งข้างหลังอี่ตาบ้านี่มันต้องไปลากฉันมานั่งตรงนี้แน่นอน เพราะฉะนั่นตัดปัญหา...นั่งเลยก็ได้ -*-
0.0!! หา!!
อยู่ดีๆ เส้าหานก็มาเปิดประตูตัดหน้าฉันแล้วเข้าไปนั่งทันที ฉันได้แต่ยืนอึ้ง !!
“ นี่!! ยืนอยู่นั้นล่ะ เข้ามาในรถได้แล้ว คุณโซจิน ”
เสียงของเส้าหานทำให้ฉันรู้สึกตัว ก่อนที่จะพาร่างอันงงงันของตัวเองเข้าไปนั่งข้างหลังรถ
นายชุนวูมองฉันผ่านกระจกหน้าคนขับ ด้วยสีหน้านิ่งเฉย
ฉันรู้สึกเจ็บประหลาดขึ้นมาทันที........นี่มันอะไรกัน........
รถแต่ละคันวิ่งออกมาจากที่พักไปตามเส้นทางเรื่อยๆ ฉันมองเฉไปนอกกระจกรถ เบี่ยงเบือนภาพข้างหน้าที่เกิดขึ้น
ทำไมต้องมาสวีทกันตรงนี้ด้วย จะจ๊ะจ๋ากันไปถึงไหน มีฉันอยู่ทั้งคนในรถนะ อายกันบ้างสิ !!
ฉันรู้อยู่แล้วว่าพวกนายเป็นคู่หมั่นกันน่ะ
คู่หมั่น.......
นั่นสิ สองคนนั้นเป็นคู่หมั่นกันนี่ แล้วเรา...มาอยู่ทำไมตรงนี้นะ
เรามาทำอะไรในรถคันนี้ ......
แล้วรถทั้งสามคันก็หยุดลง....ยัยฝู่พาพวกเรามาที่ทะเลงั้นเหรอ?.......สายลมกระทบหน้าฉัน....ฮะฮะ ไม่อยากเชื่อเลย เวลาที่ฉันรู้สึกไม่ดีทีไร ฉันจะอยู่ทีนี่ทุกที ทะเล.....ทะเล ช่วยกลืนความรู้สึกอึดอัดบ้าๆนี่ไปจากฉันทีได้ไหม?
“เป็นอะไรไปน่ะยัยตัวแสบ”
“รุ่นพี่ 0.0!! ...ไม่ไปเล่นน้ำกับพวกเขาล่ะค่ะ”
“ไม่เอาอ่ะ ฉันไม่อยากเปียก”
“ฮะฮะ มาทะเลไม่เปียกได้ไง อย่างนั้นเขาจะเรียกว่ามาทะเลเหรอ? -.-^”
รุ่นพี่ไม่ตอบฉัน แต่ทรุดตัวลงนั่งข้างๆฉัน ฉันจ้องมองไปข้างหน้า ภาพของคนหลายคนกำลังเล่นกันอยู่
อาปู้ อาหลิน ผิงจิง กำลังเล่นอยู่ด้วยกัน
เพื่อนของนายชุนวูนั่งอยู่ที่ม้านั่งยาว ในมือของเขาถือขวดน้ำอะไรบางอย่างเขายกมันขึ้นใส่ปากตัวเองครั้งแล้วครั้งเล่า
แล้วมองไปทาง นายชุนวูกับเส้าหาน
นายชุนวูกำลังเล่นน้ำอยู่กับเส้าหาน
หึ....ทำไมฉัน..ฉัน...อยากร้องไห้นะ
“เป็นอะไร”
เสียงของรุ่นพี่ทำให้ฉันหลุดจากพวังทั้งหมด ฉันกลืนความรู้สึกบ้าๆลงไปในคอ ก่อนที่จะหันไปหารุ่นพี่
“เปล่านี่”
“หึ..งั้นเหรอ? นี่ เรามาก่อปราสาททรายกันเอาไหม?”
“ =[]= อะไรนะ นี่รุ่นพี่อายุเท่าไหร่แล้วเนี่ย ??”
“ สามขวบ ^^”
=[]=;; พ่อคุณ !! .......!!
แต่.. ก็ดี... ดีกว่านั่งมองภาพบ้าๆนั่นก็แล้วกัน......................
หยี่เจ๋อมองคนที่อยู่ตรงหน้า...เขารู้ดี ว่าตอนนี้เธอ...กำลังรู้สึกอย่างไร ก็ภาพที่เกิดขึ้นมันเป็นแบบนั้น
ไม่เข้าใจจริงๆ ไอ้ชุน มันจะทำให้โซจินเจ็บปวดไปถึงไหน !!
-------
---------------------
“โซจิน เธอไปนอนกับฉันนะ ^o^ โอเคป่ะ ”
ยัยฝู่เจียวพูดขึ้นกับฉัน ตอนนี้พวกเรากำลังกลับโรงแรมที่พักกัน
“ไม่กลัวฉันปล้ำเธอรึงัย หึหึ ”
“น่ากลัวตายล่ะ -.-^”
“แกเป็นอะไร วันนี้เห็นทำหน้าหงุดหงิดตลอดเลย” ยัยฝู่ถามฉันอีกครั้ง
“เปล่า...”
“เฮอะ..ฉันเชื่อเธอซักครั้งก็ได้!!”
ยัยฝู่พูดพร้อมกับวิ่งไปเข้าห้อง จะว่าไป ก็ไม่ใช่แค่ฉันที่หงุดหงิดหรอก ฉันก็แอบเห็นยัยฝู่มันทำหน้าแปลกๆเวลามองไปที่รุ่นพี่เหมือนกัน สองคนนั้นเหมือนมีอะไรซักอย่างที่ฉันไม่รู้ เหมือนยัยฝู่กำลังโกรธอะไรรุ่นพี่งั้นล่ะ แต่ช่างเถอะเลิกคิดดีกว่า
หือ.... ห้องของนายชุนวู...
หมอนั่นนอนกับใครนะวันนี้
หญิงสาวจ้องมองไปที่ห้องฝั่งตรงข้าม ในหัวก็นึกถึงภาพต่างๆที่ผ่านมา คืนที่เขาและเธอนอนด้วยกัน แต่แล้วเธอก็รีบสลัดความคิดบ้าๆออกไปแล้วเปิดปะตูเข้าไปในห้องพักตัวเอง
ก๊อก ๆ ๆ
ยังไม่ทันที่โซจินจะได้นั่งที เสียงเคาะประตูก็ดังขึ้น
เฮ้อ~~ สงสัยจะเป็นยัยฝู่ คงจะมานอนกับเราแหง =_=
“พี่เฉิน 0.0!!”
“อื้อ...พี่มาชวนโซจินไปเดินเล่นน่ะ รับลมกลางคืนมันสบายนะ^^ ไปกับพี่ไหม?”
ก็ดีเหมือนกัน...ฉันไม่อยากอยู่ในห้องคนเดียว...มันทำให้ฉันคิด คิดถึงภาพนั้น ที่นายชุนวูกับ...กับเส้าหาน..
“ อือ...ไปสิ ^^ ”
---------------
-----------------------------
“ที่รัก..ที่รักดื่มมากไปแล้วนะค่ะ”
เหม่ยเส้าหานจับแก้วเหล้าของชุนวุไว้อย่างรวดเร็วเมื่อเขาเตรียมที่จะกินมันอีกครั้ง
“ ปล่อยน่า...” เสียงออแอ้ตอบกลับมาพร้อมกับสะบัดแก้วนั้นหลุดจากมือหญิงสาว
“นั่นที่รักจะไปไหนค่ะ!!”
เส้าหานลุกขึ้นเตรียมจะตามชุนวูไป แต่แล้วก็ต้องหยุดกึก เมื่อสายตาของเธอไปสบกับสายตาน่ากลัวของเขา
“ อย่าตามมาเด็ดขาด !!!”
คำสั่งเด็ดเดี่ยวที่เธอไม่ได้ยินมานานแล้ว วิ่งเข้ามากระทบประสาทหูของเธอ ทำเอาหญิงสาวไม่กล้าแม้แต่จะขยับตัว
ได้แต่ปล่อยให้คนที่ออกคำสั่งเดินโซเซออกไปจากลานเหล้าแห่งนี้
ชุนวูเดินยกแก้วเหล้านั้นดื่มมาเรื่อยๆ แล้วเขาก็หยุดเมื่อเห็นภาพของคนที่เขาคุ้นตาอย่างดีกำลังเดินมากับผู้ชายหนึ่งคน
หึหึ...
เช้าคน
เย็นคน
เธอ...มันไม่ต่างกับเมื่อก่อนเลยซักนิด โซจิน !!!

นายตัวร้ายกับยัยจอมโหด
บทที่ 14/3
[ ฉันรักเธอ / ฉันเกลียดเธอ !!]
ฉันไปเดินเล่นกับพี่เฉินมา เราคุยกันหลายเรื่อง
ได้คุยกับพี่เฉินทำให้ฉันลืมเรื่องราวบ้าๆนั่นไปบ้าง
สายลมเย็นๆตอนกลางคืนนี่มันดีจริงๆ อยากให้มันพัดเอาความรู้สึกบ้าๆนี่ไปจัง......
แกร๊ก !
0.0!! เอ๋ !!??
ฉันว่าฉันล๊อคห้องไว้นะ ทำไมมันเปิดได้ล่ะ ทั้งๆที่ฉันยังไม่ได้ไขกุญแจมันเลยนี่นา
โซจินเดินเข้าไปในห้องพักของตัวเองด้วยความรู้สึกสังหรณ์ใจแปลกๆ ก่อนที่จะหันไปเปิดไฟในห้องพักของตน แต่แล้วมันก็
“ หา...ไฟไม่ติด !! ”
ทำไมข้างนอกห้องก็ยังติดเลยนี่นา ถ้าจะว่าไฟดับก็ไม่ใช่แน่
โซจินเอามือคว้าไปเรื่อยๆเพื่อหาไฟฉายที่พนักงานโรงแรมบอกว่าจะอยู่ในตู้ใกล้ๆประตู
“อา..เจอแล้ว ^^ เกิดอะไรขึ้นนะ ทำไมมีแค่ห้องเราที่ไฟดับ เฮ้อ ~ ไปถามพนักงานดีกว่า”
ร่างเล็กกำลังจะหมุนตัวกลับไปเปิดประตูแต่แล้วร่างของเธอก็ปลิวไปตามแรงกระชากของคนที่ยังไม่เห็นหน้า
พลั่ก!!
ตุบ!!!
ห๊ะ..กะเกิดอะไรขึ้น!!
ยังไม่ทันที่เจ้าของร่างเล็กจะขยับตัวขึ้นจากเตียงก็มีเงามืดหนึ่งเข้ามาคร่อมร่างของเธอไว้พร้อมกับจับมือทั้งสองข้างไปขึงไว้บนหัวของเธอทันที
“อ๊ากกกกกกกกกก!! ปล่อยนะ คุณเป็นใครน่ะ ช่วยด้วย!!!! อุ๊บ!! 0x0”
ไม่มีการเตรียมรับ ไม่มีเสียงตอบ หญิงสาวได้แต่เปิดตากว้าง น้ำตาไหลออกมาคลอที่ดวงตาทันที
“ อึก...อื้อ...!!!”
ไม่ !!! อะไร!! นี่มันอะไร !!
จูบที่เกิดขึ้นอย่างรวดเร็วจากคนที่มองไม่เห็น มันรุ่นแรงและป่าเถื่อน โซจินพยายามดิ้นหนีด้วยความขยะแขยงอย่างสุดกำลัง
“ไม่!!!”
เสียงห้ามนั้นเล็ดลอดออกมาไม่เป็นคำ แรงขัดขืนเริ่มน้อยนิดลงเมื่อลิ้นร้อนของคนที่อยู่ในเงามืดถูกสอดเข้ามาภายในโพรงปากของเธอ
แล้วมันก็ทำหน้าที่ตามสั่งของเจ้าของมันทันที
โซจินยิ่งดิ้นมากเท่าไหร่ การกดจูบนั้นยิ่งรุ่นแรงมากขึ้น จนการพยายามเพื่อจะเอาตัวเองหลุดรอดจากมือแข็งแรงนั้น เริ่มน้อยลงไป
มีแต่เสียงสะอึ้นเข้ามาแทนที่ ร่างเล็กๆเริ่มหยุดการขัดขืน น้ำตาไหลออกมาปริ่มตาแล้วปล่อยให้คนในเงามืด ทำตามอำเภอใจอย่างว่าง่าย
ผู้คุกคามยอมถอนจูบออกมาจากหญิงสาว แสงจันทร์ที่ส่องผ่านมาทางหน้าต่างบางเบา พอให้เห็นรอยยิ้มร้ายกาจบนใบหน้าของคนนั้น
กลิ่นแอลกอฮอลถูกพ่นออกมาพร้อมๆกับลมหายใจที่รดใบหน้าของโซจิน ร่างเล็กๆเริ่มสั่นเท่ากับคนที่ไม่รู้จักในเงามืด น้ำตาไหลมาปริ่มๆ มือทั้งสองข้างพยายามขัดขืนการจับรั้งไว้
“คุณเป็นใคร!! ปล่อยฉันนะ ปล่อยฉันเถอะ !!”
หญิงสาวทั้งร้องไห้ทั้งอ้อนวอนด้วยเสียงแหบพร่า ในใจสั่นไหว หวาดกลัวเป็นที่สุด
“ หึหึ ”
!!!
เสียงหัวเราะในลำคอนั่น ทำให้หญิงสาวสะดุดกึก! นาย นายชุนวู !!
“นายชุนวุ!!”
“จำรอยจูบฉันได้ด้วยรึ หึหึ”
เสียงตอบกลับมายิ่งเป็นการย้ำว่าคนที่อยู่ตรงหน้าคือเขาที่เธอรู้จัก ทำไม นายเป็นอะไรของนายอีก นายจะทำอะไรฉัน !!
“นายเป็นอะไรของนาย ทำไมนายทำกับฉันแบบนี้ ปล่อยฉันนะ ฉันเจ็บนะ ปล่อย!!!!”
เมื่อรู้ตัวคนที่อยู่ในเงามืด เธอก็มีแรงฮึดสู้ขึ้นมาทันที พยายามอีกครั้งเพื่อให้ร่างของตัวเองหลุดพ้น
“ไม่มีประโยคหรอก หึหึ วันนี้ เธอต้องเป็นของฉัน!!”
แล้วโซจินก็สะดุ้งอีกครั้งเมื่อเขาก้มลงไปจูบเธอพร้อมกับพยายามสอดแทรกลิ้นอุ่นของตัวเองเข้ามาภายในโพรงปากของหญิงสาว
“ไม่!!! อึก!! อื้อ !! อื้อ!! >x<”
พลั่ก!!
แรงสุดท้าย ทำให้มือเล็กๆหลุดจากคนที่เกาะกุมแล้วพลั่กร่างใหญ่นั้นออกไปจากตน ไม่ปล่อยช่องว่างให้ตั้งตัว โซจินรีบลุกขึ้นวิ่งออกจากเตียงทันที
แต่ความรวดเร็วของคนที่แข็งแรงกว่าก็ทำให้ร่างเล็กๆนั้นปลิวกับมาอีกครั้ง
ตุบ!!
โซจินถูกพลั่กให้กระแทกกับกำแพงห้อง หญิงสาวนิ่วหน้าด้วยความเจ็บ
“ออกไปนะ!!”
“ทำไม!! รังเกลียดฉันขนาดนั้นเลยรึงัย!!”
เสียงตะคอกนั้นตอบกลับมาทำให้หญิงสาวแทบจะหยุดหายใจ ร่างของโซจินยังคงสั่นอยู่ด้วยความกลัวคนที่อยู่ตรงหน้า
“นะ นายชุนวู นายอย่าทำอะไรฉันเลยนะ”
หญิงสาวพูดอ้อนวอนเข้าขึ้นอีก มันไม่มีประโยคอะไรถ้าจะขัดขืนเขาจริงๆ
“เดี๋ยวนี้ อ้อนเก่งขึ้นนี่ ใครสอนล่ะ?”
คำพูดของชายหนุ่มทำให้อารมณ์บางอย่างปะทุขึ้นในใจของหญิงสาว แต่เธอก็ต้องระงับมันเอาไว้ ตอนนี้ ต้องรอดไปจากที่นี่ก่อน
“เงียบทำไม!! ฉันถามว่าใครสอนเธอ!!!”
เสียงตะคอกดังนั้นยังคงมีอยู่ไม่ลดล่ะ
“ไม่มีใครสอนฉันทั้งนั้นแหละ!! ”
“หึ...อ๋อ...ฉันเข้าใจแล้ว คงเป็นเพราะไอ้หยี่เจ๋อ ไม่ก็ไอ้เฉินอี้ ที่เธอรักสินะ ว่าแต่ว่าสองคนนี้ ใครเป็นตัวจริงล่ะ ? ^^”
“นายพูดเรื่องอะไร!!”
“เช้าคน เย็นคน อย่านึกว่าฉันไม่รู้เรื่องที่เธอทำนะโซจินโฮ!!!”
โซจินโฮ....เขาไม่เคยเรียกเราแบบนี้ ใช่สิ ตอนนี้นายก็มีคู่หมั่นอยู่แล้วนี่ นายจะมาเรียกฉันว่าที่รักเหมือนเมื่อก่อนมันไม่ได้แล้วสินะ ใช่ไหม? ใช่ไหม ท่านประธานโซชุนวู !!
“เขาเป็นคนสำคัญกับฉันทั้งสองคน!!”
คำพูดนั้นทำให้ชายหนุ่มถึงกับสะดุด อารมณ์เริ่มปะทุขึ้นอย่างหักห้ามไม่ได้
“เลือกไม่ได้งั้นสิ งั้นฉัน จะเลือกให้เธอเอง!!!!”


นายตัวร้ายกับยัยจอมโหด
บทที่ 14/4 [จบตอนค่ะ]
[ ฉันรักเธอ / ฉันเกลียดเธอ !!]

พลั่ก!!
ตุบ!!
ร่างของโซจินถูกเหวี่ยงไปที่เตียงอีกครั้ง ตามด้วยการขึ้นคร่อมร่างบางอย่างรวดเร็ว เธอไม่สามารถขยับตัวได้เลย
“นายกำลังเมานะชุนวู นายกำลังทำสิ่งที่นายอาจจะเสียใจตลอดชีวิต!!”
ไม่มีคำตอบจากคนที่อยู่ตรงหน้า เขาจับมือที่พยายามพลั่กดันตัวเขาออกขึ้นไปกักไว้บนหัวทันที
“ไม่นะ นายจะไม่ทำแบบนี้ชุนวู!!”
“ฉันจะเลือกให้เธอเองโซจิน!!!”
เสียงตะคอกของคนที่เกาะกุมบ่งบอกให้โซจินรู้ว่าตอนนี้ เขา ไม่สนใจอะไรทั้งนั้น
ไม่!!! นายจะไม่ทำแบบนี้!!!!
ไม่มีการปราณีกับร่างบาง เขากระชากเสื้อที่เธอกำลังใส่อยู่ออกจนเห็นเนินอกขาวนวล แสงจันทร์ส่องมาถึงเผยให้เห็น
รอยยิ้มปีศาจร้ายเกิดบนใบหน้าของเขา ก่อนที่ใบหน้าเกลี้ยงเกลานั้นจะโน้มหน้าลงไป...........
“นายเคยบอกว่านายชอบฉัน”
ร่างสูงถึงกับหยุดกึกจากการซุกไซ้ซอกคอหอมกรุ่นนั้น หญิงสาวเริ่มพูดออกมาอีกครั้ง แม้น้ำตายังคงนองอยู่เปื้อนใบหน้า
“นายเคยถามฉันว่าฉันชอบนายไหม?”
ร่างสูงยันตัวเองขึ้นมามองหน้าเจ้าของคำพูดสั่นเทาที่อยู่ใต้ตัวเขา มือของเขายังคงเกาะกุมแขนทั้งสองข้างของเธอเอาไว้อยู่ไม่ยอมปลดปล่อยให้เป็นอิสระ
“นายไม่อยากได้คำตอบแล้วเหรอ?”
..............
“ฉันจะตอบคำถามนาย”
................
“ฉัน...ช”
ปัง!!! ปัง!!
“โซจิน เธออยู่ในห้องรึเปล่าน่ะ?”
เสียงของคนที่คุ้นหูดังเล็ดลอดออกมาจากน้องห้อง แววตาของชุนวูที่เริ่มอ่อนลงเปลี่ยนไปเป็นแววตาที่ดุร้ายอีกทันที
“ถึงขนาดนัดมันมาหาที่ห้องดึกๆแบบนี้เลยนะ!!”
ชุนวูพุดขึ้นในลำคอ ยิ้มอย่างเยือกเย็น แรงในการเกาะกุมแขนทั้งสองข้างแรงขึ้น จนโซจินนิ่วหน้าเจ็บ
“โซจิน โซจินอยู่ไหม?”
หยี่เจ๋อยังคงร้องเรียกอยู่หน้าห้องของเธอ แต่ก็ไม่มีเสียงตอบรับกลับมา เขาก้มลงมองที่พื้นห้อง
ไม่มีแสงไฟ สงสัยยังไม่กลับเข้ามา...หายไปพร้อมกับยัยเผด็จการนั่นรึงัยนะ -.-^
แล้วร่างสูงก็เดินออกไปโดยไม่ได้รู้เลยว่าตอนนี้.....โซจินกำลังภาวนาให้เขาเข้ามาช่วยเธอ
“ไม่!! ฉะ ฉัน!!”
“อย่าคิดว่าฉันจะเชื่อคำพูดของเธอ!! โซจิน !! ผู้หญิงอย่างเธอมันโหดร้ายที่สุด!!!”
ชุนวูออกแรงบีบแขนนั้นอีก จนหญิงสาวเริ่มทนไม่ไหว ร้องขึ้นมาด้วยความเจ็บ
“โอ๊ยย!!”
“เจ็บเหรอ? อย่างเธอน่ะ รู้จักความเจ็บด้วยเหรอ? ”
“นายมันบ้าไปแล้ว นายเป็นอะไร ทำไมนายถึงชอบทำร้ายฉัน ห๊ะ !! นายชุนวู ทำไมนายถึงชอบทำร้ายฉัน !!”
“เพราะเธอมันร้ายกาจไงล่ะ !!”
เสียงตะคอกกลับมาทำให้หญิงสาวอารมณ์ปะทุ ฉันร้ายกาจ ฉันร้ายกาจยังไง ยัยเส้าหานของนายร้ายกาจกว่าฉันตั้งเยอะ ไม่รู้ตัวเลยรึไงว่ากำลังถูกสวมเขาทั้งที่ยังไม่ได้แต่งงาน ไอ้คนบ้า!!!
“เธอมันร้ายกาจ...เธอร้ายกาจมากโซจิน”
เสียงชุนวูเริ่มเบาลง หญิงสาวพยายามปรับสายตามองหน้าของคนที่อยู่ตรงหน้า
น้ำตา !!!
“นาย.....”
“หึ!! ไม่มีทางหรอก ฉันไม่มีทางปล่อยเธอแน่ คืนนี้ เธอต้องไปของฉัน อยากจะรู้นัก ถ้าพวกมันรู้ว่าเธอเป็นของฉันแล้ว มันจะยังรักเธออยู่ไหม!!!”
สิ้นเสียงพูด การกระทำรุ่นแรงเกิดขึ้นอีกครั้ง
เขาโน้มหน้าไปซุกไซ้ซอกคอของเธออย่างหื่นกระหาย มือของเขาหนึ่งข้างพละจากการเกาะกุมโซจินมาลูบไล้ตามร่างกายของเธออย่างหยาบคาย หญิงสาวได้แต่สะดุ้งตัว พยายามดิ้นหนีอย่างสุดชีวิต
“ไม่!! !!”
“อื้อ...!!!”
ไม่มีการตระเตรียม ไม่มีช่องว่างให้ดิ้นรน โซจินได้แต่น้ำตารินไหล คนที่แข็งแรงกว่า คนที่เธอกำลังจะบอก......ว่าชอบเขา
คนที่เธอกำลังจะพูดคำว่าชอบเขาออกไป
กำลังทำร้ายเธอ กำลังพยายามปลุกปล้ำเธอ
มีแต่เพียงเสียงสะอื้นเท่านั้น
................... ไม่ ฉันจะไม่ยอมนายอีกแล้ว โซชุนวู !!!!
“อึก!! โอ๊ยย!! เธอ !!!”
เขาพล่ะจากการกดจูบ เลือดไหลซึมที่มุมปากของเขา สายตาจ้องไปที่ร่างข้างใต้ตัวเองด้วยความอึ้ง
“ฉันจะไม่ยอมนายอีกแล้ว”
เลือดไหลอยู่ที่มุมปากของเธอเช่นกัน สายตาของเธอมุ่งมั่นและเอาจริง
“ดี ฉันจะดูว่าเธอจะไปได้ไกลแค่ไหน!!!”
จากสายตาที่อึ้งงันเปลี่ยนเป็นเย็นชาว่างเปล่า รอยยิ้มปีศาจยังคงมีอยู่บนใบหน้าของคนที่แข็งแรงกว่า
เขาโน้มหน้าลงมาหาเธออีกครั้งซุกไซ้ไปกับต้นคอหอม มือเรียวเลื่อนไปจับที่ต้นขาขาวของโซจิน มันเลื่อนขึ้นมาจนถึงจุดที่ทำให้หญิงสาวแทบสะดุ้งตัว ความพยศเมื่อกี้หายไปทันที
“ไม่!!!”
“ไม่!! อย่านะ อย่า !! อย่า !!”
“หึ ”
รอยยิ้มสมใจเกิดขึ้นกับคนที่ผงกหัวขึ้นมาจากคอขาว เขาไม่มีความปราณีกับเธอ มือยังคงลูบไล้ขึ้นมาเรื่อยๆโดยไม่สนใจเสียงร้องขอนั้น และก้มลงจูบเธออีกครั้งอย่างไม่แกรงกลัว
“อึก !! อื้อ !! อื้อ ”
แรงน้อยๆพยายามดิ้น แม้จะเป็นเพียงมือข้างเดียวเกาะกุมเอาไว้ แต่มันก็ช่างแข็งแรงเหลือเกิน แรงอันน้อยนิดนั้นไม่สามารถเอาชนะได้เลย
น้ำตาเริ่มคลอออกมาอีกครั้ง ครั้งแล้วครั้งเล่า.....
ร่างเล็กๆไม่มีการขัดขืนอีก ได้ปล่อยให้คนที่แข็งแรงกว่าทำตามอำเภอใจ โซจินได้แต่ร้องไห้อย่างเหนื่อยล้า
แล้วจู่ๆ คนที่กำลังทำเรื่องป่าเถื่อนนั้นก็หยุดมัน เขาถอนจูบเนิ่นนานรุ่นแรงนั้น และจ้องมองใบหน้าเบื้อนน้ำตาของเธอ
แววตาของเขาที่จ้องมองมานั้น ไม่อาจบอกได้ว่าเป็นแบบไหน
เขาปลดปล่อยเธอจากการเกาะกุม ลุกขึ้นจากเตียง ใส่เสื้อตัวเองเข้าที่
โซจินได้แต่นอนร้องไห้อยู่ตรงนั้น ไม่รู้สึกรู้สาอะไรอีก ไม่มีเรี่ยวแรงแม้จะร้องถาม ได้แต่เพียงสะอึ้นอยู่ตรงนั้น
“ฉันเกลียดเธอ โซจิน !!!”
แล้วร่างของเจ้าของคำพูดก็เดินออกไปจากห้อง ทิ้งไว้แต่เพียงคำพูดและการกระทำที่เจ็บปวด
นายเกลียดฉัน.......ขนาดนี้เลยเหรอชุนวู.........


นายตัวร้ายกับยัยจอมโหด
บทที่ 15/1
[ รัก / หายไป !!]

ดันลงรูปผิดบ้าน ฮาๆเลย

ดีใจจังและแล้วก็ได้อ่าน

ขอบใจจ้ากี้ ขอบใจจ้านารุ

ขอเวลาการเป็นส่วนตัว 15 นาทีเดี๋ยวไปคุยด้วยน้ากี้จ๋า

Quay CF cho MengNiu