บ้านแห่งความรัก selina hebe ella แห่ง S.H.E.

นายตัวร้ายกับยัยจอมโหด
บทที่ 4/2
[ หายไปจากบ้าน !!?!!]

ตุบ!! ปึก!!
“โซจิน!!! โซจิน!!!!”
ฉันสะดุ้งเฮือก! ความรู้สึกที่หลุดลอยทั้งหมดกลับมาอีกครั้ง ตอนนี้ฉันสะบัดมือหลุดจากอี่ตาบ้านั่นได้แล้ว .....เมื่อกี้เหมือนมีคนเรียกฉันเลย -.-?
“โซจิน โซจิน”
“พี่เฉิน 0.0 !!”
ฉันมองออกไปนอกห้องของฉันก็พบพี่ชายสุดที่รักของฉันยืนเกาะกระจกอยู่ เป็นตุ๊กแกรึงัยล่ะนั่น -.-:
“เปิดประตูให้พี่หน่อย >0<!!”
“พี่ไปยืนทำอะไรอยู่ตรงนั้น? -0-”
คนบ้าประตูมีให้เข้าทำไมไม่เข้านะ ออดหน้าบ้านก็มีทำไมไม่กดก็ไม่รู้ -_-;;
“พี่กดออดตั้งนานทำไมไม่มีใครมาเปิดประตู เห็นหน้าบ้านเปิดทิ้งไว้ด้วยเลยเดินเข้ามา -*- แล้วนี่ไปทำอะไรในห้องกับเขาแค่สองคนน่ะเฮอะ เราเป็นผู้หญิงนะ ไปอยู่ในนั้นสองต่อสองได้ไง แล้วมือไปโดนอะไรมา ไหนดูสิ”
พอพี่เฉินเข้ามาในบ้านได้ คุณพี่เค้าก็หมุนร่างของฉันไปมาตรวจตราตั้งแต่หัวจนถึงเท้า จนในที่สุดก็หยุดอยู่ที่มือของฉัน ..เหตุการณ์นี้มันช่างคุ้นเหลือเกิน ใช่แล้ว!! เหมือนพ่อเลย -.- พอฉันกลับมาจากเล่นข้างนอกก็จะทำแบบนี้ประจำ สงสัยพี่เฉินจะอยู่กับพ่อมากไปเลยติดมาแหง.....-*-
ส่วนฉันก็ได้แต่ยืนนิ่งพูดไม่ออก.....เอ่อ...ใครจะไปกล้าบอกล่ะจริงม๊ะ -.,-
“โซจิน ทำข้าวต้ม มือก็เลยเป็นแผลเท่านั้นเอง\^o^/ไม่เป็นไรหรอก” ฉันพูดส่งยิ้มหวานให้พี่เฉิน
และนี่คือใบหน้าของพี่เฉินหลังจากที่ได้รับรู้
0_0!!
“ข้าวต้ม???”
เหอะๆ..ว่าแล้วเชียวต้องทำหน้าตาแบบนี้....ทำมายทำมาย ยัยโซจินคนนี้จะทำอาหารเองบ้างมันแปลกตรงไหนคร๊าTTOTT
“คริคริ ....ฮ่าฮ่า....โซจินทำข้าวต้ม >v<”
-_-;;
“ไหนล่ะ ไหนๆ พี่อยากลองชิมดู ^o^”
-*-
“ไม่ต้องทำตื่นเต้นขนาดนั้นก็ได้พี่บ้า เค้าไม่ได้ทำเมนูเปิบพิสดารซะหน่อย -*-”
“ก็...คริคริ...โซจินทำอาหารคนเดียวแถมไม่มีคนช่วยอีกด้วย ....จะกินได้ไหมนี่ ^^”
“พี่เฉิน!!! >0<”
“5555+ >v<”
หัวเราะ...หัวเราะเข้าไป -*- มันตลกมากนักใช่ไหมเนี่ย แปลกมากเลยใช่ไหม? -*-
“ทำไมทำหน้าแบบนั้น ^^ แล้วมันอยู่ไหนล่ะข้าวต้มน่ะ?”
ทำหน้าสมเพศ ตัวเองไง.....TT_TT
“แตกไปแล้ว แตกเป็นชิ้นๆเลย -*-”
“หือ...หมายความว่าไง -.-”
พี่เฉินทำหน้างง ฉันก็เลยเริ่มเล่าเรื่องราวให้ฟัง ...แต่ไม่ทั้งหมดหรอกนะ เรื่องที่นายนั่นกอดฉันกับจูบมือของฉัน ไม่ได้เล่า(ฉันก็ว่างั้นล่ะ อย่างเธอเนี่ยนะจะเล่าหมด -*-)
แล้วพอฉันเล่าจบ พี่เฉินก็ยิ่งหัวเราะมากกว่าเดิมอีก....เอาเข้าไป -*-
“งั้นมาทำใหม่ไหม เดี๋ยวพี่ช่วย มาทำด้วยกัน ^^”
-*-
“งอนเหรอ? ^^ โอ๋ๆ..อย่างอนนะเด็กน้อย \^0^/”
พี่เฉินพูดพล่างดึงฉันเข้าไปกอดมือนึงจับเอวฉันไว้อีกมือกอดที่หัวของฉัน ตอนนี้หน้าฉันซบอยู่ที่อกของพี่เฉิน เขาจะทำแบบนี้ประจำแหละเวลาจะง้อฉัน และฉันก็จะหายงอนทุกที -*- พี่เฉินเป็นผู้ใหญ่ขึ้นมากเลยจากเมื่อกดที่เขาเคยกอดฉันฉันสัมผัสได้ถึงเสียงที่หัวใจเข้าเต้นด้วยล่ะ ถ้าพี่เฉินกอดพี่เจียฉวน พี่เจียฉวนคงจะสลบคาที่เลยไหมเนี่ย คริคริ *///*
อีกด้านนึงของบ้าน ชายหนุ่มยื่นจ้องมองภาพที่เกิดขึ้นอยู่อีกมุม เขายิ้มที่มุมปาก รอยยิ้มที่เกิดขึ้นนั้นทำให้รังสีอย่างในตัวชุนวูแผ่ออกมา กลับมาอีกแล้วรังสี สีดำ....
เหมือนเขาไม่ได้อยู่ตรงนี้ ทั้งที่เขาอยู่ตรงนี้ ตั้งแต่เมื่อกี้แล้ว ตั้งแต่คนที่ชื่อเฉินอี้เข้ามา บนโลกใบนี้มีเพียงคนสองคนงั้นเหรอ.... โซจิน.....หึหึ
..........
.................
..........................
“เย้!!! \>.,</ ในที่สุดก็จะได้กินแล้ว >,<”
“เด็กบ้า^^” พี่เฉินพูดออกมาเบาๆ ฉันหันไปจ้องมองเขาด้วยรอยยิ้มสดใส อา..น่ากินจังเลยกับข้าววันนี้ *-*
ฉันจ้องมองอาหารหลายชนิดที่พี่เฉินเอาออกมาวางไว้ที่โต๊ะกินข้าว อา.....น้ำลายจาไหล...*-* แต่ละอย่างน่าอร่อยทั้งนั้นเลย พี่เฉินเก่งทุกอย่างจริงๆเลย เหมาะสมกับพี่เจียฉวนที่ซู๊ดดดดดด >///<
“ใครไม่รู้บอกว่าจะช่วย เสร็จแล้วในที่สุดก็เป็นเราคนเดียวที่ทำ -.-”
“แฮะๆ ^.,^”
“ออ....คุณชุนวูอยู่ไหนแล้วล่ะ”
จริงสิ!! 0.0 ลืมสนิทเลย มัวแต่ดีใจที่พี่ชายมา ไปเรียกหมอนั่นมากินข้าวด้วยกันดีกว่า รู้สึกว่าหมอนั่นอาการจะดีขึ้นแล้วนะเนี่ย ...ดูจากที่นายนั่นดึงฉันไปกอดแบบนั้น -///- แรงเยอะเป็นบ้า ทำไมนึกถึงแล้วต้องร้อนที่แก้มด้วยเนี่ย ไม่ไม่ -*- คิดอะไรอยู่น่ะยัยโซจิน >.<!!
“งั้นเดียวโซจินไปเรียกหมอนั่นมากินด้วยกันนะ”
“ ^^ ”
ฉันบอกพี่เฉินก่อนจะเดินออกมาจากครัวเพื่อไปหาหมอนั่น สงสัยจะอยู่ในห้องนอน หมอนี่เอาแต่นอนจริงๆเลย เป็นพระเอกที่ขี้เกียจสุดๆเท่าที่เคยเห็นมาค่ะ -*-
“นายชุนวู ไปกินข้าวได้แล้ว...อ้าว!!? 0.0”
ไม่อยู่ที่นี่เหรอ? รึว่าอยู่ในห้องน้ำ ฉันเดินไปที่ห้องน้ำ
“นายชุนวู!!ตกโถส้วมรึงัย กินข้าวได้แล้ว!! -*-”
ไม่มีเสียงตอบรับ....
“นายชุนวู นี่!! อี่ตาบ้า >0</ นายอยู่ในนั้นใช่ไหม? ออกมาเดี๋ยวนี้นะ >0<//” ฉันเคาะประตู ปังๆ หลายครั้งก็ไม่มีเสียงตอบ ตกโถส้วมจริงๆรึงัยนะ -.- ฉันลองจับลูกบิดประตูดู เอ่อ...ฉันไม่ใช่คนโรคจิตนะ -.,- อย่างที่บอกไม่อยากให้มีใครมาตายที่บ้านฉัน
อ่ะ...ไม่ล๊อค!! อี่ตานี่ไม่ระวังตัวเลยเฮะ -*- ฉันลองแง้มๆประตูดู >.<
0.0!!
ไม่มี ไม่มี 0.0!! ไปไหนของเขาอ่ะ รึว่าอยู่ข้างนอก -*-
เดินไปทั่วอย่างกะเป็นบ้านของตัวเอง หึ -*- ไม่รู้จักแกรงใจกันบ้างเลยนะ
ฉันเดินออกมาดูนอกบ้าน ไม่อยู่? ใต้โต๊ะก็ไม่มี ? ถังข้าว? ทีวี? รึว่าจะอยู่ในลิ้นชักอ่ะ? (เวอร์ไปแล้วคนนะนั่น ไม่ใช่แมวจะไปอยู่ได้ไงยัยเบ๊อะ -*- )
ถ้างั้นหายไปไหนอ่า -^-
“เป็นไงเจอไหม?” พี่เฉินอี้เดินมาถามฉัน สงสัยจะรอนานเลยออกมาถาม
“ไม่เจอ?” ฉันส่ายหัวหงิกๆ
พี่เฉินทำหน้าแปลกใจ ฉันเองก็แปลกใจ หมอนั่นจะไปไหนได้นอกจากในบริเวณบ้านของฉัน ก็เค้าจำอะไรไม่ได้นี่นา จริงม๊ะ?
(หนีออกจากบ้านไปแล้วมั๊ง -*-) จริงอ่ะ? โตขนาดนั้นนี่นะหนีออกจากบ้าน แล้วจะไปได้ยังไงหมอนั่นไม่ใช่คนที่นี่ เดียวได้หลงตายเลย ข้าวก็ยังไม่ได้กิน แถมไข้ยังไม่หายดีด้วย -*-
“โซจิน รองเท้าเขาไม่อยู่?” พี่เฉินเดินเข้ามาบอกฉันที่กำลังมองหาเขาอยู่
0.0!! หา!!
ฉันรีบเดินไปดูรองเท้าที่หน้าบ้านทันที ไม่มี ไม่มีจริงๆด้วย 0.0!
“โฮ่ง!” (เจ้าหมาน้อยบอกว่าในที่สุดก็ได้เข้าบทกับเขาซะที >.<)
เฉียงเฉียง ทำไมมาอยู่ตรงนี้ล่ะ ฉันล่ามแกไว้ในบ้านไม่ใช่เหรอ? 0.0 (คงจำได้นะว่าหมาตัวนี้มาจากไหน ก็เจ้าหมาที่ทำให้ชุนวูต้องเป็นไข้ไงล่ะ -*-) พอเถอะเลิกพูดถึงเรื่องผิดพลาดของฉันซะทีได้ม๊ะ -*- ฉันไม่ได้ตั้งใจก็รู้นี่ ..ฮุฮุ -.,- (ฟังดูก็รู้ไปถึงใส้ติ่งของเธอแล้วล่ะยัยโซจิน -*-)
อ่ะ เฉียงๆคาบอะไรมาน่ะ 0.0 กระเป๋าสตางค์ของหมอนั่นนี่
“โฮ่ง หงี๊ดๆๆๆ” เจ้าหมาน้อยเห่าพร้อมกับกระโดดขึ้นมาดึงเสื้อของโซจิน
“หา..มีอะไรเหรอ?เฉียงเฉียง ทำไม ลากฉันไปหน้าบ้านทำไม?”
ฉันเดินตามเฉียงๆไปด้วยความสงสัย
“โซจินจะไปไหนน่ะ 0.0” พี่เฉินโพล่หน้าออกมาจากประตูบ้านเรียกฉัน
“สงสัยเฉียงๆจะรู้ว่าหมอนั่นอยู่ไหน เดี๋ยวโซจินไปตามหาเค้าแป๊บเดียวนะค่ะ เดี๋ยวมาค่ะพี่เฉิน^o^/”
แล้วฉันก็เดินตามเฉียงๆไป มันวิ่งไปเรื่อยๆกึ่งวิ่งกึ่งเดิน พร้อมกับใช้จมูกสุดดมไปทีพื้น เหมือนสุนัขตำรวจ
หมอนั่นไปที่ไหนของเขานะ ถ้าเจอล่ะก็จะด่าให้เข็ดเลย ไปไหนก็ไม่บอกซักคำเดี๋ยวฉันก็โดนพ่อด่าตายเลย
ถ้านายเป็นอะไรขึ้นมาน่ะอี่ตาบ้า!!!>0<!!

นายตัวร้ายกับยัยจอมโหด
บทที่ 4/3(จบตอน)

[ หายไปจากบ้าน !!?!!]

ฉันเดินตามเจ้าเฉียงเฉียงมาเรื่อยๆ เรื่อยๆ ยิ่งไกลจากบ้านไปทุกที เจ้าเฉียงเดี๋ยววิ่งเดี๋ยวเดิน วกวนจนฉันเหนื่อยหอบ ง่า...พักก่อนได้ไหม? ยัยโซจินคนนี้ไม่ไหวแล้วคร๊า TT^TT
ครึก....ครืน...ครืน...ซ่า~~~~~~
อ๊ากกกกกกกกกก!! /0[]0\ ฝนตกเหรอ?เนี่ย ทำไมมาตกเอาตอนนี้ เปียกหมดแล้ว TOT จะไปหลบฝนที่ไหนล่ะเนี่ย บนถนนไม่มีบ้านคนเลย มีแต่ต้นไม้เต็มไปหมด อีกตั้งไกลกว่าจะมีบ้านคน ...เย็น..เย็นจังเลย หนาวๆๆๆ >.<
ฉันกึ่งวิ่งกึ่งเดินตากฝนมาเรื่อยๆ อ๊ากก...อี่ตาบ้าชุนวุนายไปอยู่ที่ไหนนะ ออกมาได้แล้ว ฉันหนาวนะ หนาวมากเลย อยากกลับบ้านแล้ว TT_TT นายไปอยู่ไหนออกมาน๊า...TTOTT
“นายชุนวู นายอยู่ไหนออกมาได้แล้วอี่ตาบ้า หายไปไหนของนายน่ะออกมานะ”
ตลอดทางเดินที่เปลี่ยวขึ้นเรื่อยๆ ฉันยังคงร้องเรียกอี่ตาบ้านั่น ยิ่งฉันเดินไปไกลเท่าไหร่ ฝนก็ยิ่งตกหนักขึ้น ไม่มีวี่แววว่าจะเจออี่ตาบ้านั่นเลย หนาวจัง... หนาวจริงๆเลย... ปากของฉันเริ่มสั่นตัวของฉันเริ่มสั่น ฉันก็ยังไม่หยุดที่จะเดิน ยังไงก็ต้องเจอหมอนั่นก่อนค่อยกลับ หมอนั่นยังเป็นไข้อยู่เลยนี่นา ถ้ามาเจอฝนได้ตายแน่ๆ น้ำฝนยิ่งเย็นๆอยู่ด้วย แม้ฉันจะไม่อยากเจอหมอนั่น แต่คงไม่ดีใช่ไหมถ้าฉันจะปล่อยเขาให้มาตายทั้งที่เขาก็ยังจำอะไรไม่ค่อยได้ และมันเป็นเพราะฉัน โอ๊ยย..นี่ฉันกำลังเป็นอะไรเนี่ย อยู่ดีๆก็นึกถึงอี่ตานั่น ตายไปได้ก็ดี จะไปนึกถึงทำไมนะ
ปึก!!
ฉันรู้สึกเหมือนชนกับอะไรเข้าซักอย่าง ทำไมตาของฉันมันพล่าๆนะ มองไม่ค่อยเห็น เจ้าเฉียงเฉียงหายไปไหนแล้ว ปวดหัวจัง ปวดจังเลย
“ชุนวู นายใช่ไหม? กลับบ้านได้แล้วนะ นี่ นายต้องไปกินข้าว นายไปไหนมาอี่ตาบ้า กลับบ้านได้แล้วกลับเดี๋ยวนี้เลยนะ”
ฉันทุ๊บที่ตัวของเขาซ้ำๆ ในที่สุดก็เจอเขา อี่ตาบ้า ทำไมฉันถึงได้รู่สึกเหนื่อยขนาดนี้นะ เหนื่อยจัง ไม่มีแรงเลย หนาว หนาวมากเลย
โซจินโซซัดโซเซอ่อนแรงเดินมาชนกับผู้ชายคนนึงเขา เธอจับตัวของชายผู้นั้นไว้ บอกให้เขากลับบ้านด้วยความที่เธอคิดว่า
........เขาคือชุนวู
“เฮ่ย!! อะไรว่ะไอ้นี่ -*- มาชนกู!! แล้วยังพูดเพ้ออะไรบ้าๆอีก -*-”
ผู้ชายคนนั้นสบถด้วยความขุ่นเคืองในขณะที่เธอตอนนี้พิงอยู่ที่ตัวเขา
“สงสัยจะเมาว่ะ -*-” ชายอีกคนพูด
“ไหนดูหน้าหน่อยดิ ” อีกคนที่อยู่ข้างๆจับเธอให้หันมา
“ตัดผมซอยเหมือนผู้ชายนึกว่าเป็นผู้ชายซะอีก ที่ไหนได้ผู้หญิง แต่ก็สวยดีนี่หว่า ” อีกคนพูดขึ้น
พวกมันหันไปมองหน้ากัน แล้วทั้งหมดก็สะแหยะยิ้มในเรื่องราวเดียวกัน ก่อนที่จะช่วยกันพยุงเธอไป
รถยนต์สีแดงคันหรู ถูกขับมาช้าๆตามอารมณ์ของผู้เป็นเจ้าของ วันนี้เขาเจอแต่เรื่องราวหงุดหงิดใจ เขามองไปเรื่อยๆตามท้องถนน แล้วสายตาของเขาก็ไปสะดุดกับผู้คนกลุ่มหนึ่งเข้า
ผู้ชายสี่คนกับผู้หญิงหนึ่งคน ที่กำลังถูกพยุงและเหมือนเธอไม่ได้สติ ร่างของเธอคนนั้นช่างคุ้นตาเขา เขาจะจอดรถและตามไปดู
แต่แล้วก็เหมือนคิดได้ มันก็ไม่ใช่เรื่องของเขานี่ ทำไมต้องไปสนใจด้วยล่ะ รถถูกขับออกไปอีกครั้ง
“หวานปากว่ะอยู่ๆก็มีสาวมาให้ถึงที่” คนนึงพูดหน้าตาของมันบ่งบอกว่าสุขใจสุดๆ มันจับเธอนอนลงที่ม้านั่งในสวนสาธารณะที่พวกมันเพิ่งพาเธอมาถึง ตอนนี้ฝนยังคงตกพร่ำๆ พร้อมกับความมืดของกลางดึกจึงไม่มีใครอยู่ที่นี่
“ใครก่อนว่ะ” อีกคนพูดขึ้นมองไปที่ตัวโซจิน มันสะเหยะยิ้มแววตาหื่น
“กูก่อน!” อีกคนที่เงียบอยู่นานตลอดทางพูดขึ้นมาบ้าง
“กูสิโว้ย กูเจอยัยนี่ก่อน..หึหึ”
อีกคนพูดขึ้นมา ยังคงจ้องมองไปที่ขาขาวๆของโซจินที่ถูกจับให้นอนลงที่ม้านั่งนั่น เธอยังคงมีอาการเพ้ออยู่เล็กน้อย
“ร่วมด้วยคนสิว่ะ”
พวกมันทั้งสี่คนชะงักงัน หันไปมองเจ้าของเสียงนั้น เขาสะแหยะยิ้มตอบพวกมันมา
“แกเป็นใครว่ะ -*-” หนึ่งในสี่คนพูดขึ้นอารมณ์เคือง
“แล้วพวกแกล่ะ เป็นใคร” เขาพูดขึ้นสบายๆ
“กะ..กูเป็นแฟนเธอ” คนนึงในพวกมันพูดขึ้น พวกมันมองหน้ากันเลิ่กลั่ก
เป็นสัญญาณบอกกันว่าให้จกการกับเขาก่อนแล้วค่อยมาคุยเรื่องของเธอต่อ
เขาสะแหยะยิ้มอีกครั้ง เสียงหัวเราะออกมาในลำคอ ก่อนที่จะพูดขึ้นพร้อมกับสวนหมัดมาที่ใบหน้าพวกมันทันที
“แต่ยัยนั่นเป็นเมียฉันโว๊ย!!!”
พวกมันหนึ่งคนหงายหลังไปเพราะหมัดของเขา อีกสามคนกรูเขามาล้อมเขาไว้ รอยยิ้มผุดขึ้นบนใบหน้าของเขาสมใจ
กำลังอารมณ์ไม่ดีซะด้วยสิ หึหึ...
.................
...........................
....................................
ทั้งสีคนนั้นนอนสลบสะไหล สภาพของพวกมันดูไม่ได้แม้แต่น้อย ส่วนตัวของเขา ไม่มีแม้แต่รอยขีดข่วนบนผิวหนัง
เขาเดินไปดูหญิงสาวที่นอนเพ้ออยู่บนม้านั่งนั้น คนที่เขาคุ้นตากับเธอเป็นอย่างดี
เขาจะเอื้อมมือไปอุ้มเธอขึ้นมาแล้วเขาก็ต้องชะงัก เพราะเสียงเพ้อของเธอ
“ชุนวู นายอยู่ไหน กลับบ้านได้แล้วนะ นายยังไม่ได้กินข้าว นายยังไม่หายไข้นะตาบ้า นายอยู่ไหน ชุนวุ นายชุนวู”
เสียงของเธอยังคงแหบพร่า เพ้อออกมาทีละน้อย เขามองเธออึ้งเล็กๆ ก่อนจะคลี่ยิ้มออกมาแล้วอุ้มเธอขึ้น ไปที่รถของเขา
บ้านของโซจิน
เฉินอี้นั่งกระวนกระวายใจ โซจินหายไปนานแล้ว ฝนก็ตก แล้วก็มืดแล้วด้วย เธอก็ยังคงไม่กลับมา
เขาหันรีหันคว้าง นึกร้อนใจ เหมือนมีอะไรบางอย่างทำให้เขานั่งไม่ติดที่ ยื่นอยู่เฉยๆก็ไม่ได้ เขาครุ่นคิดเดินไปเดินมาจนในที่สุด ก็คว้าร่มเพื่อจะออกไปตามหาโซจิน
0.0!!
“คุณ!!”
“ครับ”
ชายหนุ่มรับคำเล็กน้อยสายตาไม่ได้จ้องมองมาที่เฉินอี้ ก่อนที่จะหันไปหุบร่มและเดินเข้าไปในบ้าน แต่แล้วเขาถูกหยุดเอาไว้ด้วยมือของเฉินอี้
“โซจินล่ะ?”
“ก็อยู่กับคุณไง? คุณเฉิน -*-” ชุนวูตอบในใจยังคงหงุดหงิด
เฉินอี้ยิ่งร้อนใจหนักขึ้น เธอไม่ได้มากับเขา แสดงว่าเธอยังไม่เจอเขา เขาถะหลาจะวิ่งออกไป แล้วเขาก็ถูกชุนวูดึงเอาไว้
“หมายความว่าไง โซจินไม่ได้อยู่บ้านเหรอ?”
เฉินอี้สะบัดแขนออกจากมือของชุนวู ตอนนี้ในใจของเขาร้อนรนด้วยความเป็นห่วงโซจิน
“เธอออกไปตามหาคุณตั้งแต่เที่ยง ตอนนี้เธอยังไม่กลับมา ผมจะออกไปตามหาเธอ!!!”
เฉินอี้ตะโกนใส่ชุนวูก่อนจะวิ่งกางร่มออกไป
ชุนวูยืนอึ้ง !!!
อะไรนะ!!! โซจินไปตามหาเราตั้งแต่เที่ยง!! แล้วนี่มันเที่ยงคืน ไม่จริง!!
ชุนวูวิ่งออกไปอีกคนโดยที่ลืมไปว่าตอนนี้ฝนตก และเขา แพ้น้ำเย็น!!

ตัวละครใหม่ของ ยัยจอมโหด----

T^T พี่นารุไม่ต้องเป็นห่วงน้า กี้เนี่ยแหละจะเรียนต่อแก้แค้นให้เอง เหอะๆ
พี่บัวเรามาสู้กันน้า สู้ สู้ เพื่ออนาคตของพวกเรา
ป้าขา ส่งเสียค่าเทอมให้กี้ด้วยล่ะ เดี๋ยวกี้จะเรียนต่อให้ถึงปริญญาเลย
คว้าเกียรตินิยมมาด้วยเป็นของขวัญให้พี่นารุ เหอะๆ
ส่วนป้า เอาอย่างอื่นแล้วกันเนอะ จะเอาอะไรดีล่ะ
เงินเดือนเดือนแรกก็ไม่ได้ กี้จะเอาให้พ่อกับแม่
เงินเดือนเดือนที่ 2 ก็ไม่ได้ กี้จะเก็บเอาไว้ซื้อของที่อยากได้
เงินเดือนเดือนที่ 3 ก็ไม่ได้เหมือนกัน กี้จะเก็บไว้ซื้อตั๋วเครื่องบินไปไต้หวันไปหาอาเจ๊
เฮ้อ จะเอาอะไรดีน้า เอาปีโป้ไปก่อนได้ป่ะ เหอะๆ ^^"
ส่วนพี่บัวมาเอาจุ๊ฟ ไปล่ะกัน ......แถมหอมแก้มฟอดใหญ่ๆ เลย >/////<

ดีตอนเที่ยงคร๊าทุกโคนนนนนนนนนนนนน

มาอัพตอนใหม่แร้ววววว

ป้าได้แค่ปีโป้ 1 อันเอง ไม่เอา จะเอา 1 ถุง......

ดีจ้านารุ กี้

นารุภาพสวย แต่ยัยโหดเดี๋ยวตามอ่าน

แต่ว่านารุพี่ไม่ชอบยัยหานเลย