บ้านแห่งความรัก selina hebe ella แห่ง S.H.E.

อัพพพพ แอนท์อัพพ อัพ อัพ^o^~~


นายตัวร้ายกับยัยจอมโหด
บทที่ 7/2

[ใช่โง่ !!?!!]



แฮ่ก แฮ่ก ~~~

เหนื่อย !!!

เหนื่อยเป็นบ้า >0< ก็อี่ตาบ้านั่น ดันไม่ขึ้นลิพท์อ่ะดิ เขาวิ่งขึ้นบันไดคร๊าพ่อแม่พี่น้อง TT^TT

ฉันจะตายอยู่แล้วววววว ~~~ มันชั้นที่เท่าไหร่แล้วเนี่ย TTOTT โฮ~~~~

ฉันวิ่งขึ้นมาถึงขั้นสุดท้ายของบันได ฉันหันไปมองเลขของมัน 0[]0!! แม่เจ้า!!! นี่มันชั้นที่ 49 เจ้าค่ะ
TTOTT

โฮ....จะเป็นลม~~

.................

.......................... ( แล้วยัยโซจินก็วิ่งต่อไป ตามชุนวู<< สงสารเหมือนกันนะเนี่ย T^T )

ฮา~~...ฮู~~..ฮา...~~ -0-~

ในที่สุด ในที่สุด อี่ตานั้นก็หยุด >^< อ๊ากกกก ฉันกำลังจะตาย หายใจไม่ทัน เกิดมาไม่เคยวิ่งขึ้นบันไดได้มากขนาดนี้

ฮา ฮึก โฮ เฮอ ~~ -0- ~~~ (ยัยโซจินมันกำลังหายใจเอาอากาศเข้าปอดอยู่คร๊า สู้ๆๆๆ) ไม่ต้องมาให้

กำลังใจเลย!! เพราะเธอยัยคนแต่ง -*- ฉันกำลังจะตายอยู่แล้ว เหนื่อยเว้ยยย 0-*-0

(TT^TT ข้าน้อยผิดไปแล้ว ข้าน้อยขอโทษ แต่มันจำเป็นอ่า >0<!!)

นี่มันชั้นที่เท่าไหร่ 0[]0!! เฮือก!! 59 TT0TT พ่อจ๋ามารับศพยัยโซจินที TT_TT

ติ๊งค์!!

เสียงลิพท์ !!

แล้วฉันก็เห็นคนคุ้นตาเดินออกมา ผู้จัดการฮีน TTOTT พ่อแม่พี่น้อง ~~~

TOT ทำไมฉันไม่ตามอี่ตาผู้จัดการมาเนี่ย เขามาชั้นเดียวกันกับอี่ตาชุนวูเลย ง่า...ยัยโซจิน โง่ โง่ โง่ ที่สุด
แง๊ๆๆ TT^TT

ทำไมไม่ตามอี่ตาผู้จัดการมาฟร๊า~~ >0< (โปรดลากเสียงยาวค่ะ ^^)

อ่ะ นายชุนวูเดินเข้าไปในห้องนั้นแล้ว ห้องนั้นมัน 0.0!! ห้องท่านประธานโซนี่นา ห้องพ่อของนายชุนวู !!

เมื่อเห็นอย่างนั้นแล้ว ฉันก็ทำตัวเป็นญาติกับกำแพงทันที ฉันเอาตัวพิงกำแพงไปเรื่อยๆอย่างระมัดระวัง โฮ่ะๆ ^/\^ เหมือนฉันเป็นนักสืบเลยเนี่ย ^o^ (ฉันว่าเธอทำท่าพิลึกมากกว่าคนเค้ามองเธอกันหมดแล้ว เดินดีๆก็ได้ทำไมต้องตะเกียกตะกายขนาดนั้น =_=) ใครมองไหน? -*- ไหน? ไม่เคยเห็นคนน่ารักรึงัยมองทำไมเฮอะ -*- ฉันก็เคยเป็นพนักงานที่นี่เหมือนกันนะย่ะ >0<~

ฉันยืดตัวขึ้น แล้วรีบเดินไปที่ห้องท่านประธานทันที พอฉันไปถึงหน้าห้องฉันก็เอาตัวหลบที่ข้างต้นไม้หน้าห้อง แล้วโพล่หัวไปแค่พอให้มองเห็นข้างใน

0[]0!! น่ะ นะ นายชุนวู!!

เขากำลังนั่งคุกเข่า 0[]0!! แล้ว? ผู้หญิงที่นั่งอยู่ตรงโต๊ะประธานโซนั่น !!

อ๊ากกกก...อี่ตาชุนโดนผู้หญิงคนนั้นตบ!!! 0[]0!! หน้าหมอนั่นหันไปทางเลย >0<!!

ผู้หญิงคนนั้น ว่าอะไรนายชุนไม่รู้ อ๊ากก..ทำไมไม่ได้ยินนะ >0< อยากรู้จัง *0* !!!
ผู้หญิงคนนั้นเป็นใครถึงได้ตบนายชุนวูได้ ส่วนนายชุนวูก็เอาแต่คุกเข่าก้มหน้านิ่งเลย

เฮ่ย!!! 0.0 !! จะออกมาแล้ว !!

พรึบ! ฉันรีบขยับตัวอีกครั้งไปหยิบหนังสือขึ้นมาถือทันที หนังสือที่มันวางไว้เพื่อให้ลูกค้าอ่านเวลาต้องมารอท่านประธานโซนั่นล่ะ ฉันเอามันขึ้นมาปังหน้าของฉัน เดินมาแล้ว เดินมาแล้ว />.<\

หญิงอายุประมาณ 50 ปี เดินมาหยุดตรงโซจิน ทำเอาโซจินสะดุ้งโหยง ก่อนที่จะรีบวิ่งเจ้นไปเข้าห้องน้ำที่อยู่ไม่ไกลนัก หญิงผู้มีอายุมากกว่ายิ้มร้ายขึ้นที่มุมปาก ทั้งที่ไม่ได้หันมามองเธอแม้เพียงเสี้ยวเดียว แล้วหญิงเจ้าของรอยยิ้มร้ายนั้นก็เดินออกไป โดยมีผู้จักการฮันซุกเดินตามไปอย่างตระหนก เขาเองก็ไม่ได้สังเกตว่าโซจินอยู่ที่นั่น

โซจินโพล่หน้าออกมาจากมุมทางเข้าห้องน้ำ เมื่อกะเวลาได้ว่า ผู้หญิงคนนั้นคงจะไปแล้ว

ฮู้~~~~ >0< ไปแล้ว ใจแทบวาย ผู้ใหญ่อะไรไม่รู้น่ากลัวชะมัด TTOTT แถมยังมีรังสีเงาดำร้ายแรงกว่านายชุนวูอีกเป็นล้านเท่า TT^TT อี่ตาชุนวูโดนตบด้วยจะเป็นยังไงบ้างเนี่ย >,< ??

แล้วฉันก็ปฏิบัติการเป็นนักสืบอีกครั้ง ไปดูที่ห้องประธาน อี่ตานั่นต้องยังอยู่ที่นั่นแน่ๆ >.,<
พอถึงที่นั่นฉันก็แอบเหมือนเดิม

อี่ตาชุนวูลุกขึ้นมาแล้ว เขานั่งบนโต๊ะทำงานของพ่อเขา -.- ไม่เข้าใจ เก้าอี้มีทำไมไม่นั่ง ?

0.0!! หมอนั่น มีเลือดซึมที่มุมปากด้วยอ่ะ โห ~.....0.0 มือผู้หญิงคนเมื่อกี้คงจะหนักน่าดุเลย อึ๋ย !! โหดชะมัด >.< (พอๆกับเธอล่ะมั๊งโซจิน ฉันว่านะ) ไม่จริงฉันเป็นนางเอก -.,- (=_= ไม่น่าไปพูดถึงเลยนะเนี่ย)

“คุณหนู ผมขอโทษนะครับที่ช้าไป ท่านมาโดยที่ผมเองก็ไม่ทราบ เป็นยังไงบ้างครับ? TT_TT”

0.0!! ได้ยินเสียงเฮะ ? ออ...ประตูมันปิดไม่สนิท คริคริ ดีๆๆๆ >/\<

ว่าแล้วฉันก็เอียงหูแนบกับช่องว่างๆนั่น ฟังต่อ ตอนนี้ไม่มีใครมายุ่งกับฉันหรอก เพราะมันเป็นเวลาที่เขากลับบ้านกันแล้ว โฮ่ๆ ทางปรอดโปร่ง ^o^/

“ไม่เป็นไร” ชุนวูพูดสีหน้านิ่ง

“คุณหนู เมื่อไหร่คุณหนูจะกลับมาซะที ? ”

ผู้จักการฮันซุกพูดตะกุกตะกัก เหมือนหวั่นแกรงอี่ตานั่น 0.0 เอ๋?...กลับมา? กลับมาทำไมน่ะ ?

“ยังไม่อยากกลับ”

“แต่คุณหนู คุณหนูน่าจะพอได้แล้วนะครับ มันนานแล้วนะครับ ผมจะได้เรียกเซฟฮานซองกลับมาซักที T^T”

“อย่ามาออกคำสั่งกับผม !!”

“คุณหนู TT_TT”

หา?...พ่อ แล้วพ่อมาเกี่ยวอะไรกับ อี่ตานี่ด้วย แล้วอะไรมันคือพออ่ะ ??? -.- ??

“คุณหนู เรื่องที่โซจินโฮทำ ผมว่าปล่อยไปเถอะครับ คุณหนูก็ไม่ได้เป็นอะไรนี่ครับ”

“ผู้จัดการฮันซุก !! คุณ!! อยากจะยืนอยู่ตรงนี้ไหม? หยุดพูดซะ !!! -*-”

ชุนวูพูดนิ่งๆกับผู้จักการ และในที่สุดเขาก็ตะคอกใส่ผู้จัดการจนผู้จัดการสะดุ้ง

โซจินใจเริ่มสั่น ฉัน...เรื่องของฉัน...??

“ผมกำลังสนุก หึหึ”

“คุณหนุบอกผมหน่อยเถอะนะครับ ทำไมต้องไปหลอกโซจินโฮด้วยว่าจำอะไรไม่ได้ ทั้งๆที่คุณหนู ก็ไม่ได้เป็นอะไรซักนิดเลยนี่ครับ ผมไม่เข้าใจ”

ชุนวูเงียบไปพัก ก่อนที่เขาจะหัวเราะออกมาในลำคอ

“ก็แค่หาอะไรทำ มันเป็นแค่เรื่องสนุกเท่านั้นล่ะ คุณจะถามอีกทำไม ผมไม่จำเป็นต้องตอบคุณ -*-”

ไม่ได้ความจำเสื่อม......ไม่ได้เป็นอะไร......มันเป็นเรื่องสนุก......

คำพูดของชุนวูไหลย้อนไปมาในหัวของโซจิน มือของเธอถูกกำไว้แน่นจนเล็บจิกเข้าไปในเนื้อเลือดซึมออกมา

มันคือเรื่องสนุก......

ความรู้สึกบางอย่างเล่นเข้ามาในหัวใจของเธอจนอึกอัด ยิ่งเธอเห็นสีหน้าไม่ทุกข์ร้อนของชายหนุ่มในห้อง ไม่รู้เมื่อไหร่ที่เธอพลั่กประตูเข้าไป

“โซจิน!!!?!!” ชุนวูลุกขึ้นยืนทันที เขาใจแทบหล่นลง

เธอ...เธอมาอยู่ที่นี่ได้ยังไง???

แล้ว เมื่อกี้ เธอ เธอไม่ได้ยินเขาพูดใช่ไหม? ขอให้เป็นอย่างนั้น ความรู้สึกของชุนวูเริ่มสั่นไหว

มือสั่นๆของโซจิน เอื้อมไปหยิบแจกันแก้วที่วางอยู่ตรงโต๊ะรับแขกขึ้นมา ทั้งใจทั้งตัวสั่นคอนไปด้วยความรู้สึก
ผิดหวังและเจ็บปวด โดยที่เธอเองก็ไม่เข้าใจ ว่าทำไม…..

“ทะ..ทะ ที่รัก ที่รัก มาได้ยังไงเนี่ย ^0^”

ชุนวูเดินเข้ามาหาเธอ เขาพยายามปรับสีหน้าให้เหมือนตอนที่เขาอยู่ที่บ้านเธอ ทำเหมือนปกติ เหมือนทุกๆวันที่เคยทำ

“อย่าเข้ามานะ!!!”

เสียงก้าวร้าวถูกตะโกนขึ้น ดวงตาที่แดงก่ำนั้น คลอไปด้วยน้ำตา ภาพของชายหนุ่มที่อยู่ตรงหน้าพร่าเลือนไป เธอไม่สามารถมองเห็นเขาได้ชัด และเธอไม่อยากจะเห็นใบหน้าจอมปลอมนั่นอีก
ชุนวูหยุดกึกอยู่แค่ตรงนั้น ฮันซุก ได้แต่ยืนอึ้งกับสถานการณ์ที่ไม่อาจคาดเดา

พลั่ก!! ปึก!! เพล้ง!!!

“ฮึก...นายมัน ..เลว...เลวที่สุด”

แจกันใบนั้นถูกขว้างไปใส่หัวของชุนวูอย่างแรง คำพูดแสนเจ็บปวดนั้นหลุดออกมาจากปากเธอ
ชุนวูยังคงยืนอยู่ที่เดิม สายตาของเขาเปลี่ยนไป มันเป็นสายตาที่ปวดร้าวที่สุด...แม้เขาจะเคยคิด ว่าสักวันมันจะต้องเป็นแบบนี้ แต่เขาก็ไม่ได้อยากให้เรื่องแบบนี้เกิดขึ้น…เร็วขนาดนี้.....
โซจินยืนสะอึกสะอื้นตรงนั้น ก่อนที่จะก้าวขาวิ่งออกมาโดยที่ไม่ฟังเสียงเรียกของชุนวู

“โซจิน โซจิน เดี๋ยวฟังฉัน !!!”

ชุนวูวิ่งออกมาถึงลิพท์ โซจินเข้าลิพท์ไปเพียงก้าวเท่านั้น แต่เขาไม่สามารถเข้าไปในลิพท์ได้ เพราะเหตุผลบางอย่าง ความหงุดหงิดเกิดขึ้นในใจของเขา ก่อนที่จะวิ่งลงบันไดมาอย่างรวดเร็ว
บันไดขั้นสุดท้าย เขาจะตามเธอทันแต่สิ่งที่ต้องชะงักเมื่อเขาเห็นเธอวิ่งไปหาชายหนุ่มที่ยืนคอยอยู่

“ แก!! ไอ้หยี่เจ๋อ !!”

ชุนวูกำหมัด แน่น มัน มันต้องเป็นคนที่บอกเรื่องนี้กับโซจิน มันไม่เคยคิดดีกับเขาเลยซักครั้ง

“โซจิน ? 0.0!!”

หยี่เจ๋อที่ยืนพิงรถอยู่ด้วยความรู้สึกอึดอัด เขาจะทำยังไง คิดไม่ออก ถ้าหากโซจินรู้เรื่องที่ชุนวูโกหก เพราะวันนี้ คนนั้นมาที่นี่ แต่แล้ว สิ่งที่เขาคาดเอาไว้ก็ไม่ผิด เมื่อเขาเห็นผู้หญิงที่คุ้นตาเขาวิ่งมาหาเขา พร้อมด้วยใบหน้าที่เปื้อนน้ำตา

“รุ่นพี่ พาฉันไป!!”

ไม่ต้องรอให้เธอพูดอะไรต่อ และเขาก็ไม่ต้องถามอะไร เขารีบเปิดประตูให้เธอเข้าไปนั่งทันที

ปึก!! ปึก!!! ปึก!!!

“โซจิน !! โซจิน เดี๋ยว !!!”

ชุนวูที่เพิ่งวิ่งมาถึงเพียงเสี่ยวนาทีที่หยี่เจ๋อจะออกรถเข้าทุบกระจกตรงข้างที่เธอนั่ง เรียกเธอหวังให้เธอมาพูดกับเขา เลือดไหลซึมออกจากหัวของเขา มันไหลอาบมาเปื้อนเสื้อเชิ้ตสีขาวที่เขาใส่ แต่นั่น ก็ไม่ได้เรียกความสนใจอะไรกลับมา

“ไอ้หยี่เจ๋อ แกจอดซิว่ะ ปล่อยโซจินออกมา!!!”

ชุนวูยังคงวิ่งทุบกระจกรถของหยี่เจ๋อจนกระจกแทบร้าว หยี่เจ๋อเห็นชุนวูเจ็บปวด เขารู้สึกเจ็บเช่นกัน ทั้งยังผู้หญิงคนนี้ที่นั่งข้างเขา ยิ่งทำให้เขารู้สึกเจ็บ เขาหันไปมองเธอเชิงถาม จะให้หยุดไหม?

“ขับไป ไปไหนก็ได้ ”

นั่นเป็นคำสั่งที่เด็ดเดี่ยว โซจินไม่แม้แต่จะหันมามองเขา ไม่แม้แต่จะหันไปมองชุนวูที่พยายามร้องตะโกนเรียกเธออยู่ข้างนอก สายตาของเธอจ้องมองไปที่ข้างหน้าเท่านั้น หยี่เจ๋อพยักหน้าก่อนที่จะเยียบคันเร่งออกไปอย่างรวดเร็ว

“โซจินนนน!!!”

ชุนวูวิ่งตามจนในที่สุด เขาก็ได้แต่ทรุดตัวลง
นี่มันคืออะไร นี่คือสิ่งที่เขาจะต้องเจอมันใช่ไหม? นี่คือสิ่งที่เขาจะต้องยอมรับมัน
กำปั้นที่เปื้อนเลือดนั้น มันถูกหยัดใส่กับพื้นปูนอย่างไม่ยั้งแรงซ้ำแล้วซ้ำเล่า ความเจ็บปวดที่มือก็ไม่เท่าที่หัวใจเขาเจ็บ

เขาทำให้เธอร้องไห้......ในที่สุด เขาควรจะดีใจ.... เขาควรจะสะใจที่ได้เห็นแบบนั้น.... แต่ทำไม...ทำไม....

นายตัวร้ายกับยัยจอมโหด
บทที่ 7/2

และแล้วยัยโหดก็กลับมาโหดดังเดิม(หลังจากที่ไม่ได้โหดมาหลายตอน)

ว่าแล้วว่านานซุนวูต้องทำแบบนี้ มันน้าจัดการซะ

ดูซิทำยัยโหดช้านร้อง (ว่าไปจะช้าอยู่ใยพี่น้องค๊าบ ขั้นแรกเรามาจัดการคนเขียนบทกันก่อนเลย)

นายตัวร้ายกับยัยจอมโหด


กำลังมันส์เลยละตะเอ๊ง..

เรื่องกำลังเข้มขึ้นทุกวัน..

โซจินจ้าสู้ๆๆน้า...

อิป๋าเหมือนตุ๊ดเลยรูปนี้ ฮ่าฮ่า

เสื้อผ้าที่เจ๊ๆ ออกแบบล่ะ








Credit:

vemfire_2m@shethai.ipbfree
sheshow.net