บ้านแห่งความรัก selina hebe ella แห่ง S.H.E.

นารุจ้าขอโทษจ้า

พี่ขอโทษจริงๆที่ทำให้นารุเป็นห่วง

หายไปแบบนี้พี่ก้เป็นห่วงนารุเหมือนกันน้า

ตอนเย็นก็ไม่เจอ นารุน้องรัก พี่คิดถึงนารุจริงๆจ้า....

มาต่อเจ้าคร๊า >____< เพียงแค่คุณคิดจะอ่านนิยายของนารุ

นารุก็ดีใจมากกกเล้ววววววววววววว >///<

-----------------**-----------**---------------

นายตัวร้ายกับยัยจอมโหด
บทที่ 12/1

[เคยรู้จักกัน / หึง.....ใช่ไหม !!?!!]

“สวัสดีจ๊ะ^^”

ผู้หญิงคนนั้นพูดขึ้นนอบน้อมกับทุกคนหลังจากที่นายชุนวูแนะนำตัวให้ทุกคนรู้จักในตอนเช้าของวันใหม่

เมื่อคืนอี่ตาบ้านั่นกับเธอหายไปด้วยกันมา แล้วก็โผล่มาอีกทีตอนเช้า…แอบไปไหนกันมานะ...ทำไมในอกของฉันมันถึงรู้สึกแปลกเวลาที่ฉันคิดเรื่องที่สองคนนั้นไปอยู่ด้วยกันมาทั้งคืน แล้วไปทำอะไร...อ๊ากกกกกกกก!! นี่ฉันกำลังเป็นอะไรเนี่ย >0< !!!

แต่ว่า สายตาของเธอที่จ้องมองมาที่ฉัน...มันแปลกๆ -_-;;

เหมือนฉันเป็นตัวอะไรซักอย่างที่เธอไม่อยากเข้าใกล้งั้นล่ะ

.. อะไรกันเนี่ย....!!!

ไม่ว่าจะตอนไหน เวลาใด ที่นายชุนวูอยู่ จะต้องมีคนที่บอกว่าเป็นคู่หมั่นของเขาอยู่ด้วย

ออ...ชื่ออะไรนะ

เหม่ยๆ

ออ..เหม่ยเส้าหาน...อื่มๆ

จะว่าไปแล้ว คุณเธอ..หน้าตาเหมือนใครซักคนที่ฉันเคยเห็นไงไม่รู้ เหมือนเคยเห็น เคยพูดด้วย แต่จำไม่ได้อ่ะ -.-^

“โซจิน...ช่วยฉันหน่อยสิ ^0^/”

ยัยฝู่พูดขึ้นกับฉัน ตอนนี้พวกเรากำลังเก็บไวน์องุ่นเข้าที่ของมันอยู่ งง...ก็ฉันกำลังช่วยอยู่นี่ไง แล้วที่กำลังทำอยู่นี่เขาไม่เรียกว่าช่วยเรอะ!! -_-^

จะว่าไปแล้วตั้งแต่มาอยู่ที่นี่ ฉันยังไม่รู้สึกเหมือนมาเที่ยวเลยนะเนี่ย TT^TT

“ฉันรู้ว่าเธอกำลังคิดอะไร ใช่สิ ฉันมันพวกชอบใช้แรงงานนี่ T^T”

..............งอนฉันซะงั้น -.-^

“เปล่าซะหน่อย ยัยเบ๊อะ อย่างอนไปเลยน่า ฉันยิ่งอารมณ์ไม่ดีๆอยู่”

“อารมณ์ไม่ดี? รึว่าเรื่องที่จู่ๆมีผู้หญิงมาหาคุณชุนวูอะไรนั่นป่ะ?”

“เรื่องของหมอนั่น มันไม่เกี่ยวกับฉัน!! -*-”

“ฮ่ะฮ่ะ ^[]^ ยัยโซจิน เธอกำลังโกหกใครรู้ซะมั่งนะ ...ฉันเป็นเพื่อนเธอ เพื่อนสนิท -_-”

“ไม่ใช่ซะหน่อย บอกว่าไม่ใช่ก็ไม่ใช่สิ !! ฉันคงสงสัย ค่าน้ำค่าไฟจะมา เดือนนี้ยังไม่โผล่เลย สงสัยใกล้มาแล้วล่ะ” (ค่าน้ำค่าไฟ-----คือ--ประจำเดือนค่ะ^^)
...ฉันไม่ได้หงุดหงิดเรื่องอี่ตาบ้านั่นซะหน่อย ซิล์ จะสวีทกันแค่ไหนก็เอาเลย >o< อี่ตาบ้าเอ้ย!! แล้วก็บอกว่าฉันนัดรุ่นพี่มา ตัวเองก็นัดคู่หมั่นมาเหมือนกันล่ะ ไอ้คนป่าเถื่อน ฮึ่ย!! -*-

“เธอกับนายชุนอะไรนั่น เป็นอย่างว่ากันเหรอ? ฉันตามตรงๆ”

0[]0!! ยะ ยัย ยัยฝู่เจียว!! แกถามอะไรฉันเนี่ย !!!

“ก็ฉันเห็นเค้ากับแก ท่าทางแปลกๆกันตลอด บางทีก็เหมือนสนิทกัน บางทีก็เหมือนคู่กัด^^”

“คิดบ้าอะไรของเธอ-*- อยากตายรึงัย!!”

“โหดกับฉัน...อย่าคิดใช่มันเชียว ยัยจิน!!”

“ชิล์ ฉันเคยทำร้ายเธอได้เหรอห๊ะ -0-!!”

“ช่ายยยยยยยย...เธอไม่มีทางทำร้ายฉันหรอก ^^”

ยัยฝู่พูดพร้อมกับกอดฉัน ...เออ..มันชอบทำแบบนี้ประจำ ...

“แต่ว่านะ ฉันรู้สึกเหมือนเคยรู้จักเขา ..แต่นึกเท่าไหร่ก็นึกไม่ออก”

0.0!! ว่าไงนะ !! แกเคยรู้จักนายบ้านั่นด้วยเหรอ?ยัยฝู่??

“เฮ้อ...ช่างเถอะ ขี้เกียจนึก ปวดหัว!!”

ซะงั้นแก -.-^ ฉันอุจส่าห์คิดว่าจะมีเรื่องอะไรซะอีก

“แล้วที่แกบอกจะให้ฉันช่วยน่ะมันอะไรอ่ะ นี่ก็เก็บไวน์เสร็จแล้ว”

“ออใช่ ไปตามอี่ตาบ้าหยี่เจ๋อมาให้หน่อยสิ ฉันให้เขาไปเก็บของที่ท้ายไร่อ่ะ พอดีฉันมีเรื่องจะต้องใช้อี่ตานั่น”

“เหรอ? อื่มๆ ก็ได้^^”

เออ...สงสารรุ่นพี่แหะ...ไม่น่าเกิดมาเจอมันเลยนะเนี่ย มันใช้สารพัดเลย ฮ่าฮ่า....รุ่นพี่ถ้าได้แต่งงานกับยัยฝู่ สงสัย...คงเหนื่อยตายแหง -_-^

0.0!! โอววว..นี่ฉันกำลังคิดอะไรนี่ >///< ยัยฝู่รู้ได้ฆ่าฉันตาย ^0^ โฮ่โฮ่

ฉันเดินตามร่องของสวนองุ่นคุณย่าพี่เจียฉวนและยัยฝู่มาเรื่อยๆ

จะว่าไปแล้ว ไร่องุ่นที่นี่ก็ใหญ่พอดูนะ ยัยฝู่กับพี่เจียๆ เป็นพี่น้องที่น่ารักกันทั้งคู่

ฉันดีใจที่ได้รู้จักกับทั้งสองคนนี้

ว่าแต่ว่า...รุ่นพี่ไปอยู่ที่ไหนเนี่ย นี่มันก็จะท้ายไร่แล้วนี่นา -.-^

“ทำไมพูดแบบนี้ล่ะค่ะ...”

0.0!! เสียงใครน่ะ ???

พรึบ!! ฉันรีบหลบตรงพุ่มองุ่นทันที แล้วมองไปตามเสียงนั้น

0[]0!! นั่นมัน!!

รุ่นพี่!! กับ !! คนนั้น คู่หมั่นนายชุนวู !! ??

“ทำไมถึงได้ทำท่าทางห่างเหินแบบนั้นกับฉันล่ะค่ะT^T”

ฉันมองไปที่ ทั้งสองคน....เธอพูดขึ้นพร้อมกับทำสีหน้าออดอ้อนรุ่นพี่อย่างสุดฤทธิ์ o[]o !!

นั่นมันคืออะไรน่ะ หมายความว่ายังไงเนี่ย ??

“เธอต้องการอะไรกันแน่ เส้าหาน ทำไมเธอถึงอยู่ที่นี่ แล้วเป็นคู่หมั่นของชุนวู !!”

รุ่นพี่ท่าทางเหมือนคนหงุดหงิดเลยอ่ะ 0[]0!!

“แต่ฉันไม่ได้เต็มใจนะ ฉันคิดถึงคุณนะค่ะ TT^TT”

0[]0 !!! หา.... กอด..กอด เธอกอดรุ่นพี่ด้วยอ่ะ !!

“อย่ามาทำแบบนี้กับฉัน !!”

รุ่นพี่พูดพร้อมกับสะบัดเธอออกจากตัว ท่าทางคงจะแรงเหมือนกัน เพราะเธอแทบเซทะหลาล้มเลย...

“ฉันไม่รู้ว่าคุณย่ากำลังคิดอะไรอยู่กันแน่!! ทำไมถึงต้องเป็นเธอ!!”

คำพูดของหยี่เจ๋อทำเอาหญิงสาวยิ้มขึ้นมาอย่างได้ใจ

“คุณหึงฉันเหรอค่ะ ... น่ารักจัง..^^” เธอพูดพร้อมกับใช้มือเรียวเล็กนั้นลูบที่ไหล่ของเขา

“เอามือออกไป !!”

“แหม...เย็นชาจังเลยนะค่ะ ทั้งๆที่ฉันเอง ก็เคยรักกัน^^ ”

ห๊า!!! 0[]0!!!

พลุบ!!

“โซจิน !! ”

หยี่เจ๋อถึงกับสะดุ้ง ที่เห็นโซจินล้มและโพล่ออกมาจากจุดที่ซ่อน เสียงเรียกชื่อของเขาก็ทำให้เส้าหานเองหันมาตกใจเช่นกัน แต่แล้วก็เปลี่ยนเป็นรอยยิ้มร้ายทันที

อ่า...ทำไงล่ะเนี่ย ดันลื่นออกมา....!!>0< ฉันไม่ได้ตั้งใจแอบฟังน๊า !!

“เมื่อกี้เธอ ??”

“ไม่..ฉันไม่ได้ยินไม่ได้เห็นอะไรทั้งนั้น เลยนะรุ่นพี่ >0<”

...........

ทุกคนเงียบกันหมด หยี่เจ๋อได้แต่รู้สึกอึดอัด ทำไมคนที่มารู้เรื่องต้องเป็นโซจินด้วยนะ

แต่จะว่าไปแล้ว เขาก็ไม่อยากให้ใครมารู้เรื่องนี้ทั้งนั้น

โซจินลุกขึ้นมาจากตรงนั้น เธอได้แต่อึกอัก .....ง่า...นี่มันเกิดอะไรเนี่ย ทั้งสองคนนี้เคยรู้จักกันด้วยเหรอ?

แถมยังเคยเป็นคู่รักกันด้วย

“อ่ะเอ่อ....ยัยฝู่ให้ฉันมาตามรุ่นพี่น่ะ ^^ ฉะ ฉันไปก่อนนะ”

ฉันพูดแค่นั้น ก่อนที่จะรีบวิ่งออกมาจากตรงนั้น

อ๊ากกกกกกกกกกกก...นี่มันเกิดอะไรขึ้นเนี่ย!! ฉันสับสนไปหมดแล้ววววววววววววววววววววว >[]<!!!



--------------------------**--------------


โอวววววววววววววววว...

เรื่องจริงเหรอยัยโซจิน

รุ่นพี่ของฉานนนนนนนนนนนนนเคยเป็นแฟนกับยัยหานอ่า...

ไม่จริ๊งงงงงงงงงงงงงง !!!


-----------------

อ่ะแฮ่ม !! อยากบอกว่าทุกคน ห้ามพลาด


บทที่ 12/2 และ 12/3

และขอเตือนให้เตรียมหัวใจไว้ให้ดี

เพราะมันอาจทำให้หัวใจของคุณ...

เต้นแรงเกิดขีดพิกัด.............อาโห่อาโห่

นารุน่ารักมากมาอัพยัยโหดให้บัวแล้ว

คิดถึงยัยโหดจัง

แต่ว่ายัยเหม่ยเส้าหาน

(ซะคนสองหน้า ผู้หญิง 2 ใจ ในเรื่องน๊ะคิดว่าแบบนั้น อย่ามาโกรธกันละ )

ยัยโหดอย่าไปยอมแพ้เค้าน๊ะ เราต้องสู้ สู้ๆๆซิ นั้นดีมากต้องให้นันรู้ไปเลยใครเป้นใครช้ายม๊ะ เพื่อชุนวูน้า

นารุเล่นบอกแบบนี้บัวก้เกิดความใคร่อยากใคร่รู่แล้วซิ

บทที่ 12/2 และ 12/3 จะออกมาแบบไหนน้า

อยากอ่านแล้วละ

แวะมาป่วนอีกครั้งคร่าพี่นารุ และทุกๆคน

แบบว่า ซอรี่ที่ไม่ได้เข้ามาป่วนซะนาน หนูลืมพลาสเวิร์ดค่ะพี่น้อง

เมื่อคืนลองนั่งนึกๆดู อ๊อ คืดออกแร้ว ก็เรยเข้ามาได้เสียที ฮี่ๆ

ยินดีกลับบ้านจ้าปุยฝ้าย

มาป่วนทุกวันน๊ะ ตอนนี้บ้านกะลังขาดตัวป่วน

เพราะเจ้านู๋กี้ตัวป่วนประจำบ้านหายไปเลย ไม่เห็นเข้ามาเลย คิดถึงจังเลย

ไม่รู้ปานนี้จาเป็นอย่างไรบ้าง

นายตัวร้ายกับยัยจอมโหด
บทที่ 12/1

[เคยรู้จักกัน / หึง.....ใช่ไหม !!?!!]

อ้าว...ไงเนี่ยคะคุณขา ถือดีได้งัยนี้

และแล้วคุณหาน ก็แฝงความร้ายให้เห็น 5555(แม่มด)

อารมณ์เสียเลยน้านี้ ขวางจริงๆ คุณหานที่รัก

-------------------------------------------------------------------------

อันนี้เป็นอารมณ์ร่วมกัยยัยโซจินน้า ไม่ได้เกี่ยวอาไรกับใครทั้งนั้น

ไม่เกี่ยวกับสายลมและแสงแดดจ้า (งงกับมันเข้าไป)





นู๋เล่นลงท้ายแบบนี้ ป้าก็ตายกันพอดี จาลงแดงตาย ถ้าพรุ่งนี้ นู๋ไม่มาอัพให้ป้า

นารุที่รัก พรุ่งนี่ตื่นมาหวังว่าจาได้รับข่าวดีน้า

มาอัพพพพพพพพพพพพพพพพพพพพพพพพนิยายแล้วคร๊า >____<

นายตัวร้ายกับยัยจอมโหด
บทที่ 12/2
[เคยรู้จักกัน/หึง.....ใช่ไหม !!?!!]


รถหรูสีขาวยังคงถูกขับมาตามอารมณ์ของคนที่ขับ

เสียงของคนที่นั่งข้างๆก็ยังคงพูดกรอกหูของเขาซ้ำไปซ้ำมา

จนในที่สุดความอดทนที่มีมาตลอดทางก็หมดลง

เสียงตะคอกดังเกิดขึ้น จนคนในรถอีกคนหนึ่งที่นั่งเงียบมาด้วยตลอดทางสะดุ้งตัว

“หยุดซะทีนะพิงจิง พี่บอกให้หยุด !!”

ชายหนุ่มจอดรถอย่างรวดเร็วจนคนที่กำลังจะอ้าปากเถียงต่อ หัวแทบพุ่งชนกับข้างหน้า

“อ๊ากกกกกกกกก !! พี่ชายบ้า >0<”

เธอเตรียมจะหันมาพูดกัดกับพี่ของเธออีกครั้ง

แต่กระนั้น พอเห็นดวงตาขวางๆของเขา เธอก็แทบจะกลืนทุกอย่างลงคอไป

“จะเอาอะไร จะเอาอะไรกับพี่อีก จะพูดไปถึงเมื่อไหร่ ห๊ะ จะย้ำไปถึงเมื่อไหร่!!”

“ทำไม!! จิงจิงจะย้ำ ย้ำให้พี่ชายรู้ พี่ชายไม่ยอมรับความจริง ยอมรับซะทีซี่ ยัยบ้านั้นมันทิ้งพี่ชายไปแล้ว ยอมรับซะที!!!”

เสียงแหลมๆนั่น ไม่ได้แกรงกลัวกับความคุ่นเคืองใจของคนที่คุ้นเคยซักนิด

“ไม่เข้าใจใช่ไหม ไม่เข้าใจใช่ไหมห๊ะ !!”

“ทำไม พี่ชายจะฆ่าจิงจิงงั้นเหรอ? เอาซี่ เอาเลย พี่ชายจะเห็นยัยลวงโลกนั่นดีกว่าน้องคนนี้!! ก็เอาเลย !!”

“หยุดด่าว่าเขานะ!!”

ความเจ็บปวดถูกกลืนลงคอเด็กสาว

....ว่าไม่เคยได้ใช่ไหม? ปกป้องตลอด พี่ชายไม่เคยมองเห็นน้องคนนี้

ไม่เคยมองว่าน้องคนนี้ .....รู้สึกยังไง พี่ชายไม่เคยเห็น

“ยัยนั่น มันหน้าด้าน!!”

“จิงจิง!!!”

ชายหนุ่ม กระชากตัวน้องสาวเข้ามาใกล้อย่างคุ่นเคือง โดยลืมไปว่าแรงที่กำลังบีบไหล่ทั้งสองข้างของร่างเล็กนั้น มันรุ่นแรงแค่ไหน

“เอ่อ.....พี่ตง พี่ตงค่ะ คะ คือ ยัยจิงจิง ยัยจิงจิงเจ็บนะค่ะ....”

เสียงหวานแหลมเล็กพุดขึ้นอย่าง กล้าๆ กลัวๆ เธอนั่งมาในรถคันนี้ด้วย และได้ฟังสองพี่น้องนี้ทะเลาะกันมาตลอดทางโดยที่เธอไม่อาจมีปากเสียงได้ แต่ตอนนี้....เธอคงจำเป็นต้องพูด

...เพื่อนของเธอกำลัง...ร้องไห้....

เสียงของเพื่อนน้องสาว ทำให้สติของชายหนุ่มกลับมา เขาปล่อยร่างเล็กๆที่กำลังห่อตัวด้วยความเจ็บนั่นไปอย่างแรง แต่ภายในใจของเขาเองก็รู้สึกใจหายกับน้ำตาใสๆที่เอ่ออยู่ในดวงตาคู่นั้นเหมือนกัน

“ยังไงพี่ก็จะไป พี่จะไปหาเขา เข้าใจพี่หน่อยได้ไหม?” เสียงของชายหนุ่มเริ่มที่จะอ่อนลง

“ไม่เข้าใจ....น้องจะไม่มีวันเข้าใจพี่ชาย..ตราบใดที่พี่ชายยังคงรักยัยเหม่ยเส้าหานนั่น !”

เสียงของคนที่ตัวเล็กกว่าหลายเท่ายังคงพูดขึ้น แม้จะเริ่มมีเสียงสะอึ้นปะปนมา แต่มันก็ไม่เท่าความรู้สึกร้าวในหัวใจของเธอแม้แต่นิดเดียว

…….ทำไมเธอถึงต้องมารู้สึกแบบนี้กับพี่ชายด้วย ทำไมกัน.....

ผิงตง..ไม่คิดที่จะพูดต่อ....เพราะต่อให้พูดไปเท่าไหร่ น้องสาวของเขา ก็ไม่มีทางที่จะเข้าใจเขา

ทำไมล่ะ ทำไมเธอถึงไม่ยอมรับเส้าหาน ทั้งที่เส้าหานก็ไม่ได้ผิดอะไร ไม่ใช่เหรอ? ทุกอย่างที่เธอทำ เธอมีเหตุผล พี่อยากจะบอกเธอเหลือเกินพิงจิง แต่พี่คงทำไม่ได้ พี่สัญญากับเส้าหานไว้แล้ว เข้าใจพี่นะ เข้าใจพี่ได้ไหม?

เสียงอ้อนวอนขอร้องนั้น มีขึ้นแต่เพียงในห้วงความคิดของเขา ร่างเล็กข้างตัวเขา ไม่เอ่ยคำไดๆออกมา มีเพียงแต่เสียงสะอื้นไห้ขึ้นมาเท่านั้น

เอาอีกแล้วสินะ เขาทำให้เธอร้องไห้อีกแล้ว สุดท้าย......เขาก็ทำให้น้ำตาของเธอไหลออกมาอีกแล้ว

รถถูกขับออกไปอีกครั้ง และจุดหมายปลายทางก็ยังคงเป็นที่เดิม

……………

……………………….

ไร่องุ่นฉวนเจียซื่อ

……………..

……………………………

อ๊ากกกกกกกกกกกกกก!!!

อะไรกันเนี่ย!! นี่มันอะไรกัน!!

ฉันสับสน ฉันงงไปหมดแล้ววววววววววววววว!!! >0<

คนที่ชื่อเส้าหานนั่น หลังจากที่ฉันไปเรียกรุ่นพี่เสร็จ

ฉันก็เห็นเธอมาวนเวียนอยู่ใกล้ๆอี่ตาชุนวูอีกครั้ง ตกลงมันคืออะไรกันแน่เนี่ย

โอ๊ยยยยยยยยยยยยย!!! นี่มันอารายยยยยยยยยยย!!

ฉันกำลังเป็นอะไรนี่...ทำไมมันถึงร้อนแบบนี้นะ ทำไมๆๆๆๆๆๆ />0<\

ฉันเดินๆๆๆๆ และเดินมาเรื่อยๆ จนในที่สุดก็มาถึงท้ายไร่องุ่นของยัยฝู่

เมื่อกี้ฉันเห็นเหม่ยเส้าหานกับนายชุนวู กอดกันกลมดิ๊ก

-*- ถึงฉันจะรู้ถึงสาเหตุที่เส้าหานไปกอดนายชุนวูก็เถอะ

ก็ที่นี่มันเป็นต่างจังหวัด แถมเป็นไร่องุ่น มันก็ต้องมีสัตว์ตัวน้อยๆบ้างล่ะ แต่ทำไมต้องกอดกันซะแน่นขนาดนั้นด้วย ฮึ่ย!!

ทำไม!! ทำไม !! ฉันถึงรู้สึกร้อนรุ่มในอกอย่างนี้นะ!!

โอ๊ยยยย!! ไม่เข้าใจโว๊ยยย!! >0<~~~

ฉันเดินมาหยุดอยู่ที่ต้นไม้ต้นใหญ่ที่ท้ายไร่ แล้วก็นั่งลงตรงนั้น

......... ชิล์ นึกถึงเรื่องเมื่อกี้แล้วมันหงุดหงิดซะมัด!! -*-

0.0!!

นั่นมัน!! เจ้าหนอนผีเสื้อนี่นา

“นี่...? เจ้าหนอนน้อย ฉันเข้าใจแกนะ”

“แกก็อยู่ของแกเฉยๆ ไม่ได้ไปทำอะไรเขาซักหน่อย จริงป่ะ ใช่ม๊ะ ”

“จะว่าไปแล้ว อิตานั่น ก็เกินไปนะ คนที่ชื่อเส้าหานนั่นก็เหมือนกัน แค่นี้ทำไมต้องกอดกันขนาดนั้น”

“คู่หมั่นงั้นเหรอ? ชิล์ ถ้ารักกันมากก็กลับไปด้วยกันเลยซี่ จะมากอดกันขว้างหูขว้างตาทำไม รำคาญชะมัดเลย ฮึ่ย!! -*-”

“โอ๊ยยย!! ฉันเป็นอะไรของฉันกันเนี่ย!!”

โซจินได้แต่ดึงทึ้งหัวตัวเองไปมาอย่างไม่เข้าใจกับความรู้สึกที่เกิดขึ้น

อ๊ากกกกกกกกกก!! ความรู้สึกร้อนรุ่มนี่มันคืออะไรเนี่ย!!

“ฮึ่ย!! -*- อิตาบ้าชุนวู มันเพราะนายคนเดียว ไอ้คนป่าเถื่อน!! ทำไมนายต้องมากอดกับคู่หมั่นของนายให้ฉันเห็นด้วย ห๊ะ!! ถ้ารักกันมากก็ไปกอดกันที่อื่นเซ่!! ไอ้คนบ้าเอ้ย!! เป็นเพราะนายคนเดียว!! เพราะนาย ในหัวของฉันถึงได้มีแต่ภาพนั้นเต็มไปหมด ไอ้บ้า ไอ้คนโรคจิต คนป่าเถื่อน นิสัยไม่ดีที่สุดเลย~~~~ >[]<~~~”

หญิงสาวยังคงพร้ำพุดซ้ำไปซ้ำมาอย่างหงุดหงิด พร้อมกับดึงทึ้งหญ้าที่ขึ้นอยู่แถวนั้นไปมาอย่างรำคาญใจ

โดยที่ไม่รู้ตัวเลยว่า....อีกคนที่ตามมา...ได้ยินทุกอย่าง......และเห็นทุกท่าทางที่เธอกำลังระบายมันออกมา

รอยยิ้มพุดขึ้นบนใบหน้านั้น เสียงหัวเราะเบาๆถูกเปร่งออกมา ก่อนที่จะตามมาด้วยคำพูดที่ทำให้หญิงสาวถึงกับสะดุ้ง

“หึหึ...ไม่ยักรู้ว่าเธอหึงฉันนะ^^”

0.0!!

นะ...นะ นายชุนวู!!!

“น่ะ นะ นายมาที่นี่ได้ไง!?!”

“หื่ม....^^ ฉันก็เดินมาเรื่อยๆ ก็แค่นั้น”

ชายหนุ่มพูดขึ้นพร้อมกับเดินมาใกล้เธอมากขึ้น โซจินขยับตัวลุกขึ้นยืน พร้อมกับจ้องมองชุนวูไปอย่างเกรงๆ

..หวังว่า...หมอนี่คงไม่ได้ยินที่เราพูดเมื่อกี้นะ......

แต่ว่า..เมื่อกี้เขาบอกว่า เราหึงเขางั้นเหรอ ?????

หา..!! 0[]0 !! ถ้างั้นหมอนี่ก็ได้ยินสิ!!

ต่อเลยคร๊าบบบบบบบบบบบ...โอวววว..ต่อจากนี้นารุละลายไปแล้วหลายรอบ...โห่ๆ

-----------------------------

นายตัวร้ายกับยัยจอมโหด
บทที่ 12/3 (จบตอนค่ะ)
[ เคยรู้จักกัน /หึง.....ใช่ไหม !!?!!]

“น่ะ นาย นายแอบตามฉันมาเหรอห๊ะ!! ”

“หื่ม....ใคร? ไหน? ใครตามเธอ ?”

หน๊อย...มาทำหน้าตาใส่ซื่อ หมอนี่ -*-

อี่ตาบ้านี่ตามฉันมาแน่ๆ ไอ้คนโรคจิตเอ้ย!! ฮึ่ย!!

“แต่จะว่าตาม...มันก็.....งั้นมั๊ง ความจริงฉันก็แค่มาเดินเล่นแถวนี้ แล้วได้ยินเสียงคนบางคน บ่นดังมาเรื่อยๆแล้วเสียงบ่นนั้น มันดันมีชื่อของฉันด้วยสิ”

>0<!! อ๊ากกกก!! อี่ตาบ้านี่ได้ยินจริงๆด้วย

“รักกันมาก...ก็ไปกอดกันที่อื่นซิ...มากอดกันให้ฉันเห็นทำไม..... พุดแบบนี้...หึงฉันสินะ ^^ ”

อึก !! .................

“ อะ อะไร ใคร หะ หึง ฉะ ฉัน ฉันไม่ได้หึงนายนะ >^< !!”

ตาบ้า ฉันแค่หงุดหงิดต่างหากเล่า >0< ชิล์ หลงตัวเองชะมัดเลย -///- คนอะไร !!!

เย้ย!! แล้วนายจะเดินเข้ามาอีกทำไมเนี่ย!! ฉันถอยไปต่อไม่ได้แล้วนะ อี่ตาบ้า ถอยออกไปน๊า >0<!!

“ถอยไปนะ ไอ้คนป่าเถื่อน!! นายมีคู่หมั่นอยู่แล้ว มายุ่งกับฉันทำไม!! >0<”

ฉันใช้มือทั้งสองข้างดันเขาออกไป

แปล๊บ!!...ทะ ทำไม พอพูดถึงคู่หมั่นของนายนั่นฉันถึงได้รู้สึกเจ็บแปลบในอก......

“ฉันไม่ได้เต็มใจจะหมั่น แล้วอีกอย่างฉันก็ยังไม่ได้หมั่นอย่างเป็นทางการด้วย”

กึก!!.... ทะ ทำไม ในใจของฉันมันถึงได้รู้สึกโล่งๆล่ะ...ปะ เป็นอะไรไปนี่ ?? >///<

ในขณะที่โซจินกำลังอึ้งกับความรู้สึกตัวเองอยู่นั้น ตอนนี้ชุนวูก็ได้ใช้แขนทั้งสองข้างกักเธอเอาไว้กับต้นไม้ใหญ่ต้นนั้นไปแล้ว

“ฉันไม่ชอบให้เธอไปยุ่งกับผู้ชายคนอื่น...แม้แต่อยู่ใกล้......ฉันก็ไม่ชอบ..”

เขาพูดออกมาน้ำเสียงเย็น..แววตาของเขาจ้องมองไปที่ดวงตาของหญิงสาว...

โซจิน ไม่รู้ตัวเลยว่าตอนนี้เธอไม่สามารถที่จะหลุดจากการกักตัวนี้ไปได้แล้ว

“หมายความว่าไงน่ะ ??”

อะไรอ่ะ..จู่ๆ อี่ตานี่ก็ทำท่าทางเหมือนจริงจังขึ้นมาซะงั้น ?

“ ไอ้หยี่เจ๋อ เฉินอี้ แม้กะทั้งนายหน้าอ่อน อาปู้นั่น ”

ห๊ะ..??

“ฉันไม่อยากให้เธออยู่ใกล้”

ห๊ะ !!....,มะ หมายความว่า..นะ นาย 0.0!! ไม่จริงน่า..อิตานี่น่ะเหรอ?...

“อย่าบอกนะว่านะนาย ก็.....”

ฮ่าฮ่า....ไม่จริงน่า..นี่อี่ตาบ้านี้ก็หึงฉันเหรอเนี่ย..คริคริ >_<

0.0!!

หา!!

ไม่จริง......หมอนี่ หน้าแดงเป็นกับเขาด้วยเหรอ? -///-

อี่ตาบ้าชุนวู..ขะ..เขิน..เขินด้วยเหรอ ? -////-

“ใช่ !! ฉันหึงเธอ....”

ชุนวูพูดขึ้นพร้อมกับโน้มตัวเขาไปหาเธอใกล้ขึ้นอีก

ต้นไม้ที่ผลัดเปลี่ยนใบเป็นสีแดง เริ่มทยอยใบหล่นลงตามสายลม โซจินถูกเขากักขังไว้ด้วยวงแขนทั้งสองข้าง เขาจ้องมองเธอด้วยสายตามากความหมาย

ใบหน้าที่ค่อยๆแดงขึ้นเรื่อยๆของโซจิน และหัวใจที่เต้นแรงเสียจนเสียงแทบจะดังออกมาให้ได้ยินถึงข้างนอกนั้น

ชายหนุ่มได้แต่จ้องมองเธอลึกลงไป......... ลึกลงไปในดวงตาสวยคู่นั้น คลายกับกำลังล้วงความลับทุกอย่างที่มีมาให้หมด

“ ฉันชักอยากจูบเธอแล้วสิ ^^ ”

0.0!!

0[]0!!

หะ..หา !!!

น่ะ... นายบ้านี่พูดอะไรออกมาเนี่ย >///<

“จะ จะบ้าเหรอ? นายพูดอะไรออกมาน่ะ !! >0< แล้วนี่...นายมายื่นคร่อมฉันไว้ตั้งแต่เมื่อไหร่น่ะ ออกไปนะ ฉะ ฉันจะกลับแล้ว >///<”

“ ยิ่งหน้าแดงแบบนี้ยิ่งอยากจูบ ^^ ”

หา !!

โซจินยกมือขึ้นมาจับแก้มตัวเองทันที ฉะ ฉัน หน้าแดงเหรอ?....... 0/////0

อุ๊บ!!

0x0!!

ยังไม่ทันทีหญิงสาวจะได้ทันตั้งตัว ชุนวูก็โน้มหน้าไปจูบเธอด้วยความรวดเร็ว

แล้วเขาก็ถอนริมฝีปากออกมาเพียงแค่วินาทีที่ริมฝีปากของเขาแตะโดนริมฝีปากของเธอ

0[]0!! หะ หา... เมื่อกี้ ??

การถอนริมฝีปากนั้น ส่งผลให้ปากเรียวเล็กของโซจินพละออกจากกันด้วยความตกใจ

ชุนวูยิ้มที่มุมปาก...เธอหลงกลเขาแล้ว........

อุ๊บ!! 0x0!!

การสัมผัสเริ่มขึ้นอีกครั้ง....คราวนี้ชุนวู...ได้กัดกินความหวานหอมนั้นสมใจ...เมื่อเธอเปิดปากโดยไม่รู้ตัวทำให้เขาสามารถใช้มันได้โดยไม่มีอะไรกีดขวาง

>x< อื่อ......

อึก......................

ลิ้นที่ถูกสอดเข้าไป ยังคงปัดวนอยู่อย่างนั้น หญิงสาวได้แต่เปิดตากว้างตกใจกับสิ่งที่กำลังก่อกวนอยู่ข้างใน....แต่แล้ว..การสัมผัสที่นุ่มนวลอ่อนหวานนั้น ก็ค่อยๆ ทำให้ดวงตาของเธอปิดลงอย่างลืมตัว

อื่อ...อึก....!!!......

ลิ้นของชุนวูยังคงกระกวัดวนเวียนกัดกินความหวานภายในนั้นไปเรื่อยๆ โดยไม่สนใจการขัดขืนเล็กๆอันสั่นเทานั้น มือที่ไม่อยู่สุข ค่อยๆรวบตัวเธอเข้ามาไว้ในอ้อมกอด แล้วมันก็ค่อยๆเลื่อนขึ้นไปตามสัดส่วนของเธอ

อึก.....อื่อ.... อื่ออ!! 0x0 !!!!!

ร่างเล็กในอ้อมกอดสะดุ้งตัวเล็กน้อย เหมือนสะติเริ่มกลับมา การขัดขืนมีขึ้นอีกครั้ง แต่เขาก็ไม่ปล่อยให้เธอขัดขืนไปมากกว่านั้น

ลิ้นของเขาเริ่มที่จะตวัดมันรุ่นแรงขึ้น............ แล้วผ่อนลง....เรื่อยๆ..........จนกลายเป็นความนุ่มนวลและท้ายที่สุดความอ่อนโยนก็เข้ามาแทนที่........

จากมือที่กำแน่นทั้งสองข้างของเธอ ก็ค่อยๆผ่อนลงจนกลายเป็นแปะวางเอาไว้เบาๆที่อ้อมอกของเขานั้น

อื่ออ!!....ออ...อ.....อึก.....อื่อ......

เสียงแผ่วเบาเล็ดลอดออกมาจากลำคอของหญิงสาว ร่างเริ่มไร้เรี่ยวแรง

ชุนวูลืมตาขึ้นมา ก่อนที่จะเหลือบมองไปยังบุคคลที่สาม ที่กำลังจ้องมองอยู่ และเขาก็รู้ว่า...อาจจะมองอยู่นานแล้ว

สายตาที่มองไปยังร่างที่กำลังตื่นตะลึงนั้น ดูร้ายอย่างกับว่าเขากำลังจะบอกอะไรบางอย่างกับคนที่กำลังอึ้งงันนั้น

จนเจ้าตัวเริ่มรู้สึกถึงสะติที่ขาดหาย แล้วหันหลังวิ่งออกไปอย่างรวดเร็ว ด้วยความรู้สึก

......... ทั้งเจ็บ ........ ทั้งแค้น .......... และเสียใจ .........

นายตัวร้ายกับยัยจอมโหด
บทที่ 13/1
[ รู้ไหม ? / รักต้องห้าม !!?!!]

ฮ้า ~~~~

หะ...หะ..หายใจไม่ออก ~~~

เมื่อชุนวูถอนจูบหญิงสาว ร่างของเธอก็ทรุดลงทันทีอย่างไร้เรี่ยวแรง

เสียงหอบเล็กๆถูกพ่นออกมาเป็นระยะ ชุนวูมองอาการของเธอยิ้มเย็น ก่อนที่จะทรุดตัวลงไปหาเธอ

“ถึงขนาดหมดแรงเลยเหรอ? ^^ ”

หญิงสาวกับแรงที่น้อยนิดเงยหน้าขึ้นมามองคนตัวใหญ่กว่า อย่างเคืองๆ

แต่มันก็ไม่มีแรงมากพอให้เธอได้ต่อว่าและทุบตีเขา

ใบหน้ายังคงแดงก่ำ เสียงลมหายใจยังคงแหบพร่า ใจก็ยังคงเต้นไม่ปกติ

ร่างกายยังคงสั่นเทิ้มไปทั้งตัว ................แม้ว่าการสัมผัสนั้นจะจบไปแล้วก็ตาม

ชุนวูยังคงจ้องมองอาการเหนื่อยอ่อนของเธอ รอยยิ้มยังคงมีอยู่บนใบหน้าของเขา

เขาค่อยๆเอื้อมมือไปจับหน้าของเธอ เธอสะดุ้งตัวเพราะการสัมผัสนั้น ใบหน้ายิ่งแดงขึ้นเรื่อยๆ

พร้อมกับระร่ำระรักคำพูดออกมา แต่ก็ยังคงแหบพร่าเพราะการสัมผัสที่เพิ่งผ่านไป

“จะ จะทำอะไร....... //// ”

ชุนวูยิ้มหวานอย่างมีเล่เหลี่ยม ก่อนที่จะโน้มหน้าเข้าไปใกล้เธออีกครั้ง

เลือดในตัวของโซจินเริ่มสูบฉีดวิ่งเร็วไปที่ใบหน้า ก่อตัวรวมกันจนแดงลามไปถึงใบหู ลมหายใจอ่อนๆของชุนวุใกล้เขามาเรื่อยๆ

“รู้ไหม?”

-------------

“ว่าฉันชอบเธอ....”

---------------------

หะ…!!

หา...!!!

ฉะ...ฉัน...ชอบ...... ชอบฉัน.....!!!

โซจินได้แต่อึกอัก

“เงียบแบบนี้แสดงว่าปฏิเสธฉันสินะ........”

ชุนวูตัดพ้อด้วยสายตาที่มากความหมาย ก่อนที่รอยยิ้มร้ายเล็ก จะพุดขึ้นมาบนใบหน้าของเขา

“ถ้าอย่างนั้น....จูบอีกครั้งเป็นไง ^^ ”

ชุนวูไม่พูดเปล่า เขาโน้มหน้าเข้าหาเธอทันที

หะ !!

หา !!

มะ ไม่นะ ย อย่า........ !!!!!

……………..

……………………………..

!!!!

0_0!!

“เฮ้!!.....”

------------

“ยัยเบ๊อะ !!....”

------------------

“..........นี่ !!! -_-^ ”

---------------------------

“นี่ถึงกับเป็นลมเลยเหรอเนี่ย ?? ฉันยังไม่ได้ทำอะไรเลยนะ -_-^”

ชุนวูมองใบหน้าคุ้นตา ที่กำลังหลับอยู่ในอ้อมกอดของเขาด้วยความรู้สึกของหัวใจที่พองโต

ก่อนรอยยิ้มอ่อนโยนจะมีขึ้นบนใบหน้าของชายหนุ่ม

ริมฝีปากบางเบาถูกประทับบนหน้าผากของคนตัวเล็กที่กำลังหลับอยู่ในอ้อมแขน

สัมผัสอ่อนโยนถูกถ่ายทอดไปอยู่ในความรู้สึกของคนที่กำลังหลับใหล

แล้วร่างเล็กก็ถูกอุ้มขึ้นมาโดยวงแขนที่อบอุ่น...เพื่อมุ่งตรงไปยังบ้านพักของไร่องุ่นแห่งนี้

กลิ่นสายลมหอมกรุ่นยังคงพัดพามา

ในตอนนี้ชุนวูมีแต่รอยยิ้มที่อ่อนโยน และความรู้สึกที่เขาไม่อยากให้หายไป

ไม่อยากให้หายไปอีกเลยต่อจากนี้...............

…………รถหรูสีขาวที่ขับมาหลายชั่วโมงในที่สุดก็ถึงเป้าหมาย

ร่างเล็กๆ ไม่คิดที่จะขยับลงมาจากรถ ชายหนุ่มผู้เป็นพี่ชายได้แต่มองอย่างเหนื่อยใจ

ก่อนที่จะเดินออกไปโดยไม่สนใจร่างเล็กนั้น

น้ำตาและความเจ็บปวดทุกอย่างถูกเก็บเอาไว้ในอก

เจ้าของร่างเล็กได้แต่กำมือแน่น

“ไม่เป็นไรนะจิงจิง เธอต้องสู้สิ ฉันอยู่ข้างเธอนะ.......”

เพื่อนสาวของเธอเข้ามากระซิบอย่างปลอบโยน เจ้าของชื่อหันไปมองเพื่อนด้วยรอยยิ้ม...มันอาจจะดูเหมือนเข้มแข็ง....แต่ว่ารอยยิ้มนั้นมันก็มีแต่ความปวดร้าว.........

“อาหลิน.......ฉันขอบใจเธอมากนะ ที่เธอมาเป็นเพื่อนฉัน...ฉันจะสู้..จะสู้ให้ถึงที่สุด ฉันจะไม่ยอมให้ตงตง กลับไปคบกับยัยหน้ากากร้อยหน้านั่นแน่..ฉันไม่ยอม.....”

เสียงสะอึ้นยังคงมีออกมาจากเจ้าของคำพูด อาหลินได้แต่มองอย่างนึกสงสาร กับความรักต้องห้ามที่เธอได้รับรู้

เธอกอดปลอบใจเพื่อนสาวอยู่ในนั้น

เมื่อไหร่นะ...พี่ตงตง...จะยอมพูดความจริงกับพิงจิงซะที..........

..................

……………………………..

อีกด้านของไร้องุ่น

ชายหนุ่มที่เพิ่ง พบเจอเรื่องตื่นตะลึง จนหัวใจของเขาแทบจะหยุดทำงานนั้น....ทรุดนั้งอย่างเหนื่อยอ่อน

มันคือเรื่องจริงงั้นหรือ ? เรื่องจริงใช่ไหม?

เขาตาฝาดไปรึเปล่า...เมื่อกี้เขาฝันร้าย มันไม่ใช่เรื่องจริง .... ไม่ใช่โซจิน

โซจินกับชุนวู หมอนั่น !! ไม่ใช่แน่ !!

“โธ่โว๊ยยยย !! มันตั้งแต่ตอนไหนกันน่ะ ตั้งแต่เมื่อไหร่กัน !!!”

กำปั้นหนาๆของเขา ถูกสวนทุบลงดินอย่างไม่ยั้งมือ น้ำตาของชายหนุ่มเริ่มไหลคลอออกมาที่ดวงตา เมื่อนึกถึงภาพนั้น

โซจินในสภาพที่อ่อนระทวยไร้เรี่ยวแรงเพราะจูบของชุนวู

โซจิน กับ ชุนวู…. โซจิน.........

ผู้หญิงคนเดียวที่เขา ทั้งรักทั้งถนุถนอมมาตลอด กำลังจูบกับคนอื่นที่ไม่ใช่เขา

โซจิน....โซจิน.....

“ไม่จริงใช่ไหม?? !!!!!!!!!!!!!”

ความเจ็บปวดรวดร้าวแผ่เข้ามาเต็มความรู้สึกของชายหนุ่ม ทุกสิ่งทุกอย่างไม่อาจอดกลั้นเอาไว้ข้างในได้อีก

เขาได้แต่ตะโกนระเบิดมันออกมาอย่างร้าวราน

“ นายมานั่งทำอะไรตรงนี้น่ะ เฉินอี้ ? ”