บ้านแห่งความรัก selina hebe ella แห่ง S.H.E.

ดีจ้าพี่สาว

ไม่เป็นไรจ้าพี่สริน

เข้ามาคุย เข้ามาให้กำลังใจกันก็ได้จ้า

น้องๆบ้านนี้เค้าน่ารักกันทั้งนั้น

อย่าลืมไปเยี่ยมบ้านพี่อ้อนกันเยอะๆ น้า
ส่วนใหญ่พี่อ้อนจะเข้ามาตอนบ่าย 3 บ่าย 4 ไม่ก็ 5 โมง (ซึ่งกี้ก็ยังเรียนอยู่เลย T^T)

โดยเฉพาะพี่บัว ถ้าอยากรู้จักพี่อ้อนก็เข้าไปทักทายกันได้นะ
กี้เข้าไปวันแรกๆ เลยล่ะ โหะๆ ก็น้า คิดถึงพี่สาวคนนี้เหลือเกิน

พี่นารุ กี้ยังเข้าบ้านเฟยๆ ที่พี่อ้อนเปิดได้อยู่น้า
แต่ว่าไม่ค่อยมีคนไปบ้านนู้น

ดีเลย นั้นเป็นเพื่อนบ้านที่น่ารักกันน๊ะ เดี๋ยวบัวไปเที่ยวน้าจ้าพี่อ้อน

Cradit : baidu.com

baidu.com

baidu.com

รายงานจ้า

1ELLA
40.9% 65,223
2李宇春
38.9% 62,025
3SELINA
21.6% 34,516
4HEBE
21.5% 34,327

บ๊ายบายจ้า นารุ พี่จิว กี้ พรุ่งนี้เจอกัน เช้า เที่ยง เย็น ส่วนเวลาแล้วแต่งจาว่างจ้า

บันทึกจากนางฟ้า
บทที่4


“ไอ้ชุน ทำไมน้ำฟ้าอยู่ตรงนี้ว่ะ!!”
ผมวิ่งมาถึงก็เห็นนักข่าวกลุ่มใหญ่กำลังมุงถ่ายรูป แล้วใจผมก็แทบจะหล่นวูปลงเมื่อเห็นร่างของผู้หญิงที่ไอ้ตงมันกำลังกอดอยู่
รถเข็นเร่งรีบพยาบาลถูกเข็นไปอย่างเร่งรีบ ลมหายใจของยัยตัวน้อยรวยริน ผมกุมมือเธอแน่น ในใจเจ็บปวด
ทำไมต้องเป็นแบบนี้ ทำไมต้องหนีออกมาพี่บอกแล้วว่าน้องอยู่ในคนหมู่มากไม่ได้ ทำไมยัยนั่นมันมีดีอะไรนักหนากัน โธ่โว๊ยยย!!!!
ปึก!!!!
ผมไม่รู้สึกเจ็บปวดอะไรเลยที่มือของผมมันไปกระแทรกกับกำแพงนั่น รู้แต่เพียงความเจ็บปวดในหัวใจผมที่มันก่อตัวขึ้นจนอึดอัดไปหมด
“ชุน ไม่เป็นไรน่า น้ำฟ้าปลอดภัยแน่แกเลิกร้องไห้เถอะ ไอ้ตงก็เหมือนกัน น้ำฟ้าคงจะดีใจนะถ้ามาเห็นพวกนายทั้งสองคนพร้อมใจกันนั่งร้องไห้แบบนี้เนี่ย -*-“
พี่คาลวินยกมือขึ้นตบไหล่ผมพร้อมกับพูดปลอบและหันไปมองทางไอ้ตงที่นั่งกุมขมับร้องไห้อยู่ มันร้องไห้ให้กับน้องสาวผม!
ผมได้แต่ทรุดตัวลงนั่งหน้าห้องฉุกเฉินอย่างเหนื่อยอ่อน หัวใจของผมมันอ่อนล้าเหลือเกิน ผมจะทำยังไงดี มันอึดอัดว่าวุ่นไปหมด
“เป็นยังไงบ้าง น้องฟ้าเป็นไงบ้าง แฮ่กๆ>.<”
“ทำไมแกถึงเพิ่งมาว่ะ แกหายไปไหนมาไอ้อารอน -*-“
พี่คาลวินที่รู้สึกจะมีสติมากกว่าใครเพื่อนพูดขึ้นเมื่อเห็นอารอนวิ่งมาอย่างเหนื่อยหอบ
ยังไม่ทันที่อารอนมันจะพูดอะไรตอบ หมอก็เปิดประตูออกมา พวกผมรีบเดินเข้าไปหาทันที
“เอ่อ... คนไข้พ้นขีดอันตรายแล้วครับ”
ผม ไม่สิ ทุกคนใจชื่นขึ้นมาทันที รอยยิ้มพุดขึ้นบนใบหน้าของแต่ล่ะคนโดยไม่ได้นัดหมาย ยังไงความฝันมันก็คือความฝันมันก็คือความฝัน มันไม่มีทางเป็นจริงอย่างแน่นอน..หึ..นี่ผมกำลังกลัวอะไรอยู่เนี่ย...บ้าจริงๆ
“แต่ เธออาจจะทรุดลงอีกครั้ง และคราวนี้ผมคงช่วยอะไรไม่ได้แล้วครับ มันเป็นช่วงสุดท้ายแล้ว”
“ว่าไงนะ!!!”
ไอ้หมอนี่มันวอนนักใช่ไหม? น้องผมไม่มีทางทรุดลงอีกแน่ เธอก็แค่เป็นลมเท่านั้น แค่นั้น
“เฮ่ย!! ไอ้ชุนแกอย่านะโว๊ย!! นั่นหมอนะ แกต้องยอมรับความจริงสิว่ะ”
ไอ้ตงมันรีบเอามือมาดึงผมออกมาจากหมอ น้ำตามันยังไหลอยู่ไม่หาย ใช่เมื่อกี้ผมแทบจะกระโจนใส่ไอ้หมอนั่น จะชกมันซักตั้ง มันพูดออกมาได้ยังไงว่าน้องผมจะต้องตายน่ะ มันพูดได้ไง มันไม่คิดจะช่วยน้องของผมให้ถึงที่สุดใช่ไหม!!
ทุกคนฉุดยื้อผมให้ออกมาจากตัวหมอ จนในที่สุดผมก็ยอมปล่อยมือจากไอ้หมอเฮงซวยนั่น แต่ความโมโหของผมมันก็ยังไม่ได้หายไป ส่วนไอ้หมอนั่นหลังจากที่หลุดจากผมแล้วมันก็รีบเดินออกไปทันที
“ชุน พี่ว่าเราเข้าไปดูน้ำฟ้าดีกว่านะ”
พี่คาลวินพุดขึ้นท่ามกลางความเงียบของทุกคน ฟ้า...นั่นสิ!
พวกเราทุกคนเข้ามาอยู่ในห้องฉุกเฉินแล้ว เธอยังคงนอนหลับใหล สายยางอะไรต่อมิอะไรโยงยางอยู่เต็มไปหมด คลื่นหัวใจยังคงเต้นถี่ น้ำตาของผมไหลรินอีกครั้ง
ถ้าหากพี่ไม่ห้ามเธอ ถ้าหากพี่พาเธอมา ถ้าพี่ไม่นึกถึงแต่ตัวพี่เอง มันคงไม่เรื่องแบบนี้เกิดขึ้นใช่ไหม?
ผมเอื้อมมือไปจับที่มือเธอ มือของเธอยังคงอุ่นๆ ผมบีบข้อมือเธอ หวังให้เธอได้รับรู้ว่าผมอยู่ตรงนี้

ตื่นสิ..ตื่นสิยัยตัวน้อย ตื่นขึ้นมายิ้มกับพี่ ตื่นขึ้นมาหัวเราะได้ไหม? ตื่นขึ้นมา...พี่อยู่ตรงนี้นะ พี่อยู่ข้างๆเธอ...

“พี่ชาย..”
เสียงแหบพร่านั่นทำให้ผมและทุกคนสะดุ้ง ความดีใจเต็มตื้นไปหมดทั่วทั้งห้อง รอยยิ้มพุดขึ้นมาอีกครั้ง โลกทั้งโลกเหมือนหยุดหมุน ยัยตัวน้อยของผมตื่นขึ้นมาแล้ว แม้รอยยิ้มนั่นจะยังไม่มีเรี่ยวแรงมากมายก็ตาม แต่เธอก็ยิ้มให้ผม และทุกคน
“พวกพี่ทุกคน...มากันได้ไงค่ะ^^”
เธอยังคงยิ้มร่าแม้จะยังไม่มีเรี่ยวแรงเท่าไหร่ ไอ้ตงยกมือขึ้นปาดน้ำตายิ้มตอบเหมือนเด็กๆ
“หลับสบายดีไหมล่ะเด็กน้อย”
พี่คาลวินพูดขึ้นเธอหันไปมองวักพักก่อนจะยิ้มตอบขึ้นมาแม้จะอ่อนแรง แต่มันก็เป็นยิ้มที่น่ารักสำหรับผม
“น้ำฟ้าหลับไม่สบายเลย มีแต่คนเรียกชื่อเต็มไปหมดโดยฉเพราพี่ชายนะ เรียกเสียงดังกว่าใครเลยล่ะ^^”
ทุกคนหัวเราะกับคำพูดของเธอ พี่คาลวินได้แต่ยกมือขึ้นลูบผมของเธออมยิ้มอย่างเอ็นดู ผมเองก็ได้แต่อมยิ้ม เธอกลับมาแล้วใช่ไหม ยัยตัวน้อยของพี่
ทุกคนเงียบกันอยู่พักใหญ่ ไม่มีคำพูดไดๆจนกระทั่งยัยตัวน้อยพูดขึ้นมา เธอหันมามองหน้าผม รางสังหรณ์บางอย่างมันบอกผมอีกแล้ว
“พี่ชาย.....ฟ้าขออะไรพี่ชาย พี่ชายจะให้ฟ้าไหม?”

ขออภัย----สำหรับแฟนๆ--บันทึกจากนางฟ้า

ในตอนที่สี่มีข้อผิดพลาดเกิดขึ้น นี้คือบทที่4 ฉบับแก้ไขจ้า

บันทึกจากนางฟ้า
บทที่4

“ไอ้ชุน ทำไมน้ำฟ้าถึงมาอยู่ตรงนี้ว่ะ!!”
ผมวิ่งมาถึงก็เห็นนักข่าวกลุ่มใหญ่กำลังมุงถ่ายรูป แล้วใจผมก็แทบจะหล่นวูปลงเมื่อเห็นร่างของผู้หญิงที่ไอ้ตงมันกำลังกอดอยู่
รถเข็นพยาบาลถูกเข็นไปอย่างเร่งรีบ ลมหายใจของยัยตัวน้อยรวยริน ผมกุมมือเธอแน่น ในใจของผมมันเจ็บปวด
ทำไมต้องเป็นแบบนี้ ทำไมต้องหนีออกมาพี่บอกแล้วว่าน้องอยู่ในคนหมู่มากไม่ได้ ทำไมยัยนั่นมันมีดีอะไรนักหนากัน โธ่โว๊ยยย!!!!
ปึก!!!!
ผมไม่รู้สึกเจ็บปวดอะไรเลยที่มือของผมมันไปกระแทกกับกำแพงนั่น รู้แต่เพียงความเจ็บปวดในหัวใจผมที่มันก่อตัวขึ้นจนอึดอัดไปหมด
“ชุน ไม่เป็นไรน่า น้ำฟ้าปลอดภัยแน่แกเลิกร้องไห้เถอะ ไอ้ตงก็เหมือนกัน น้ำฟ้าคงจะดีใจนะถ้ามาเห็นพวกนายทั้งสองคนพร้อมใจกันนั่งร้องไห้แบบนี้เนี่ย -*-“
พี่คาลวินยกมือขึ้นตบไหล่ผมพร้อมกับพูดปลอบและหันไปมองทางไอ้ตงที่นั่งกุมขมับร้องไห้อยู่ มันร้องไห้ให้กับน้องสาวผม!
ผมได้แต่ทรุดตัวลงนั่งหน้าห้องฉุกเฉินอย่างเหนื่อยอ่อน หัวใจของผมมันอ่อนล้าเหลือเกิน ผมจะทำยังไงดี มันอึดอัดว่าวุ่นไปหมด
“เป็นยังไงบ้าง น้องฟ้าเป็นไงบ้าง แฮ่กๆ>.<”
“ทำไมแกถึงเพิ่งมาว่ะ แกหายไปไหนมาไอ้อารอน -*-“
พี่คาลวินที่รู้สึกจะมีสติมากกว่าใครเพื่อนพูดขึ้นเมื่อเห็นอารอนวิ่งมาอย่างเหนื่อยหอบ
ยังไม่ทันที่อารอนมันจะพูดอะไรตอบ หมอก็เปิดประตูออกมา พวกผมรีบเดินเข้าไปหาทันที
“เอ่อ... คนไข้พ้นขีดอันตรายแล้วครับ”
ผม... ไม่สิ ทุกคนใจชื่นขึ้นมาทันที รอยยิ้มพุดขึ้นบนใบหน้าของแต่ล่ะคนโดยไม่ได้นัดหมาย ยังไงความฝันมันก็คือความฝัน มันไม่มีทางเป็นจริงอย่างแน่นอน..หึ..นี่ผมกำลังกลัวอะไรอยู่เนี่ย...บ้าจริงๆ
“แต่ เธออาจจะทรุดลงอีกครั้ง และคราวนี้ผมคงช่วยอะไรไม่ได้แล้วครับ มันเป็นช่วงสุดท้ายแล้ว”
“ว่าไงนะ!!!”
ไอ้หมอนี่มันวอนนักใช่ไหม? น้องผมไม่มีทางทรุดลงอีกแน่ เธอก็แค่เป็นลมเท่านั้น แค่นั้น
“เฮ่ย!! ไอ้ชุนแกอย่านะโว๊ย!! นั่นหมอนะ แกต้องยอมรับความจริงสิว่ะ”
ไอ้ตงมันรีบเอามือมาดึงผมออกมาจากหมอ น้ำตามันยังไหลอยู่ไม่หาย ใช่เมื่อกี้ผมแทบจะกระโจนใส่ไอ้หมอนั่น จะชกมันซักตั้ง มันพูดออกมาได้ยังไงว่าน้องผมจะต้องตายน่ะ มันพูดได้ไง มันไม่คิดจะช่วยน้องของผมให้ถึงที่สุดใช่ไหม!!
ทุกคนฉุกยื้อผมให้ออกมาจากตัวหมอ จนในที่สุดผมก็ยอมปล่อยมือจากไอ้หมอเฮงซวยนั่น แต่ความโมโหของผมมันก็ยังไม่ได้หายไป ส่วนไอ้หมอนั่นหลังจากที่หลุดจากผมแล้วมันก็รีบเดินออกไปทันที
“ชุน พี่ว่าเราเข้าไปดูน้ำฟ้าดีกว่านะ”
พี่คาลวินพุดขึ้นท่ามกลางความเงียบของทุกคน ฟ้า...นั่นสิ!
พวกเราทุกคนเข้ามาอยู่ในห้องฉุกเฉินแล้ว เธอยังคงนอนหลับใหล สายยางอะไรต่อมิอะไรโยงยางอยู่เต็มไปหมด คลื่นหัวใจยังคงเต้นถี่ น้ำตาของผมไหลรินอีกครั้ง ถ้าหากพี่ไม่ห้ามเธอ ถ้าหากพี่พาเธอมา ถ้าพี่ไม่นึกถึงแต่ตัวพี่เอง ไม่เรื่องแบบนี้มันคงไม่เกิดขึ้นใช่ไหม? ผมเอื้อมมือไปจับที่มือเธอ มือของเธอยังคงอุ่นๆ ผมบีบข้อมือเธอ หวังให้เธอได้รับรู้ว่าผมอยู่ตรงนี้
ตื่นสิ..ตื่นสิยัยตัวน้อย ตื่นขึ้นมายิ้มกับพี่ ตื่นขึ้นมาหัวเราะได้ไหม? ตื่นขึ้นมา...พี่อยู่ตรงนี้นะ พี่อยู่ข้างๆเธอ...
“พี่ชาย..”
เสียงแหบพร่านั่นทำให้ผมและทุกคนสะดุ้ง ความดีใจเต็มตื้นไปหมดทั่วทั้งห้อง รอยยิ้มพุดขึ้นมาอีกครั้ง โลกทั้งโลกเหมือนหยุดหมุน ยัยตัวน้อยของผมตื่นขึ้นมาแล้ว แม้รอยยิ้มนั่นจะยังไม่มีเรี่ยวแรงมากมายก็ตาม แต่เธอก็ยิ้มให้ผม และทุกคน
“พวกพี่ทุกคน...มากันได้ไงค่ะ^^”
เธอยังคงยิ้มร่าแม้จะยังไม่มีเรี่ยวแรงเท่าไหร่ ไอ้ตงยกมือขึ้นปาดน้ำตายิ้มตอบเหมือนเด็กๆ
“หลับสบายดีไหมล่ะเด็กน้อย”
พี่คาลวินพูดขึ้นเธอหันไปมองซักพักก่อนจะยิ้มตอบขึ้นมาแม้จะอ่อนแรง แต่มันก็เป็นยิ้มที่น่ารักสำหรับผม
“น้ำฟ้าหลับไม่สบายเลย มีแต่คนเรียกชื่อเต็มไปหมดโดยฉะเพราพี่ชายนะ เรียกเสียงดังกว่าใครเลยล่ะ^^”
ทุกคนหัวเราะกับคำพูดของเธอ พี่คาลวินได้แต่ยกมือขึ้นลูบผมของเธออมยิ้มอย่างเอ็นดู ผมเองก็ได้แต่อมยิ้ม เธอกลับมาแล้วใช่ไหม ยัยตัวน้อยของพี่
ทุกคนเงียบกันอยู่พักใหญ่ ไม่มีคำพูดไดๆจนกระทั่งยัยตัวน้อยพูดขึ้นมา เธอหันมามองหน้าผม รางสังหรณ์บางอย่างมันบอกผมอีกแล้ว
“พี่ชาย.....ฟ้าขออะไรพี่ชาย พี่ชายจะให้ฟ้าไหม?”

บันทึกจากนางฟ้า
บทที่5

รถของพี่คาลวินกำลังวิ่งไปตามถนน ผม ไอ้ตง ไอ้อารอน นั่งอยู่ในรถคันนี้ พร้อมทั้ง ยัยตัวน้อย
ใช่แล้ว พวกผม พาเธอออกมาจากโรงพยาบาลโดยที่หมอเองก็ยังไม่ยอมให้ออกมา แม้เธอยังคงยิ้มและพยายามหาเรื่องพูดคุยให้เหมือนปกติ แต่พวกผมก็ได้แต่เพียงยิ้มตอบเธออย่างเศร้าๆ น้ำตาของผมมันจุกอยู่จนแทบกระอัก ผมอยากจะเข็มแข็งให้เหมือนที่เคยๆเป็น แต่ทำไม มันถึงได้แต่อ่อนแอ อ่อนแอแบบนี้
“ฟ้าขออะไรพี่ชายอย่างได้ไหม?”
“ฟ้าจะขออะไรพี่?” ผมกุมมือเธอยังไม่ยอมปล่อย ในหัวใจก็ยังคงเจ็บปวดที่เห็นยัยตัวน้อยทรมานมากขึ้นๆในขณะที่เธอพยายามพูดกับพวกผม
“ฟ้าอยากไปจากที่นี่^^”
ทำไมกันนะ ทั้งที่ผมชอบให้เธอยิ้ม แต่ทำไมรอยยิ้มนี้กลับทำให้ผมใจหาย ไม่อยากเห็นรอยยิ้มแบบนี้เลย
“ฟ้ารู้ว่าตัวเองคงไม่ไหวแล้ว...”
“ไม่..ทำไมฟ้าพูดแบบนั้น ฟ้ายังแข็งแรงดี น้องของพี่ยังแข็งแรงดี..ใช่ไหม?”
“พี่ชาย....” เธอเรียกชื่อผมพร้อมเอื้อมมือ อันสั่นเทามาจับหน้าของผม พี่คาลวินเหมือนจะทนดูไม่ไหว เขาเบื้อนหน้าหนีไป อารอนก็ทรุดตัวนั่งลงที่โซฟานั่น ส่วนไอ้ตงก็ยื่นอยู่ที่ขอบเตียง แต่มันก็ยังคงไม่หยุดร้องไห้
“พี่ชายอย่าร้องไห้สิ พี่ชายเป็นคนเข็มแข็งออก พี่ชายเป็นผู้ชายร้องไห้ได้ยังไงพี่จิโร่ก็เหมือนกันนะ ร้องแบบนี้เดี๋ยวใครเขาก็หาว่าเป็นตุ๊ดหรอก^^ ” เธอเช็ดน้ำตาให้ผมแล้วก็หันไปจับมือของไอ้ตง ไอ้ตงพยายามยิ้มทั้งที่ร้องไห้อยู่ให้กับเธอ เธอหัวเราะเบาๆ แววตาอ่อนโยนของเธอจ้องมองเราทุกคน ผมอยากจะดึงเธอเข้ามากอดนัก
“พี่ชาย....พาฟ้าไปจากที่นี่นะ ฟ้าไม่อยากนอนเหงาอยู่ที่นี่..นะค่ะ”
ผมไม่รู้ว่าจะทำยังไง แต่มันคงไม่มีทางแล้วใช่ไหม? ผมควรจะทำใจใช่ไหม? จะทำยังไงดี
“ได้สิ....พี่จะพายัยตัวน้อยของพี่ไปจากที่นี่นะ”
พอผมพูดออกไปอย่างนั้น ทุกคนต่างก็ตกใจ แต่ผมคิดว่าผมทำถูกที่สุดแล้ว ผมไม่ควรจะปล่อยให้เธออยู่คนเดียวอีก ทุกคนได้แต่เพียงก้มหน้าเจ็บปวด
รอยยิ้มผุดขึ้นบนใบหน้าซีดเซียวของเธอ
รถของพี่คาลวินวิ่งมาจอดที่เนินเขาสีเขียว มันมีทุ่งดอกไม้สีขาว มีต้นไม้ต้นใหญ่อยู่เพียงหนึ่งต้นเท่านั้น ปลายทางที่ทอดยาว คือทะเลสาบสีฟ้าที่ไกลสุดลูกหูลูกตา ที่นี่ผมกับยัยตัวน้อยเคยมาวิ่งเล่นกันเสมอ
ผมอุ้มยัยตัวน้อยที่อ่อนแรงลงทุกทีมาวางไว้ที่โคนต้นไม้ก่อนที่จะนั่งลงข้างเธอ ทุกคนนั่งลงข้างๆเธอ เธอยิ้มอย่างเหนื่อยอ่อน
“พี่ชายจำที่นี่ได้ไหม?”
“จำได้สิ”
“ฟ้าชอบที่นี่มากเลย”
“อื่มพี่รู้”
ทุกคนเงียบกันหมด ทุกคนต่างก็รู้ว่ายัยตัวน้อยชอบที่นี่ สายตาของทุกคนจ้องมองเธออย่างหวงแหนเจ็บปวด ทุกคนคงรู้สึกแบบเดียวกับผม อีกไม่นานแล้ว..ไม่นาน
“พี่คาลวิน พี่จิโร่ พี่อารอน”
ทุกคนหันมามองที่เธอ ไอ้จิโร่เลิกร้องไห้แล้ว อารอนมันก็ได้แต่เพียงยิ้มตอบเธออย่างเศร้าๆ พี่คาลวินเองก็เหมือนกัน
“ฟ้าอยากบอกพวกพี่ว่า..ฟ้ารักพวกพี่ทุกคนเลยนะ พวกพี่คือพี่ชายที่น่ารักของฟ้า ทุกคนเลย^^”
“พี่ก็รักยัยเด็กน้อยเหมือนกันน่า” พี่คาลวินยิ้มขึ้นก่อนจะยกมือขึ้นลูบหัวของยัยตัวน้อย ที่เอียงซบไหล่ของผม ลมหายใจของเธอค่อยๆอ่อนลงเรื่อยๆ ใจของผมค่อยๆสั่นไหว
“พี่ชาย...” เสียงแหบพร่านั้นเรียกผม ผมไม่กล้าแม้จะมองหน้ายัยตัวน้อยเลย ผมไม่อยากเห็นเธอเจ็บปวด
“หือ....”
“ฟ้าขอโทษพี่ชายนะ”
“เรื่องอะไร? ”
“ที่ฟ้าทำให้พี่ชายเสียใจ ที่ฟ้าทำให้พี่ชายเจ็บปวด ฟ้าขอโทษนะค่ะ”
“ไม่เอาน่า พี่ไม่เคยโกรธน้องเลยซักครั้ง” ผมยิ้มให้กับเธอ แม้เธอจะยังไม่ได้เงยหน้าขึ้นมามองผม เธอยังคงซบอยู่ที่ไหล่ของผม
“ฟ้าทำให้พี่ชายต้องเป็นห่วงเสมอเลย ต่อไปนี้พี่ชายไม่ต้องเป็นห่วงฟ้าแล้วนะ ต่อไปนี้ฟ้าจะดูแลตัวเองแล้ว”
“ทำไมฟ้าถึงพูดแบบนั้น” ไอ้ตงที่มันเงียบมานานมันพูดขึ้น
“พี่จิโร่.....ฟ้าก็กำลังจะแข็งแรงไง เดี๋ยวฟ้าก็หายแล้ว ต่อไปนี้ฟ้าจะตามไปดูแลพวกพี่เอง^^”
“ยัยเด็กน้อยเอ้ย!” ไอ้จิโร่มันได้แต่อมยิ้ม แต่รอยยิ้มนั้นผมรู้ดีว่ามันกำลังเก็บความรู้สึกเจ็บอยู่เช่นกันกับผม
“พี่อารอน....พี่อารอน ร้องเพลงเพราะ ร้องเพลงให้ฟ้าฟังได้ไหม?”
“ได้..ได้สิยัยตัวน้อย^^” ไอ้อารอนมันหันมาอึกอัก ผมเพิ่งสังเกตเห็นว่ามันเองก็ร้องไห้
“เอาเพลงที่ฟ้าชอบนะ พี่อารอนจำได้ไหม?”
“จำได้สิ เรื่องของน้องรักแบบนี้พี่จะจำไม่ได้ได้ยังไง”
ยัยตัวน้อยอ้มยิ้มขึ้นมาอย่างมีความสุข แต่รอยยิ้มจางๆนั่นกลับทำให้ผมเจ็บแปลบในอก มันเจ็บอย่างบอกไม่ถูกเลย
“พี่ชาย...สมุดบันทึกเล่มนั้น พี่ชายเก็บไว้รึเปล่า?”
“เก็บไว้สิ”
“ฟ้าให้พี่ชายนะ” เธอเริ่มอ่อนแรงที่จะพูดมากขึ้น ร่างกายของเธอเหมือนไม่มีเรี่ยวแรงพอให้พยุงตัวเอง
“พี่อารอน ร้องเพลงให้ฟังหน่อยสิ” เธอย้ำกับไอ้อารอนอีกครั้ง
อารอนร้องเพลงที่น้ำฟ้าชอบ เธอหัวเราะไปพักๆกับท่าทางการเต้นของมัน เป็นเพลงที่ตอนเด็กๆเรามาที่นี่และร้องด้วยกัน ตอนนั้น ยัยตัวน้อยของผมยังแข็งแรงมาก เราวิ่งเล่นด้วยกันอย่างสนุกสนาน พวกเราสัญญากับเธอว่า เราจะสร้างบ้านหลังเล็กเอาไว้ที่นี่ ที่ของพวกเรา แล้วเราจะมาอยู่ด้วยกัน
ไอ้อารอนร้องเพลงจบแล้ว เสียงหัวเราะของยัยตัวน้อยหายไปตั้งแต่ตอนไหนไม่รู้ ใจผมเริ่มสั่น เธอคงจะหลับไปแน่ๆ มือของผมมันไม่กล้าที่จะขยับไปจับตัวเธอที่พิงผมอยู่
หวังว่ามันคงไม่ใช่ความจริง ..... ผมหวังว่ามันคงไม่ใช่ความจริง ผมแค่ฝัน....แค่ฝันไปอีกแล้วใช่ไหม?
“น้ำฟ้า...น้ำฟ้า ตื่นสิ ตื่นสิยัยตัวน้อย ตื่นขึ้นมานะ ตื่นขึ้นมา อย่าหลับไปแบบนี้ ไม่..อย่าหลับไปแบบนี้!!!!!”
ผมกอดยัยตัวน้อยแน่น ไม่รับรู้อะไรนอกจากนั้น มีแต่เพียงเสียงสะอื้นไห้ เสียงเรียกชื่อของยัยตัวน้อยซ้ำแล้วซ้ำเล่าของพวกผม ทำไมถึงเร็วขนาดนี้ ทำไมถึงเร็วขนาดนี้......
“ไอ้ตง นี้ฉันกำลังฝันใช่ไหมว่ะ ฉันกำลังฝันใช่ไหม? พอฉันตื่นยัยตัวน้อยก็ยังคงรอฉันอยู่ที่บ้านใช่ไหม? ฉันกำลังฝันใช่ไหม?ว่ะ บอกฉันมาสิ” ผมหันไปมองไอ้ตง ไอ้ตงได้แต่ร้องไห้หนัก ทำไมมันต้องมาร้องไห้ในความฝันของผม พี่คาลวินยืนขึ้น เขาหันหลังให้พวกผม ไอ้อารอนก็ได้แต่ก้มหน้าลงกับเข่าของตัวเอง
“น้ำฟ้า....จากไปแล้วไอ้ชุน น้ำฟ้าจากพวกเราไปแล้ว” ไอ้ตงมันพูดขึ้นเสียงสั่น
ผมยังคงกอดร่างของยัยตัวน้อยไว้แน่น ในหัวของผมพร่าเลือนไปหมด นี่ผมไม่เหลือใครแล้วหรือ
ไม่จริงใช่ไหม? ไม่จริงใช่ไหม?
“ไม่จริงงงงงงงงงงงงงงงงงงงงงงงง!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!”
…………………
……………………………
………………………………………..
…………………………………………………..
………………………………………………………………..
แต่ในที่สุด มันก็คือความจริง...ความจริงที่จะยังคงอยู่ตลอดกาล ความเจ็บปวดยังไม่จางหายไป วันเวลาที่ไม่คืนมาเหมือนเก่า มันยังคงสะท้อนถึงความรู้สึกนั้น...การจากไปที่ไม่มีวันหวนกลับ
สมุดบันทึกถูกปิดลง
ผู้เปิดอ่านใจยังคงสั่นไหว รถตู้ที่นั่งมาหยุดลงแล้ว ทุกคนกำลังเตรียมที่จะลงไปสู่ที่นั่น
“ถึงแล้ว มาเถอะ”
อีกคนพูดขึ้น ก่อนที่ตัวเองจะลงไป
สายลมพัดผ่านมากระทบใบหน้า ดอกไม้สีขาวปลิวไหว มันผ่านการดูแลมาอย่างดีจนเติบใหญ่ ทั่วทั้งทุ่งหญ้า ยังคงมีลมพัดเย็น คนสามคนเดินไปตามทางที่ล้อมรอบด้วยดอกไม้สีขาว จดมุ่งหมายคือ ต้นไม้ใหญ่ที่อยู่บนเนินเขานั้น
และในที่สุดทุกคนก็มายื่นอยู่ตรงจุดนี้
หนึ่งในนั้นวางช่อดอกไม้สีขาวที่ถืออยู่ลงพร้อมกับสมุดบันทึก แล้วเอื้อมมือไปจับป้ายชื่อนั้น ความอบอุ่นยังคงอยู่ สายลมพัดผ่านมาอีกครั้ง มันพัดผ่านร่างของคนทั้งสาม ไม่มีความรู้สึกหวาดกลัวเกิดขึ้น แต่มีเพียงความรู้สึกอบอุ่นและสิ้นสุด
การรอคอยนานแสนนานได้จบลงแล้ว
เจียฮว้าเงยหน้าขึ้นมองบนท้องฟ้า สะเหมือนว่าได้เห็นเจ้าของช่อดอกไม้และบันทึกนี้ กำลังยิ้มและจ้องมองอยู่ รอยยิ้มผุดขึ้นบนใบหน้าของเธอ ใจเต็มตื้นไปด้วยความรู้สึกอบอุ่นตื้นตัน
“สวัสดี นางฟ้าน้อย ฉันมาหาเธอแล้วนะ”
สายลมโอบอุ้มมาอีกครั้ง สะเหมือนบอกให้คนที่ถูกมันสำผัสได้รับรู้ว่า
คนที่กำลังรับฟังอยู่นั้น ...ดีใจ... และ....ขอบคุณ.....


--**--The end--**---


บันทึกจากนางฟ้า(ภาคพิเศษ)
สมุดบันทึกสีฟ้าถูกหยิบขึ้นจากมือคนๆนึง เขายิ้มให้กับมัน ก่อนที่จะยัดมันลงในกระเป๋าของเขา เขาวางดอกไม่สีขาวลงข้างๆดอกไม้ของคนที่เพิ่งจากไป
สายลมพัดผ่านมา รอยน้ำตายังคงไม่จางหาย นานแค่ไหนก็ยังคงจดจำ ซักวัน เขาจะทำให้เธอคนนั้น ได้ชดใช้ ......