บ้านแห่งความรัก selina hebe ella แห่ง S.H.E.
| naru-hara | [ 14-03-2009 - 19:23:22 ] |
|---|---|
  |    นายตัวร้ายกับยัยจอมโหด บทที่ 10/2 [จบตอน] [ลูกน้องที่รัก / ฉันจะอยู่ที่นี่!!?!!] ร่างของคนที่เพิ่งเคาะประตูได้แต่เดินไปเดินมาอยู่ตรงนั้น เมื่อกี้เจ๊ของเราเข้าไปในห้องบอกว่าจะเก็บเสื้อผ้า อาบน้ำเพื่อจะเตรียมตัวไปบ้านพี่สาว แต่ทำไมอยู่ดีๆ เจ๊ก็กรีดร้องขึ้นมาแบบนั้น แล้วนี่ ยังไม่มีเสียงตอบกลับมาอีก เกิดอะไรขึ้น เจ๊ หวังว่าคงไม่เป็นอะไรใช่ไหม? เขาตัดสินใจเคาะมันอีกครั้ง ปัง!! ปัง!! “เจ๊ครับ เจ๊เป็นไรไหม? ผมเข้าไปดูได้รึเปล่า เจ๊ เจ๊ตอบผมหน่อยฮ่ะ >o</ !! ” เขายืนนิ่งอยู่ซักพักก็ยังไม่มีคำตอบออกมา “เจ๊ ถ้าเจ๊ไม่ตอบผม ผมจะพังประตูเข้าไปเดี๋ยวนี้นะ >0<!!” “ไม่!! ไม่ต้องนะ อย่าเข้ามา ฉะ ฉัน ฉันไม่เป็นไรหรอก เอ่อ ฉันไม่ไปแล้ว วันนี้นายนอนที่ห้องพ่อฉันก่อนนะ” แล้วเสียงตะกุกตะกักแปลกๆก็ตะโกนตอบเขากลับมา หนุ่มน้อยได้แต่ยืนงงๆกับคำตอบของหญิงสาว “หมายความว่าไงฮ่ะ ??” “ฉะ ฉันเหนื่อยน่ะ !!” “ผมเข้าไปดูไหม? เจ๊ ผมเป็นห่วงเจ๊นะ!!” “ไม่ต้อง!! ฉะ ฉันบอกว่าไม่ต้องก็ไม่ต้องสิ นายจะไปไหนนายก็ไปเถอะ ฉะ ฉันขออยู่ในนี้ซักพักนะ!!” เสียงที่ตอบกลับมาทำเอาหนุ่มน้อยชะงักงัน ก่อนที่เขาจะขยับร่างของตัวเองเดินออกไปจากหน้าห้องนั้น ไม่ว่าเวลาจะผ่านไปนานแค่ไหน เขาเปลี่ยนแปลงตัวเองไปเท่าไหร่ เธอก็ยังคงเห็นเขาเป็นแค่ลูกน้องคนนึงอยู่ดี อีกด้าน ภายในห้องของโซจิน “พะ พอใจรึยัง >0<!!” ฉันตะโกนใส่หูอี่ตาบ้าชุนวู ตอนนี้เขาก็ยังคงจับแขนของฉันไว้ทั้งสองข้าง และก็ยังคงดึงฉันเข้าไปใกล้ๆตัวของเขา อิตาบ้า >///< ฉันกำลังโป๊นะ นะนายอย่ามาทำแบบนี้กับฉันได้ม๋ายยยย >0<!!! “หึหึ....” 0_0!! สะ เสียงหัวเราะแบบนี้ ไม่จริง นะนายคงไม่!! พรึบ!! ^_^ 0[]0!! แว๊กกก !! ทะ ท่านี้มัน!!! โซจิน รีบเอามือทั้งสองข้างเกาะกุมผ้าผืนน้อยที่ห่อร่างกายของเธอเอาไว้ พร้อมกับจ้องมองไปที่ร่างคนตัวใหญ่อย่างหวาดหวั่น “น่ะ นายจะทำอะไรฉันอีก >0<!! ” ตอนนี้เธอตกเป็นเบี้ยล่างเขาอีกแล้ว ที่นอนของเธอ ผ้าขนหนูเพียงแค่ผืนเดียว และชุนวูที่กำลังคร่อมร่างบางๆอันหอมกรุ่นไปด้วยกลิ่นอายของการอาบน้ำเสร็จใหม่ๆ รอยยิ้มยากที่จะคาดเดาเกิดขึ้นบนใบหน้าของเขา “ อ...ออกไปนะ >0<” “หึหึ ทำไมล่ะ” “ฉันก็ทำตามที่นายบอกแล้วไง ทำไมนายถึงยังไม่ปล่อยช้านนนนน ปล่อยช้านนนน๊า >0<!!” “ทำไมต้องปล่อยด้วยล่ะ ^^ ” “ปล่อยฉันเถอะนะ ฉันก็ทำตามที่นายบอกแล้วนี่นา อาปู้ก็คงจะไปแล้ว นะ นายปล่อยฉันเถอะนะ อยู่ อยู่แบบนี้ มัน >0<!!” อ๊ากกกกกกกกก!! >0< ไม่อยากจะเชื่อเลย ว่าฉันต้องมาอ้อนวอนอี่ตาบ้านี่ ชีวิตฉัน ทำไมฉันถึงสู้นายบ้านี่ ไม่ได้นะ แล้วทำไมอี่ตาบ้านี่ต้องทำกับฉันแบบนี้ด้วย แง๊ๆๆๆ คนเขียนใจร้ายที่สุดเลย แง๊ๆๆๆ (ง่า...โซจิน ฉันขอโทษ TTvTT ........ฉันสำนึกผิดจริงนะ.......แต่แอบมีความสุข คริคริ) ร่างที่กำลังปิดตาแน่น เธอจับผ้าขนหนูผืนเล็กเอาไว้อย่างตื่นตระหนก ชุนวูยิ้มกระหยิ่มใจที่มุมปาก ก่อนที่จะตอบหญิงสาวที่อยู่ข้างใต้ตัวของเขา “พอใจสิ ^^ ฉันพอใจที่หมอนั่นไม่มาเคาะห้องนี้แล้ว” หา?... พอใจ พอใจแล้วทำไมยังจับตัวฉันไว้อีก แล้วนี่ พลั่กฉันลงนอนกับเตียงทำมายยยยยยยยย นายต้องการอะไรกันแน่อี่ตาบ้า >0<!! “แต่ฉันยังไม่พอใจเธอ^^” หา !!! “หมายความว่าไง ฉันทำอะไรผิดอีกล่ะเนี่ย >0<!!” “เธอทำผิดสิ ทำผิดมากด้วย ^^” ฉันทำผิดตรงไหนกันย่ะ -*- ไอ้ลามกนี่ !!! สิ่งที่นายทำกับฉัน ฉันไม่โกรธนายไปจนตายก็บุญแล้ว ไม่มีสำนึกบ้างเลย อี่ตาบ้า >0<~~ “ ฉันไม่อยู่บ้านหน่อยเดียว พาผู้ชายมาอยู่ในบ้านเลยงั้นเหรอ? ^^ ” “นาย นายกำลังคิดอะไรอยู่เนี่ย ผู้ชายทั้งโลกไม่ได้เหมือนนายไปหมดนะ !! แล้วนี่มันก็บ้านของฉันกับพ่อฉัน ไม่ใช่บ้านของนาย!!” ชายหนุ่มถึงกับสะอึก ใบหน้าจากยิ้มแย้ม แค่แกล้งเล่น เริ่มเปลี่ยนไปเป็นเอาจริงขึ้นมา “เธอหมายความว่าไง ? -.- ;; ” “ก็ ไม่มีใครเขาจะคิดแต่เรื่องลามกเหมือนนายน่ะสิ !! อุ๊บ 0/\0 ” ฉะ ฉันกำลังพูดอะไรออกไปนี่ อี่ตาบ้านั้น ทำหน้าน่ากลัวแล้ว แง๊ๆๆ ปากนะปาก >0<!! “หึหึ งั้นเหรอ ? ^^ รู้สึกว่ารอยที่ฉันทำเอาไว้มันจะหายไปแล้วนะ ^^ ” นะ นายชุนวู ยิ้มแปลกๆ 0[]0!! แถมยังพูด ?? ไม่!! นายกำลังทำอะไรน่ะ อย่าโน้มหน้าลงมานะ อย่านะ >0<!! ช่วยฉันด้วย !!! “ฉันขอโทษนะ.....” 0_0!! เมื่อกี้...... ขอโทษ..... ฉันได้ยินว่าหมอนั้นขอโทษฉัน แล้วเขาก็ปล่อยฉัน ก่อนที่เขาจะพลิกตัวไปนั่งลงข้างๆฉัน ฉันรีบลุกขึ้นมาทันที .....เอ่อ คือ ทำไมฉันถึงรู้สึกใจสั่นๆนะ >///< “ฉันจะอยู่ที่นี่ อยู่กับเธอซักพักนะโซจิน” 0.0!! ห๊ะ...เมื่อกี้นายนั่นพูดว่าอะไรนะ!! “นายว่าไงนะ !!” “ฉันจะอยู่บ้านเธอ” “จะบ้าเหรอ? บ้านนายก็มี ทำไมนายไม่ไปอยู่ อี่ตาบ้า !!” “ทำไม ? ฉันจะอยู่ที่นี่ มันไม่ได้รึไง รึว่า เธอกลัวนายอาปู้นั่นจะเข้าใจผิดเรื่องเธอกับฉัน !!” อยู่ดีๆ อี่ตาชุนวูก็หันมาตะคอกฉัน “เปล่านะ เพียงแต่ฉัน งง งงกะตัวนายต่างหากเล่า!” ง่า....ใครจะไปยุไฟให้ลุกเล่า ฉันยิ่งโป๊ๆอยู่ด้วย T^T “เธอไม่ต้องงงหรอก ฉันจะอยู่ที่นี่ อยู่กับเธอแค่นั้นล่ะ แล้วเธอก็ไปใส่เสื้อผ้าซะ ก่อนที่ฉันจะอดใจไม่ไหว ปล้ำเธอ ไอ้ผ้าขนหนูผืนเล็กๆนั่น มันทำให้ฉัน......” ชุนวูพุดพร้อมจ้องมองไปที่โซจิน ด้วยสายตาที่แบบว่า....... 0[]0!! เฮือก !! อ๊ากกกก !! อี่ตาบ้า นายไปทำหน้าตาหื่นที่อื่นเลย!! ฉันรีบลุกขึ้นจากที่นอนวิ่งไปหยิบเสื่อผ้าแล้ววิ่งไปเข้าห้องน้ำทันที อี่ตาบ้า อี่ตาบ้า อี่ตาบ้า >///<!! นายมันบ้าที่สุดในโลกเลย~~ >0<!!  |
| naru-hara | [ 14-03-2009 - 19:26:01 ] |
|---|---|
| นายตัวร้ายกับยัยจอมโหด บทที่ 11/1 [ฉันคือคู่หมั่น!!?!!] “คุณเป็นใคร ??” เช้าวันใหม่ ฉัน นายชุนวู ที่เมื่อคืนนอนอยู่ที่ห้องของฉัน เอ่อ เขาไม่ได้นอนเตียงเดียวกับฉันหรอกนะ เพราะฉันบังคับให้อี่ตาบ้านั่นนอนข้างๆเตียง ด้วยการแกล้งทำเป็นละเมอ แล้วถีบหมอนั่นลงทุกครั้งที่จะปีนขึ้นมา โฮ่ๆ ^0^// เล่นกับใครไม่เล่นมาเล่นกับยัยโซจิน ว่ะฮ่าฮ่า \^o^/ ส่วนคนที่ถามคำถามนั้น ก็คือ นายอาปู้ รุ่นน้องของฉันที่เพิ่งตื่นขึ้นมา แล้วเขาก็เห็นนายชุนวูยืนอยู่ข้างๆฉัน “เจ๊...นี่ใครฮ่ะ ...” “เอ่อ.....เขาคือ..” จู่ๆ ฉันก็รู้สึกพุดไม่ออก.... “แฟน -_-” หะ...อีตาบ้านี่พูดอะไรเนี่ย 0[]0 !! แถมยังไม่พูดเปล่า เขาเอาแขนมากอดฉันไว้ด้วย !! “จริงเหรอฮ่ะเจ๊?” ไม่จริง!! โอ๊ยยย!! >0< อี่ตาบ้าชุนวู นายจะบีบไหล่ฉันทำมายยยยยยยยย มันเจ็บนะอี่ตาบร้า >0<!!! ฉันจ้องมองไปที่อี่ตาบ้าชุนวู ก็พบว่า นายนั่นกำลังจ้องฉันอยู่ก่อนแล้ว อิ๋ย !! ทำไมนายต้องทำสายตาน่ากลัวแบบนั้นมาที่ฉันด้วย !! “อ่ะ เอ่อ ใช่ ใช่จ๊ะ ^^” จำเป็นต้องตอบไป ง่า........... ทำไม ทำไมต้องเป็นแบบนี้ TT^TT “เหรอฮ่ะ........” ฉันคงไม่ได้ตาฝาด ที่อยู่ๆ เห็นสีหน้าของอาปู้เปลี่ยนไป นายอาปู้เดินไปที่ห้องของพ่อฉัน แล้วเขาก็ออกมาพร้อมกับกระเป๋าของเขา “เจ๊ฮ่ะ เราจะไปกันรึยังฮ่ะ” “ไปสิ ไป นายชุนวูฉันไปก่อนนะ นายอยู่ดูบ้านฉันดีๆ ด้วยล่ะ ^^/” ฉันพุดพร้อมกับตบไหล่อี่ตาบ้านั่น ฮ่าฮ่า ฉันจะไปกับนายปู้สองคนไปหายัยฟู่ ไปเที่ยวกับพี่เฉิน พี่เจียฉวน อ๊ากกก!! >v< คิดถึงทุกคนจัง ไม่เจอกันตั้งหลายตอนแล้ว โฮ่ๆ (เออ...ฉันมันผิดเอง ฉันรู้ว่าเธอกำลังว่าฉันใช่ไหม? TT^TT) ใช่....รู้ตัวนี่ แล้วอีกอย่าง ที่นี้ฉันก็ไม่ต้องกังวลเรื่องของนายบ้าชุนวูอีก อ๊ากกกก!! มีฟาร์มสุข >_< “ใครบอกว่าฉันจะเฝ้าบ้านเธอ -_-^ ” 0.0!! หมายความว่าไง ? “ฉันจะไปกับเธอด้วย ไปรถของฉัน และก็ไม่ต้องถามว่าทำไม แค่นี้จบ ไปกันรึยัง !! ” กึก!! 0[]0 !! .............................ไม่จริงใช่ม่ายยยยยยยยยยยยยยยยยยยยยย~~~~~ TTOTT (ฮ่าฮ่า...หัวเราะที่หลังดังกว่าเฟร้ย >__<) -------------- ----------------------- ------------------------- แล้วการเดินทางก็เต็มไปด้วยความอึดอัด......ทำไมเป็นแบบนี้...นายปู้ก็ไม่พูดอะไรมาตั้งแต่ขึ้นรถแล้ว เขานั่งอยู่ข้างหลังรถ ส่วนฉันก็ถูกอี่ตาชุนวูจับมานั่งข้างหน้ากับเขา ไม่เต็มใจเลยซักนิด แง๊ๆ T^T แล้วในที่สุด เราก็มาถึงสวนองุ่น ไร่องุ่น ฉวนเจียซื่อ “โซจินนนนนนนนนนนนนนนนนนนนนนนน~~~~~ \>v</” “ฝู่เจียววววววววววววววววว~~ \>w</” “อ๊ากกกก ฉันคิดถึงแก ~~ / อ๊ากกกก ฉันก็คิดถึงแก ~~” แล้วเราทั้งคู่ก็กอดกันกลมดิ๊ก ไม่อายชาวบ้านชาวช่องอีกหลายต่อหลายคนที่กำลังจ้องมองอยู่ ฉันคิดถึงแกจริงๆเลยยัยฝู่ >v< เราทั้งสองถามไถ่สารทุกข์สุขดิบกันไปมาด้วยความสุขจนพวกเราเดินมาถึงหน้าบ้านของคุณย่าพี่เจียฉวน “นาย!! มาช่วยยกของสิ อู้อยู่ได้ -*-” นั่นไม่ใช่เสียงของฉัน แต่เป็นเสียงของอิฝู่ มันหันไปจ้องคนๆนึง ก่อนที่ผู้ชายคนนั้นจะวางมือจากการกวาดใบไม้นั่น เดินมาทางเรา ท่าเดินแบบนั้น ท่าทางแบบนั้น ฉันดูคุ้นๆไงไม่รู้ -.- 0.0!! “ยกไปไว้ในห้องพักที่ฉันให้นายเตรียมเมื่อวาน!!” 0[]0!! ยิ่งมองใกล้ๆ ยิ่งชัด !! นั่นมัน!!! “รุ่นพี่ !!!!!!!!” ฉันร้องขึ้นทำเอาทุกคนหันมามองฉันกันเป็นตาเดียว นายชุนวูหันไปมองคนที่กำลังยกกระเป๋าทันที แล้วเขาเองก็อึ้งเหมือนฉัน “โซจิน !!” ชายหนุ่มได้แต่ยืนอึ้ง กับสภาพของตัวเองที่เธอมาเห็น ไม่ยักรู้ว่าเธอกับยัยเผด็จการนี่เป็นเพื่อนกัน และคนที่ จะมาที่นี่ก็คือเธอ “รุ่นพี่มาทำอะไรที่นี่?? อ๊ากกกก >0<!!” เจ็บ~~ อี่ตาบ้าชุนนายจะดึงฉันไว้ทำไม ฉันจะไปหารุ่นพี่ อี่ตาบ้า!! “เธอรู้จักหมอนี่เหรอ?” ยัยฝู่หันมาถามฉันอย่างงงๆ “ก็คนนี้ไง ที่ฉันบอกเธอว่าเป็น แฟ...อ๊ากกก!!” นายชุนวูนายจะบีบแขนฉันทำไมเนี่ย!! “เป็นอะไรเหรอ?” “เอ่อ ไม่มีอะไรหรอก ฝู..!! 0[]0!!” แล้วนายชุนวูก็ดึงฉันไปอีกทางหนึ่งทันที โดยไม่สนใจสายตาของทุกคนที่กำลังมองอยู่ …………. ……………………. ……………………………… พรึบ!! 0[]0!! เย้ย !! อี่ตาบ้ามาพลั่กฉันทำไมมันเจ็บนะคนบ้า >0<!! ฉันถูกนายนั่น พลั่กใส่กับรถของเขา นายเป็นอะไรของนายอีกแล้วเนี่ย!! “เธอ!! เธอนัดมันมาที่นี่ใช่ไหม!!” นายชุนวูพูดขึ้นพร้อมกับบีบแขนของฉันอีกครั้ง คราวนี้ฉันโดนทั้งสองข้างเลย แง๊ๆๆ TT0TT ฉันเจ็บ~~ “จะบ้ารึไง ใครนัดมา ฉันก็เพิ่งรู้ว่ารุ่นพี่อยู่ที่นี่เมื่อกี้นี้เองนะ !!” “โกหก!!!” โกหกที่ไหนเล่า !! ไอ้คนไม่มีเหตุผลนี่!!! “นายเป็นบ้าอะไรของนายอีกแล้วเนี่ย!!!” “หึ......ใช่เป็นบ้า.....” สะ สายตาแบบนี้อีกแล้ว อย่าบอกนะว่า!!! ไม่!!! “โซจิน คุณชุนวู” เสียงของพี่เจียฉวน กรี๊ดดด!! พี่เจียฉวนช่วยโซจินด้วย >0<!! โซจินอยู่ตรงนี้ค่ะพี่ !! “หึ....นับว่าเธอรอดตัวไปนะ แต่ฉันจะไม่ลืมแน่ เธอ!! ต้องได้รับโทษ!!” เขาปล่อยฉันอย่างแรงก่อนที่จะเดินไปทางบ้านพักอีกครั้ง เขาเดินผ่านพี่เจียฉวนไป ดื้อๆ ส่วนฉัน.... ทรุดตัวนั่งลงตรงนั้น ...เจ็บ~~ เจ็บไปหมดเลย อี่ตาบ้านั่น!! ฉันเกลียดนาย !! ไอ้คนไม่มีเหตุผล !! ลามก !! โรคจิต !! ป่าเถื่อน !! นายมันน่ารังเกียจทีสุดเลย ไอ้บ้า >0< !!!!! |
| naru-hara | [ 14-03-2009 - 19:28:39 ] |
|---|---|
|  |
| naru-hara | [ 14-03-2009 - 19:37:32 ] |
|---|---|
| -----[LOGOUT]------ ออกจากบ้าน.....หวังว่าคนที่หายไปจะกลับมาอ่านกันนะ ตอนนี้นารุรู้สึกท้อ แม้จะรู้ว่ามีอยู่คนนึงที่หายไปก็เพราะว่าไปเที่ยว แต่นารุก็ไม่รู้ว่าอีกคนนึง...ที่หายไปไปไหน? นารุเป็นห่วงมาก ........ติดต่อมาด้วย............... |
| naru-hara | [ 15-03-2009 - 17:12:14 ] |
|---|---|
| quote : naru-hara |
| naru-hara | [ 15-03-2009 - 17:13:37 ] |
|---|---|
| นายตัวร้ายกับยัยจอมโหด บทที่ 11/2 [ฉันคือคู่หมั่น!!?!!] หยี่เจ๋อ ได้แต่ครุ่นคิดถึงเรื่องที่เจอเมื่อเช้า โซจินเป็นเพื่อนกับยัยจอมเผด็จการนั่นเหรอ หึ ไม่อยากเชื่อเลย เหมือนกันอย่างกะแกะ นิสัยนะ -_-^ เฮ้อ~~ แล้วนี่เราต้องทำงานให้ยัยนั่นไปอีกนานแค่ไหนเนี่ย ยัยบ้าเอ้ย!! ไอ้เรามันก็ดันไปทำแบบนั้นซะด้วยสิ สมควรแล้วล่ะที่เธอจะเอาคืนขนาดนี้ แต่มันก็มากเกินไปหน่อยเหมือนกันนะเนี่ย กับไอ้เสื้อผ้าเก่าๆนี่ ไปขุดมาจากไหนให้เราใส่ฟร่ะ -*- “รุ่นพี่~~~ >0<” 0.0!! โซจิน?? เขาละมือจากการตัดแต่งพวงองุ่น แล้วหันไปหาเจ้าของเสียงที่คุ้นหูทันที พร้อมกับทำท่าทางแปลกอย่างไม่รู้ว่าจะเอาไงกับสิ่งที่ตัวเองเป็นอยู่ “รุ่นพี่มาทำอะไรที่นี่ แล้วรุ่นพี่รู้จักยัยฝู่ด้วยเหรอ? นี่รุ่นพี่มาทำงานที่นี่ทำไมน่ะ ถ้าจำไม่ผิดรุ่นพี่เองก็เป็นกรรมการบริษัทไม่ใช่เหรอ? แล้ว.. ” “เอ่อ...พอๆ พอก่อนได้ไหม จะให้ฉันตอบคำถามไหนก่อนล่ะเนี่ย -_-^” ฉันหนีนายชุนวูมาตามหารุ่นพี่ พอเจอฉันก็ซัดคำถามต่างๆที่เตรียมไว้ออกไปทันที รุ่นพี่ในชุดชาวบ้านธรรมดา ไม่ใช่เสื้อผ้าราคาแพงที่เคยเห็น ^o^ ฮ่ะฮ่ะ ตลกชะมัดเลย แต่แบบนี้ก็น่ารักดีเหมือนกันนะเนี่ย ^_^ “ตอบทุกคำถามเลย !!” ฉันตอบรุ่นพี่ไป แล้วอี่ตารุ่นพี่นั่นก็นั่งลงพร้อมกับเล่าเรื่องทั้งหมดให้ฉันฟัง -.- อื่ม... 0.0 ห๊ะ... -.- ออ... 0[]0 ...จริงอ่ะ... ^[]^ ฮ่าฮ่า.... ฮ่าฮ่า...ตลกชะมัดเลยอ่ะ นี่รุ่นพี่กับยัยฝู่เจอกันแบบนั้นรึเนี่ย คริคริ อ่ะๆ...ฉันจะเล่าให้ฟัง ^/\^ เรื่องมันมีอยู่ว่า จำวันที่ฉันไปตามหานายชุนวูได้ม๊ะ วันนั้นไงที่รุ่นพี่ช่วยฉัน แต่ก่อนที่รุ่นพี่จะมาช่วยฉัน รุ่นพี่ขับรถออกมาจากบ้าน เขาตั้งใจจะขับไปเรื่อยๆเล่นๆสบายๆ แต่แล้วในขณะที่กำลังขับ อยู่ๆก็มีผู้หญิงคนนึงหอบข้าวของเยอะแยะวิ่งข้ามถนนมา และรุ่นพี่ก็แบรกไม่ทัน ผู้หญิงคนนั้นไม่เป็นอะไร แต่ข้าวของๆเธอ เสียหายหมด เพราะเธอตั้งใจจะเอามาฝากเพื่อน ซึ่งก็คือฉันที่รุ่นพี่มารู้ทีหลัง แล้วผู้หญิงคนนั้น ก็อย่างที่บอกเป็นยัยฝู่ที่เพิ่งกลับมาจากเมืองนอกนั่นเอง ยัยฝู่โวยวายรุ่นพี่ใหญ่ บอกให้รับผิดชอบอะไรนี่แหละ แล้วทั้งคู่ก็ทะเลาะกัน รุ่นพี่ก็ไม่ผิด ยัยฝู่ก็บอกว่าตัวเองไม่ผิด ต่างคนต่างทะเลาะกันจนในที่สุด รุ่นพี่ทนไม่ไหว เลยเอาตังค์ยัดใส่มือยัยฝู่ พร้อมเบอร์โทรตัวเองด้วย ....อิรุ่นพี่นิสัยไม่เปลี่ยนไปเลยเฮะ ชอบแก้ปัญหาด้วยเงิน -_-^ แล้วหลังจากนั้นเขาก็มาเจอฉันนี่ล่ะ แล้วสาเหตุที่เขามาอยู่ที่นี่วันนี้ เพราะว่า อยู่ๆคุณย่าเขาก็บอกอยากกินองุ่นของเพื่อน ซึ่งไร่ของเพื่อนย่ารุ่นพี่อยู่ไม่ไกลจากที่นี่นัก แต่ในขณะที่รุ่นพี่กำลังขับรถไป รถของรุ่นพี่เสียหลักเพราะต้องหลบสัตว์เลี้ยงของชาวบ้านแถวนี้ เลยไปชนกับไร่องุ่นของยัยฝู่เข้า....ทำไมมันบังเอิญขนาดนี้เนี่ย ฮ่าฮ่า ยัยฝู่มันเลยบังคับให้รุ่นพี่ชดใช้ด้วยกันเป็นเด็กไร่องุ่นอย่างที่เห็น ฮ่าฮ่า >_< “จะหัวเราะไปถึงไหน -*- ” “คริคริ ก็มันตกลกนี่นา >_< ออ..แล้วรุ่นพี่ทำเป็นด้วยเหรอไม่ยักรู้ 0.0?” “เคยไปเที่ยวบ้านเพื่อนย่าน่ะ เขาสอนพอจำได้” “สอนบ้างสิ อยากทำ ^0^” “ จุ่นจริงๆนะเธอ -.-^ ” แล้วรุ่นพี่ก็สอนฉัน อยู่กับรุ่นพี่ เหมือนได้อยู่กับพี่เฉินเลย แม้ว่าบางที อี่ตารุ่นพี่จะชอบพูดเรื่องทะลึ่งกับฉันก็เถอะ แต่เขาก็ไม่เคยทำกับฉันอย่างที่ปากพูดเลยซักครั้ง ไม่เหมือนคนป่าเถื่อนนั่น ....เกลียดอี่ตาบ้านั่นที่สุด!!! >0< “นายเฉิน..” 0.0!! เสียงพี่เจียฉวนนี่ ?? “รุ่นพี่ ฉันได้ยินเสียงพี่เจียฉวน” ฉันกระซิบเบาๆกับรุ่นพี่ “เจียฉวน คนที่หน้าหวานๆนั่นน่ะเหรอ?” “อื่ม เขาเป็นคนที่ฉันนับถือเป็นพี่สาว” “รุ่นพี่เงียบซักพักนะ ฉันว่าต้องมีเรื่องอะไรแน่ๆเลย นั่นไง พี่เฉินกับพี่เจียฉวนอยู่ตรงนั้น ฮิฮิ แอบคุยอะไรกันแน่ๆ อยากรู้ๆ *-*” “ยัยจุ้น เธอมันจะจุ้นเกินไปรึเปล่าฮ่ะ -*-” “เงียบน่ารุ่นพี่ นั่งลงๆ -.-/” รุ่นพี่ตั้งท่าจะพูดอะไรต่อ แต่พอฉันมองด้วยสายตาแบบว่า...เอาสิ พูดอีกฉันจะบอกยัยฝู่ให้ลงโทษหนักกว่านี้ โฮ่ๆ ^/\^ รุ่นพี่เลยยอมนั่งลงตามฉันและเราสองคนก็เงียบ.................. “นายเฉิน...ย่าบอกให้นายไปหาหน่อย” เจียฉวนพูดกับคนที่อยู่ตรงหน้า แต่เธอก็ไม่ได้หันไปมองเขาหรอก เมื่อเพื่อนเสร็จแล้วเธอก็เตรียมตัวจะเดินออกไป แต่ยังไม่ทันที่จะได้เดิน แขนของเธอก็ถูกคว้าเอาไว้ด้วยมือของเขา เขารู้ว่าเธอจะมาที่นี่ถึงได้ตามเธอมา แต่ถึงอย่างนั้น เธอก็ยังไม่ยอมมองหน้าเขา “เจีย....ฉัน...เรื่องงวันนั้น...” “หยุดนะ !! นายไม่ต้องพูดถึงมันฉันไม่อยากได้ยินมันอีก ปล่อยมือของฉันซะ !!” หญิงสาวพยายามสะบัดมือตัวเองออก แต่อย่างนั้น คนที่กุมมือก็ไม่ยอมที่จะปล่อยมัน “ฉันขอโทษ” คำพูดนั้นทำให้เธอถึงกับชะงัก “ได้อะไร ขอโทษแล้วมันกลับคืนมาได้ไหม? จูบของฉัน ความรู้สึกของฉัน มันกลับคืนมาได้ไหม? ” “จะให้ฉันทำยังไง ฉันไม่รู้จริงๆ ฉันขอโทษนะ เรามาเหมือนเดิมได้ไหม?” ชายหนุ่มยังคงอ้อนวอนต่อไป “ไม่..ไม่มีทางเหมือนเดิมได้แน่...ก็ฉันรักนาย ฉันรักนายได้ยินไหม!!!!” ชายหนุ่มถึงกับชะงักงัน.......ยัยนี่รักเรา...รักเรา.... 0[]0 ห๊า....พี่เจียฉวนบอกรักพี่เฉิน โอวววววววววววว....สุดยอดดด >_____< “แต่ฉัน...ฉันรัก...รักโซจิน..” 0[]0!!!!! ฉะ...ฉัน...นั่นมันชื่อฉันใช่ไหม? พี่เฉินรักฉัน!!! อ๊ากกกกกกกกกก!! นี่มันอะไรนี่ 0[]0!! “ฉันรู้...หึ...นั่นสิ ถ้างั้นนายก็ปล่อยฉันเถอะ ฉันจะไปทำงานต่อแล้ว” หญิงสาวก้มหน้าไม่ได้สบตาชายนุ่มอีกต่อไปแล้ว เธอกำลังหลบน้ำตาตัวเอง ทั้งๆที่รู้อยู่แล้ว ทั้งๆที่พยายามทำใจ แต่ทำไมมันถึงได้ยังเจ็บปวด..ทำไมกัน......... “เจีย...ให้อภัยฉันนะ เธอไม่โกรธฉันใช่ไหม?” “ไม่...ไม่...ไม่หรอก ฉันไม่โกรธนายหรอก ขอโทษนะ เรื่องวันนี้นายลืมมันไปซะเถอะ^__^” รอยยิ้ม และใบหน้าที่เปื้อนน้ำตาของเธอ เธอเงยหน้าขึ้นมองสบตาเขายิ้มอย่างเจ็บปวด แต่คิดว่ามันจะเป็นรอยยิ้มที่สดใสที่สุด ก่อนที่จะหันหลังวิ่งไป เฉินอี้ได้แต่เพียงยืนนิ่ง.......ทำไมเขาถึงได้รู้สึกเจ็บปวดล่ะ ? หา...หา.....0[]0!! พี่เฉินรักฉัน..พี่เฉินรักฉัน... “เสน่ห์แรงเหมือนเคยนะ ..” คำพูดของคนที่อยู่ข้างๆ ทำให้โซจินหลุดออกมาจากอาการตกใจ “แต่ฉัน...ไม่ได้คิดกับพี่เฉินแบบนั้นนี่นา.....” ทำไงดีล่ะเนี่ย....ฉัน...อึดอัดจังเลยอ่ะ แง๊ๆ นี่มันเกิดอะไรขึ้นเนี่ย TTOTT |
| naru-hara | [ 15-03-2009 - 17:14:28 ] |
|---|---|
| นายตัวร้ายกับยัยจอมโหด บทที่ 11/3 [จบตอน] [ฉันคือคู่หมั่น!!?!!] พี่เฉินรักฉัน ......อะไรกันนี่..แง๊ๆ ฉันจะทำไงดีเนี่ย....TTOTT ฉันเดินมาที่ห้อง.....อยากอาบน้ำ เพราะว่าไปช่วยอี่ตารุ่นพี่ทำงานมา เหนื่อย... แต่ว่า พี่เฉินรักฉันงั้นเหรอ? แง๊ๆ...แล้วฉันจะทำตัวยังไงเนี่ย ฉันไม่ได้รักพี่เฉินแบบนั้นนี่นา TT0TT “หวานกันจังนะ เนี่ยเหรอ? ไม่ได้นัดกันมาน่ะ ” 0.0!! นายชุนวู มาอยู่ในห้องฉันได้ไงเนี่ย อี่ตาบ้านี่ ทำไมต้องมากับฉันด้วยเนี่ย ฮึ่ย..เห็นหน้าแล้วหงุดหงิดชะมัด “จะไปไหน!!” โอ๊ยยย!! >o<!! “มันเจ็บนะ !!” ฉันหันไปตะคอกนายบ้านั่น ก็เขากระชากแขนฉันอีกแล้ว ง่า......เจ็บ ~~ “เหรอ? ...หึหึ .. ดี!!” พลุบ!! >0<!! ชุนวูเหวี่ยงโซจินไปที่เตียงทันที พร้อมกับหันไปล๊อคประตูอย่างรวดเร็ว เขาคงไม่ปล่อยให้เธอได้หนีไปอีกแน่คราวนี้ “นัดมันมายังไม่พอ ยังมาพลอดรักกันให้ฉันเห็นอีก!!” “ฉันบอกนายแล้วไงว่าไม่ได้นัดมานะ!! แล้วพลอดรักที่ไหน ฉันไม่เคยทำแบบนั้นกับรุ่นพี่นะ !!” “โกหก ฉันเห็นกับตาของฉันเองยังจะมาเถียงอีกเหรอห๊ะ!!” ไอ้บ้า..นายเป็นอะไรของนายอีกแล้วเนี่ย แล้วนี่นายกำลังจะทำอะไรฉันอีก นายจะทำอะไรช้านนนนนนนนนนน >o<!! “ขาดผู้ชายไม่ได้เลยซักวันรึไงเธอน่ะ” อ๊ากกกกกกกกกก!! อี่ตาบ้านี่มันด่าฉานนนนนนนนนนนนนน !!!! “แล้วมันเกี่ยวอะไรกับนายด้วยฮ่ะ!! ฉันจะทำอะไรจะเป็นอะไรมันก็เรื่องของฉัน” เหนื่อย!! เหนื่อยกับไอ้บ้านี่จริงๆเลย โอ๊ยยย!! นายจะบีบแขนฉันทำไมเนี่ย ออกไปจากตัวฉันนะ !!!! >0< โซจินพยายามดิ้นเพื่อที่จะให้หลุดพ้น แต่กระนั้น เธอก็ไม่เคยทำได้ซักครั้ง อีกทั้งชุนวูยังเอามือทั้งสองข้างของเธอไปรวบไว้อีก “.....เรื่องเก่ายังไม่ได้ชำระ มีเรื่องใหม่มาแล้วรึ...หึหึ” รอยยิ้มร้ายกาจเกิดขึ้นมาบนใบหน้าของชุนวู โซจินรับรู้ถึงบางอย่างอีกครั้ง ไม่จริง...นายคงไม่คิดจะทำเรื่องแบบนั้นอีกใช่ไหม? ไม่นะ ...อย่านะ ฉันกลัว..ฉันกลัว.... “นะ..ชุนวู นะนายปล่อยฉันเถอะนะ ปล่อยฉันเถอะนะ ” การอ้อนวอนเกิดขึ้นกับหญิงสาว แม้เธอจะไม่เต็มใจที่จะพูดออกมาแบบนั้น แต่มันก็จำเป็นในเมื่อ เธอ...ไม่มีทางที่จะสู้เขาได้!! “ปล่อยเหรอ?...ปล่อยทำไมล่ะ...หึหึ...ในเมื่อการลงโทษมันกำลังจะเกิดขึ้นแล้ว!!” ชุนวูโน้มหน้าเข้าหาเธอทันที “ไม่นะ!! ไม่!! ปล่อยฉัน ปล่อยฉันนะไอ้บ้า!!!” โซจินหันหน้าหลบเขาไปมา พร้อมทั้งดิ้นอย่างสุดกำลัง ชุนวูรู้สึกหงุดหงิดใจที่ไม่สามารถทำอย่างที่ใจคิดได้ เขาจึงใช้มือเพียงข้างเดียวในการจับมือทั้งสองข้างของโซจินไว้ ส่วนมือที่เหลือ เขาใช้มันจับใบหน้าของเธอให้อยู่กับที่ โซจินสะดุ้งตัวโหยง ไม่สามารถหลบหนีได้อีก น้ำตาเริ่มคลอที่ดวงตา แต่อย่างนั้นก็ไม่อาจกลบอารมณ์โกรธของชุนวูให้อ่อนลง เขาโน้มหน้าเขาหาเธออีกครั้ง ไม่!!!!!!!! ปัง!! ปัง!! “คุณโซฮ่ะ คุณอยู่ในนั้นรึเปล่าฮ่ะ มีคนมาหาคุณฮ่ะ!!” เสียงที่คุ้นหูโซจินดังขึ้น อาปู้!! ช่วยฉัน ช่วยฉันด้วย!! “ไม่มีทางช่วยเธอได้หรอก ฝันไปเถอะ หึหึ” แล้วเขาก็โน้มหน้าไปหาหญิงสาว เธอพยายามดิ้นด้วยแรงอันน้อยนิดที่มี ไม่!!! ทำไม!! ทำไมนายต้องทำร้ายฉันแบบนี้ด้วย ทำไม!! “คุณโซชุนวูฮ่ะ มีคนมาหาฮ่ะ!! ” ชุนวูหงุดหงิดใจ เขาสะบัดมือปล่อยโซจินอย่างแรง ใบหน้าของเธอแดงก่ำเพราะรอยบีบของเขา แขนทั้งสองข้างของเธอถูกปลดปล่อย.... ทำไมนายต้องร้ายกาจกับฉันแบบนี้ด้วย..ทำไม..นายชุนวู ชุนวูเดินไปเปิดประตู พร้อมจ้องหน้าคนเคาะประตูอย่างเอาเรื่อง “มีไร!!” “มีคนมาหาคุณฮ่ะ” หนุ่มน้อยพูดพร้อมกับหลบให้คนที่กำลังจ้องหน้าเขาอยู่นั้น ได้เห็นอีกคนที่ยืนอยู่ข้างหลังเขา “ที่รัก..คิดถึงจังเลย \>v</” เธอโผเข้ากอดคอของชุนวูทันที พร้อมทั้งหอมแก้มทั้งสองข้างเหมือนกับว่ามันเป็นเรื่องปกติ “เส้าหาน..” ชุนวูถึงกับอึ้ง....ยัยนี่มาที่นี่ได้ยังไง....รึว่า..... “คุณย่าใหญ่บอกว่าคุณมาพักที่นี่ ลิน่าเลยตามคุณมาที่นี่ คิดถึงที่สุดเลยค่ะ >_<” เธอยังคงกอดเขาไม่ยอมปล่อย ชุนวูพยายามแกะมือของเธอออก ก่อนที่จะดึงเธอออกไปจากตรงนั้น “เจ๊ฮ่ะ...เจ๊เป็นอะไรไหม?..อ๊ากกกกกกกกกก!! เจ๊ หน้าเจ๊ แขนเจ๊ มันทำใช่ไหมครับ !! ผมจะไปอัดมัน!!” หลังจากที่ชุนวูเดินออกไปจากตรงนั้น เขาก็รีบเขาไปในห้องทันที เขารู้ว่าโซจินอยู่ที่นี่ และชุนวูก็อยู่ที่นี่ เขาจงใจที่จะขึ้นมาตามชุนวู เพราะเขารู้สึกว่าโซจินจะต้องเป็นอันตรายกับคนนั้น เขารู้สึกไม่ถูกชะตาอย่างบอกไม่ถูก แล้วมันก็เป็นอย่างที่เขาคิดจริงๆ หมอนั้นทำร้ายเธอ!!! “ไม่...ไม่ต้องหรอก...ฉันไม่เป็นอะไร” “แต่เจ๊ร้องไห้...เจ๊คงจะเจ็บมากใช่ไหม? ไม่เป็นไรนะฮ่ะ...” “ อื่อ...^^ ” เด็กหนุ่มจ้องมองหญิงสาวที่เขารักอย่างสงสารก่อนที่จะคว้าตัวเธอมากอดอย่างแผ่วเบา โซจินยอมรับอ้อมกอดนั้น อย่างเหนื่อยอ่อน ฉันเหนื่อย เหนื่อยกับนายเหลือเกินนายชุนวู นายต้องการอะไรจากฉันกันแน่.... “เมื่อกี้มีคนมาหาเขาฮ่ะ” อาปู้พูดขึ้นในขณะที่เขากำลังประคบรอยช้ำที่ชุนวูทำนั้นให้กับเธอด้วยน้ำแข็ง “เขาเป็นหญิงด้วยฮ่ะ” เขาพูดพร้อมกับจ้องมองประติกริยาของหญิงสาว แต่ก็ปรากฏว่า เธอ ไม่ได้แสดงอาการใดๆ เขาจึงพูดขึ้นมาอีกครั้ง “เธอบอกผมว่า เธอคือ คู่หมั่นของนายชุนวูฮ่ะ” !! คู่หมั่น!! คู่หมั่นของนายชุนวู!!! |
| naru-hara | [ 15-03-2009 - 17:39:12 ] |
|---|---|
|  |
| naru-hara | [ 15-03-2009 - 17:39:31 ] |
|---|---|
|  |
| naru-hara | [ 15-03-2009 - 17:39:42 ] |
|---|---|
|  |
| naru-hara | [ 15-03-2009 - 17:39:49 ] |
|---|---|
|  |
| naru-hara | [ 15-03-2009 - 17:40:01 ] |
|---|---|
|  |
| naru-hara | [ 15-03-2009 - 17:40:10 ] |
|---|---|
|  |
| naru-hara | [ 15-03-2009 - 17:40:18 ] |
|---|---|
|  |
| naru-hara | [ 15-03-2009 - 17:40:25 ] |
|---|---|
|  |
| naru-hara | [ 15-03-2009 - 17:40:33 ] |
|---|---|
|  |
| naru-hara | [ 15-03-2009 - 17:40:40 ] |
|---|---|
|  |
| naru-hara | [ 15-03-2009 - 17:40:47 ] |
|---|---|
|  |
| naru-hara | [ 15-03-2009 - 17:41:15 ] |
|---|---|
|  |
| naru-hara | [ 15-03-2009 - 17:41:21 ] |
|---|---|
|  |
ต้องสมัครเป็นสมาชิกและ login เข้าสู่ระบบก่อนถึงจะสามารถลงความเห็นได้