บ้านแห่งความรัก selina hebe ella แห่ง S.H.E.

นิยายเรื่องสั้น----

บันทึกจากนางฟ้า

บทที่1
“พี่ค๊า....^o^”
ยังไม่ทันที่ผมจะได้โพล่หน้าเข้าไปในห้องนอนสีฟ้านั้น เสียงใสแจ๋วก็แว่วกังวานออกมาต้อนรับผม ผมรู้เลยว่า ใบหน้าของเจ้าของเสียงนั้น ต้องยิ้มแก้มปริ ดวงตาอันกลมโตของเธอต้องเปลี่ยนรูปร่างเป็นวงรีจนมองแทบไม่เห็น และฟันของเธอก็แทบจะโพล่ออกมาให้ผมนับได้ ว่ามีทั้งหมดกี้ซี่...ท้องฟ้าของผม
วันนี้ผมคงหนีไม่พ้นที่จะต้องฟังเรื่องราวของยัยคนนั้นที่เธอสุดแสนจะปลื้มอีกตามเคย....
“พี่ค่ะ กลับมาแล้วเหรอ? วันนี้ฟ้าดูทีวี เขามาโปรโมทด้วยน๊า น่ารักมากๆเลยล่ะ พี่ค่ะ พี่ไปโรงเรียนพี่เห็นรึเปล่า พี่ค่ะ พี่ว่าเขาน่ารักไหม นี่ไง ฟ้าเอาโทรศัพท์อัดไว้ให้พี่ดูด้วยนะ มาดูกับฟ้าสิ^__^”
นั่นยังเป็นเพียงเรื่องเล็กน้อยที่เธอพูดถึงยัยคนนั้น ผู้หญิงที่ท่าทางเหมือนผู้ชาย บ้าบอคนนั้น ผมไม่เข้าใจเลยว่าทำไมเธอถึงได้ชื่นชมยัยนั่นมากขนาดนั้น
“อื่ม....”
ผมตอบไปเพียงสั้นๆ ทำเอาเธอรีบอมลมเข้าแก้มทันที งอนซะแล้ว^^ ผู้หญิงคนนี้ที่เธอชอบ ใครจะมาว่าไม่ได้เลยเชียว บางทีผมก็รู้สึกว่า มันจะเกินไป...ผมล่ะ ทำไมไม่เห็นชื่นชมผมเลย เฮ้อ....แต่อย่างน้อย ยัยคนนั้นก็ทำให้ท้องฟ้าของผมยิ้มได้และมีความสุข แค่นี้ผมก็เพียงพอแล้ว
“พี่ค่ะ ทำไมวันนี้พี่เงียบจังเลย”
เด็กน้อยเอามือเล็กยกขึ้นมาแปะที่หน้าผากของผม พร้อมกับยกมือของตัวเองอีกข้างขึ้นแปะที่หน้าผากตัวเอง เธอทำหน้าครุ่นคิดเล็กน้อย ก่อนที่จะยิ้มออกมากว้างๆ
“พี่ชายไม่ได้เป็นไข้^o^”
ผมได้เพียงแต่ยิ้มกับความไร้เดียงสาของเธอ ผมอยากบอกเธอเลย ว่าผมน้อยใจ ที่ทำไมเธอถึงได้คลั่งไคล้ยัยนั่นมากมายขนาดนี้ แล้วผมล่ะ เธอเอาไปไว้ที่ไหน แต่ก็นั่นล่ะ สุดท้ายผมก็ไม่พูดมันออกมา
“พี่...วันนี้ฟ้ามีข่าวดีมากๆเลยอยากบอกพี่ล่ะ....” เธอทำหน้าเขินอายเล็กน้อยก่อนที่จะส่งกระดาษอะไรบางอย่างให้กับผม ผมรับมันมาอ่านอย่างงงๆ แต่แล้วข้อความในนั้น ก็ทำให้ผมแทบจะช๊อค!!
“ไม่ได้..พี่ไม่ให้เธอไปไหนเด็ดขาด!!!”
“ทำไมค่ะ..พี่ไม่มีเหตุผลเลย รู้ก็รู้ว่าฟ้ารอเวลานี้มานานแล้ว”
“แต่ฟ้าไม่..”
“ฟ้าสบายดีค่ะ ทำไมพี่ถึงชอบกีดกันฟ้าไม่ให้พบเจอคนอื่นๆ วันๆให้แต่ฟ้าอยู่ในห้องนอน ฟ้าเหงารู้ไหมค่ะ ฮื่อ..ฟ้าเหงา...”
แล้วเธอก็ร้องไห้....ในที่สุดผมก็ทำให้เธอร้องไห้ ผมลุกขึ้นดึงเธอเข้ามากอด เธอขัดขืนผมเล็กๆ แต่ในที่สุดเธอก็กอดผม..ผมเข้าใจเธอ แต่เธอจะไปพบเจอใครไม่ได้..ไม่ได้จริงๆ
เธอร้องไห้อยู่พักใหญ่..จนในที่สุดก็พลอยหลับไป....ผมนั่งมองดูเธอ.....จ้องมองเธออย่างเจ็บปวดใจ...อีกไม่นานแล้ว..อีกไม่นาน ผมจะต้องเจ็บปวดที่สุด...ผมไม่อยากให้ถึงวันนั้นเลย
...................
.................................
เด็กผู้หญิงที่ผมรู้จักดีคนนึง กำลังวิ่งหน้าตาตื่นมาหาผม..เธอกระโดดขึ้นมาโอบกอดคอของผมอย่างดีใจก่อนจะเอ่ยขึ้นมาอย่างร่าเริง
“ วันนี้ก็จะได้เจอเขาแล้วล่ะ เขาจะมาที่นี้..กริ๊ดดดด..ดีใจจังเลย >///< ”
เธอพูดและก็วิ่งไปเตรียมโน่นนี่จัดตกแต่งบ้านอย่างอารมณ์ดี...วันนี้จะได้เจองั้นเหรอ? จะเจอตัวจริงๆซักที...
แล้วผมก็เห็นรถตู้สีดำคันใหญ่มาจอดเทียบหน้าบ้านของผม เด็กหญิงตัวน้อยวิ่งออกมาจากบ้านด้วยความตื่นเต้น
มีผู้หญิงสองคนลงมาจากรถหลังจากที่มีคนมาเปิดประตู คนแรกผิวขาวหน้าตาหวานผมยาวเป็นลอน ท่าทางเหมือนลุกผู้ดี เธอยิ้มเล็กๆให้กับยัยตัวน้อยของผม คนที่สองผมหน้าม้าสั้น ผิวขาวตากลมโต ท่าทางมั่นๆ เธอมองดูยัยเด็กน้อยของผม ท่าทางจิตใจดี
แต่ยัยเด็กน้อยของผมยังคงจ้องมองไปที่รถตู้คล้ายกับว่ากำลังมองหาใครอีกคนที่อยู่ในนั้น ที่ยังไม่ได้ลงมา แล้วผู้หญิงสองคนนั้นก็เหมือนกับจะรู้ว่ายัยตัวน้อยของผมต้องการอะไร พวกเธอเข้าไปในรถตู้อีกครั้ง ก่อนจะพาใครอีกคนลงมาจากรถ นั่น!! นั่นมันยัยคนนั้น ที่ยัยตัวน้อยพูดถึงและเอารูปมาให้เราดูทุกวัน มาจริงๆรึนี่
ยังตัวน้อยของผมยิ้มกว้าง เธอวิ่งเข้าไปใกล้ๆ แต่แล้วเธอก็ถูกกันให้ออกห่างด้วยผู้ชายสวมชุดสูทสองคนท่าทางน่ากลัว ยัยตัวน้อยของผมตกใจเล็กน้อย ผมอยากจะวิ่งเข้าไปหาเธอ..แต่ทำไมขาของผมมันไม่ขยับเลย ผมมองไปที่ยัยคนนั้น เธอทำท่าทางเบื่อน่าย เย็นชา และไม่สนใจยัยตัวน้อยของผมเลย เพื่อนทั้งสองคนของเธอเหมือนจะเข้าไปพูดอะไรกับเธอซักอย่างแต่ผมก็ไม่ได้ยิน แล้วผมก็เห็นยัยคนนั้นเดินเข้ามาทางยัยตัวน้อยของผม เธอยิ้มเล็กๆ แต่ยิ้มนั้นไม่ได้ดูเต็มใจเลยสำหรับความรู้สึกของผมแต่สำหรับยัยตัวน้อยคงคิดว่าเป็นยิ้มที่สวยที่สุด เพราะยัยตัวน้อยยิ้มกว้างตอบอย่างอารมณ์ดี ก่อนที่จะเอ่ยชวนให้ทั้งสามคนนั้นเข้ามาในบ้าน
ยัยคนนั้นทำท่างเบื่อๆก่อนจะลากกระเป๋าเข้ามา และตามด้วยเพื่อนๆของเธอ
ผมรับรู้ได้ด้วยความรู้สึกว่าเธอไม่เต็มใจที่จะมาที่นี่
นี่พวกเขาจะเข้ามาอยู่ในบ้านหลังนี้หรือ.......?
เวลาผ่านไปเหมือนเร็วมาก ผมเห็นว่าพวกเขาและยัยตัวน้อยของผมทำกิจกรรมร่วมกัน ทั้งกินข้าวทั้งเล่นสนุก แต่ยังไงๆ ยัยนั่นก็เหมือนไม่เต็มใจ เพราะทำหน้าตาเย็นชาตลอดเวลา อ๊ะ...ผมรู้สึกถึงความเจ็บปวดของยัยตัวน้อย มันส่งมาถึงผม ทำไมกัน ยัยตัวน้อยเริ่มมีน้ำตา ยัยตัวน้อยของผมเริ่มอ่อนแรง ยัยตัวน้อยของผมวิ่งไปดึงผู้หญิงคนนั้นมาที่หลังบ้านที่นี่ไม่มีใครเลย ยัยน้อยกับยัยนั่นคุยอะไรกันบางอย่าง เหมือนยัยนั่นโมโหมาก เธอพูดอะไรไม่รู้ แต่มันทำให้ยัยตัวน้อยของผมก้มหน้าลงเรื่อยๆ เหมือนกับกำลังเจ็บปวด ทำไมผมถึงได้รู้สึกไปตามยัยตัวน้อย ความรู้สึกต่างๆท่วมท้นไปหมดจนผมอึดอัด แล้วผมก็เห็นยัยตัวน้อยของผมล้มลงไปต่อหน้ายัยนั้น ผมจะวิ่งออกไปคว้าตัวยัยตัวน้อยของผม แต่ขาผมก็ไม่ขยับอีกแล้ว..ทำไม
ร่างของยัยตัวน้อยถูกห้ามส่งโรงพยาบาล ลมหายใจของเธอเริ่มรวยริน ไม่นะ อย่าเป็นแบบนั้น!!
ผมหันไปเห็น...นั่น!! ผม..ผมกำลังคุยกับผู้หญิงหน้าหวานๆเพื่อนของยัยนั่น ผมก็ไม่รู้ว่าผมพูดอะไร แต่มันทำให้ผู้หญิงคนนั้นถึงกับร้องไห้ผมรู้สึกถึงความสงสารจากเธอ แล้วตัวผมก็นั่งลงอย่างอ่อนแรงด้วยความรู้สึกเจ็บปวด
ในห้องพยาบาลผมเห็นผู้หญิงทั้งสามคนคุยกัน เหมือนยัยนั่นรู้อะไรบางอย่างเธอถึงกับอึ้ง หลังจากที่ได้ฟังเรื่องทั้งหมด ทำไมผมถึงรับรู้ถึงความรู้สึกผิดของยัยนั้น
แล้วผมก็เห็นยัยตัวน้อยของผมตื่นขึ้นมา น้ำตาผู้ชายอย่างผมแทบรื้น ยัยตัวน้อยของผมฟื้นขึ้นมาแล้ว ผมก็เห็นยัยคนนั้นนั่งอยู่ข้างพร้อมกับยิ้มให้ยัยตัวน้อยของผม รอยยิ้มนั่นผมอึ้งไปหลายนาที ....ผมรู้สึกถึงความสุขแผ่เข้ามาในตัวผม แล้วยัยนั่นก็โอบกอดยัยตัวน้อยของผม ยัยตัวน้อยของผมร้องไห้ แต่เป็นน้ำตาแห่งความรู้สึกตื้นตัน
หลังจากนั้นผมก็เห็นยัยคนนั้น อยู่ข้างๆยัยตัวน้อยตลอด พวกเขาทั้งสามคนและยัยตัวน้อยไปตามที่ต่างๆ สวนสนุก สวนสาธารณะ ทุกๆที่ที่ยัยตัวน้อยเคยบอกผมว่าอยากจะไป ผมรู้สึกถึงความอบอุ่นที่ยัยตัวน้อยได้รับ รู้สึกถึงความสุขมากมายของยัยตัวน้อยที่ได้อยู่ข้างๆ ผู้หญิงคนนั้น ทั้งจับมือทั้งโอบกอดทั้งรอยยิ้มทั้งเสียงหัวเราะ ผมรับรู้ได้ถึงความรู้สึกทั้งหมดที่ยัยตัวน้อยมี ความสุขที่มากล้นเหลือเกิน จนผมไม่อาจบรรยายออกมาเป็นคำพูดได้เลย

บันทึกจากนางฟ้า
บทที่2

ที่สุดท้ายที่พวกผู้หญิงนั่นพายัยตัวน้อยของผมไปก็คือเนินเขาที่มองเห็นทะเล และมีต้นไม้ใหญ่ต้นหนึ่งอยู่บนนั้น รอบๆเนินเขาเล็กๆนั้นเต็มไปด้วยทุ่งดอกไม้สีขาว สายลมยามเย็นพัดมา ผมยาวสวยของยัยตัวน้อยปลิวไปตามสายลม ผมเคยพายัยตัวน้อยมาที่นี่!! ยัยตัวน้อยนั่งลงที่เนินเขานั้น แล้วผู้หญิงทั้งสามคนนั้นก็นั่งลงเช่นกัน เหมือนยัยตัวน้อยพูดอะไรบางอย่างเกี่ยวกับผมให้ผู้หญิงทั้งสามคนนั้นฟัง ทั้งหมดหัวเราะแล้วก็ยิ้มในคำพูดของยัยตัวน้อย ผมเห็นยัยนั่นเอื้อมมือไปลูบหัวของยัยตัวน้อย วันนี้เป็นวันสุดท้ายที่พวกเขาจะอยู่กับยัยตัวน้อยเพราะอีกไม่กี้ชั่วโมงพวกเขาจะต้องกลับไปที่ๆพวกเขาจากมา ผมรับรู้ถึงความรู้สึกของยัยตัวน้อยอีกครั้ง แต่คราวนี้มีแต่เพียงความสุขที่ล้นจนเกินพอ หัวของยัยตัวน้อยค่อยๆโอนเอนและในที่สุดก็ล้มลงที่ไหล่ของยัยนั่น ยัยนั่นยังคงไม่แอะใจอะไร แต่ผมรับรู้.....ยัยตัวน้อยของผมหลับ
และกำลังหลับตลอดไป..ใจของผมกำลังจะหยุดเต้น ความเจ็บแปลบแล่นเข้ามาในหัวใจของผม ผมกำลังศูนย์เสียยัยตัวน้อยไป น้ำตาของผมเริ่มไหลความรู้สึกเศร้าเสียใจถาโถมเข้ามาหาผม ผมพยายามวิ่งไปหายัยตัวน้อย แต่ขาของผมก็ยังไม่ขยับ ทำไม!!!!
เหมือนว่ายัยนั่นจะรู้ตัวว่ายัยตัวน้อยของผมแปลกไป ไม่โต้ตอบอะไรนานแล้ว ยัยนั่นขยับตัวยัยตัวน้อยเล็กน้อย แล้วร่างของยัยตัวน้อยก็ล้มลงที่ตักของยัยนั่น ทั้งสามคนตกใจ ผู้หญิงทั้งสองคนนั้นเริ่มร้องไห้ ยัยคนนั้นพยายามเรียกชื่อยัยตัวน้อยของผม ซ้ำๆหลายครั้งซ้ำแล้วซ้ำเล่า แต่ยัยตัวน้อยของผมก็ไม่โต้ตอบอะไรกลับมา..ยัยนั่นร้องไห้!! ผมรู้สึกอึ้งอีกครั้ง
สายลมพัดผ่านเข้ามารอบๆทั่วทั้งท้องทุ่งหญ้า เหมือนอะไรบางอย่างทำให้ผมเงยหน้าขึ้นมามองท้องฟ้าแล้วผมก็เห็น
ยัยตัวน้อย !!!!
ยัยตัวน้อยกำลังจ้องมองมาที่พวกนั้น ผมเห็นรอยยิ้มผุดขึ้นบนใบหน้าที่เลือนรางของเธอ....ร่างของเธอค่อยๆหายไป
ไม่...ไม่..ไม่!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!
“พี่ค่ะ....”
ผมได้ยินเสียงยัยตัวน้อยเรียกผม...ยัยตัวน้อย!!
“พี่ค่ะ...เรียกฟ้าทำไมเหรอ?”
เสียงนั้นอยู่ใกล้ผมมาก มันก้องกังวานเหมือนเธออยู่ข้างๆผม ผมลืมตาขึ้นมา
“ยังไม่ตาย...น้องยังไม่ตายใช่ไหม?”
ผมระร่ำระลักพูดออกมา พร้อมทั้งจับไปทั่วทั้งตัวทั่วทั้งหน้าของเธอ อย่างกับผมเพิ่งจะได้เจอเธอหลังจากที่เธอจากไปนานแสนนาน
“พี่ชายบ้า..ฟ้าจะตายได้ไง พี่ชายนั่นล่ะ ฟ้าเล่าเรื่องของเขาอยู่ดีๆ พี่ชายก็พลุบหลับไปอย่างนั้น ฟ้านั่งมองพี่ชายตั้งนานแน่ะ พี่ชายเหนื่อยมากเหรอ?”
เธอเอียงคอถามผมด้วยความไร้เดียงสา ผมรู้สึกดีใจจนน้ำตาแทบไหลออกมา...มันเป็นแค่ความฝัน..ผมแค่ฝันไปเท่านั้น...อย่าได้เป็นแบบนั้นจริงๆเลย
“ พี่ชาย...วันนี้แล้วนะค่ะ”
ยัยตัวน้อยของผมพูดขึ้นหลังจากที่ผมเพิ่งจะเอาข้าวให้เธอกินเสร็จ รอยยิ้มเบิกบานใจผุดขึ้นบนใบหน้าของเธอ ผมจะทำยังไงดี ถ้าหากมันเป็นเหมือนที่ผมฝัน ผมจะทำยังไงดี
“พี่ชายค่ะ ทำไมพี่ชายเศร้าๆล่ะ ตั้งแต่เมื่อวานแล้วนะ” เธอเอียงคอถามผม หน้าตาใส่ซื่อ ผมเอื้อมมือไปจับหน้าของเธอ



-----------------

คุยกันน๊า--เดี๋ยวมาต่อจ้า--แต่เป็นวันจันทร์น๊า--เพราะว่า นารุจะไม่อยู่สองวันอ่า..คิดถึงทุกคนนะจ๊ะ..สู้ๆ

ดีใจมากเลย และแล้วเราก็มีผลงานที่ทำโดยเราเอง(เก่งจริงๆเลย.....เอากะมัน)

บัวรู้แล้วละว่าทำไมนารุทำวอล์ ชนิดไม่ได้หลับไม่ได้นอน

เพราะเมื่อเราทำแล้วเราจะสนุก และ อยากจะทำผลงานที่ดีที่สุด(อาจจะเป็นดีที่สุดในความคิดของเรา)

ใช้เวลาในการทำสามรูปนี้นานมาก(คนอื่นอาจจะไม่นาน)แต่สำหรับบัวมันเป็นก้าวที่ 3

ขอบใจนารุ และขอบใจพี่จิวที่เป็นแรงให้บัวได้รอง

จากที่ไม่กล้า (กลัวคนอื่นจาบอกว่าไม่สวย)

แต่ตอนนี้บัวมีความสุขกับการทำวอล์ มากกว่ากลัวคำติแล้วละ

ดีค๊าบ.....

ตามจ้าตาม ...ชอบ

บัวจะขาดการติดต่อไป 15 นาที เพราะจะไปอ่านนางฟ้า

รายงานข่าวประจำวันจ้า

选项 比例 票数
1ELLA
40.0% 59,761
2李宇春
39.8% 59,472
3SELINA
21.0% 31,341
4HEBE
20.9% 31,290

นั่นล่ะ คริคริ...ติดงอมเลยล่ะสิ..

ใช่ นารุเป็นแบบบัวนั่นล่ะ

ไงก็พยายามนะ

ก้าวที่สามของบัวอ่ะ...ไปได้ไกลมากเลย

สวยมากเลยจ้า

อ่า...ปลื้มจังเลย

สวัสดีค่ะทุกคน ช่วงนี้ยุ่งๆ เลยไม่ค่อยได้เข้ามา
ยังงัยก็อย่าพึ่งลืมกันนะค่ะ
วันนี้แวะมาทักทาย

สวัสดีค่ะทุกคน
วันนี้แวะมาทักทาย ช่วงนี้งานยุ่งมากเลยไม่ค่อยได้เข้ามาเลย
ยังงัยอย่าพึ่งลืมกันนะค่ะ

บันทึกจากนางฟ้า

เริ่มต้นเรื่องได้น่ารัก ดูอบอุน ยัยตัวน้องคงเป็นเด็กที่น่ารักแน่เลย
กลางเรื่องเริ่มเศร้าไม่ชอบยายนั้นเลย
กลางเรื่องเศร้าแบบนั่งอ่านไปร้องให้ไป (บัวร้องจริงๆ น้ำตามันไหลออกมาเอง)
สรุปบทสุดท้ายของเรื่อง......นารุใจร้าย.......

เป็นอีก 1 เรื่องที่ต้องติดตามจริงๆ(ท่านผู้ชมทั้งหลาย)

baidu.com/s.h.e/tupian/list/TOP_GIRL

baidu.com/s.h.e/tupian/list/TOP_GIRL

baidu.com/s.h.e/tupian/list/TOP_GIRL

baidu.com/s.h.e/tupian/list/TOP_GIRL

baidu.com/s.h.e/tupian/list/TOP_GIRL

เอาเรื่องราวของเจีมากฝากจ้า---

ELLA V.S. คุณพ่อซุปเปอร์แมน



เครดิต--http://www.xici.net/b166922/d21458125.htm

aloha9//shethai.ipbfree.com

ELLA V.S.超人爸爸

ELLA每次讲到爸爸，总有一种英雄登场、号角响起的气氛，她说：「别人得亣!有两只手，我爸
却是用一只手撑起整个家，怎样，厉害吧！」

ELLA在屏东的老家是个大家族，三代同堂，爸爸是主要的经济来源。然而陈爸爸在大姐出生不久，
不幸因职业伤害，造成右手截肢，所以ELLA一出生，陈爸爸就是靠一只手工作，下田养猪、种
果树，但陈爸爸不向命运低头，辛苦扶养四个小孩长大。

因为陈爸爸管教四个小孩很严厉，她的两个姐姐与弟弟都很怕陈爸爸，只有ELLA的「强」脾气与
爸爸一模一样，也常跟爸爸顶嘴，所以印象中，最常惹爸爸生气的就是她。

ELLA说：「小时候不懂事，现在长大了，才知道爸爸的伟大跟辛苦，所以我告诉自己要更努力，
好好孝顺他，让他为我感到骄傲。」

这是ELLA四岁时留下的全家福照片，小ELLA大口啃玉米，有没有给他很可爱。



Translation Credit : syyang @ AF

ELLA vs Superman Daddy

Every time ELLA talks about her father, one would feel like there is the sound of
the bugle call in the background to welcome the hero onstage. She said, “Others
may have a pair of hands, but my father uses only one hand to support the whole
family. Isn’t he magnificent?”

ELLA’s family in Pingtung is a large family where all 3 generations stay together.
Her father is the sole breadwinner. However shortly after ELLA’s eldest sister was
born, her father suffered from an accident at work which resulted in the amputation
of his right arm. Hence when ELLA was born, Chen-papa was already depending
on one hand to work - to plough the lands, rear the pigs, and plants fruit trees.
Nevertheless, Chen-papa never gives in to or compromises with Fate. Instead
he persevered to work hard in order to bring up his four children.

As Chen-papa is very strict with his children, ELLA’s two elder sisters and younger
brother are all in awe of him. Only ELLA’s “strong” temperament is like a chip off
the old block, and would often talk back to him. Based on ELLA’s recollection, she
was the one who infuriated her father most in the younger days.

ELLA explained, “I was ignorant when I was younger. However now that I’ve
grown up, I’ve come to understand and appreciate how great my father is and the
hardships he underwent. Therefore I told myself I have to work even harder, to
be more filial to him and let him feel proud of me.”

This is ELLA’s family portrait when she was four years old. Little ELLA was chewing
merrily on a corn and extremely adorable.


Thai Translator : [โบว์] BowBySpice @ shethai

เอลล่า ปะทะ คุณพ่อซุปเปอร์แมน

ทุักครั้งที่เอลล่าพูดถึงคุณพ่อของเธอ เราจะรู้สึกได้ว่าเหมือนกับมีเสียงเป่าแตรเป็นแบ็คกราวน์ เป็นการ
เปิดตัวซุปเปอร์ฮีโร่ยังไงยังงั้น เธอบอกว่า "คนอื่นๆอาจจะใช้สองมือ แต่พ่อของชั้นใช้เพียงมือเดียวคอย
ดูแลคนทั้งครอบครัว คุณไม่คิดว่าเขาสุดยอดมากเลยเหรอ?

ครอบครัวของเอลล่าที่ผิงตง เป็นครอบครัวใหญ่ที่มีคนถึง 3 รุ่นอาศัยอยู่ด้วยกัน พ่อของเอลล่าเป็นคนเดียว
ที่คอยหาเลี้ยงครอบครัว แต่ว่าหลังจากที่พี่สาวคนโตของเอลล่าเกิดไ้ด้ไม่นาน พ่อของเธอก็ได้รับอุบัติเหตุ
จนต้องตัดแขนขวาไป ทำให้ตอนที่เอลล่าเกิดมานั้น ป๊ะป๋าเฉินก็ต้องทำงานโดยมีแขนเดียวแล้ว ไม่ว่าจะ
ไถดิน เลี้ยงหมู และปลูกต้นไม้ แต่กระนั้นป๊ะป๋าเฉินก็ไม่เคยที่จะโทษหรือน้อยใจโชคชะตาเลย แต่กลับกัน
ป๊ะป๋าเฉินกลับตั้งใจมากขึ้นที่จะเลี้ยงดูลูกๆ ทั้งสี่คนให้ได้

เนื่องจากป๊ะป๋าเฉินเป็นคนที่เข้มงวดมากกับลูกๆ ตัวเอง พี่สาวทั้งสองคนและน้องชายของเอลล่าจะไม่เคย
ต่อล้อต่อเถียงกับป๊ะป๋าเลย มีแต่ เอลล่า ที่เจ้าอารมณ์คนเดียวที่กล้าเถียงกับป๊ะป๋า จากที่เอลล่าเล่ามา
เธอเป็นคนที่ทำให้ป๊ะป๋าโมโหมากที่สุดในวัยเด็ก

เอลล่า อธิบายว่า "ตอนเด็กๆ ชั้นไม่ค่อยสนใจใครเลย แต่พอมาตอนนี้ที่ชั้นโตขึ้นมาก ชั้นได้เรียนรู้ที่จะ
เข้าใจ และเห็นคุณค่าในสิ่งที่ป๊ะป๋าทำให้ และได้รับรู้ถึงความลำบากที่เค้าได้ผ่านมา ดังนั้นชั้นจึงบอกกับ
ตัวเองว่า ชั้นจะทำงานให้หนักยิ่งกว่า เป็นลูกที่ดีต่อป๊ะป๋ากว่าที่เคยเป็นมาและทำให้ป๊ะป๋าภาคภูมิใจ"

baidu.com/s.h.e

ดีจ้าทุกโคนนนนนนนนนนนนนนนนนนนนนน

baidu.com/s.h.e

ยังไม่จบเลยนะ..ยังมีอีกอ่า..บอกแล้วไง ว่าอาจเป็นพอตของนิยายเรื่องใหม่ที่นารุกำลังจะเริ่มเขียน..มันอาจจะเศร้าไปนิด แต่อยากให้ติดตามนะ บางที นารุก็มีแอบนำตาไหลเหมือนกัน

ดีจ้าพี่สริน คิดถึงพี่สรินเหมือนกาน

รับรองจ้าว่าบัวไม่ลืมพี่สรินแน่ๆ

ว่างๆค่อยเข้ามาก็ได้จ้าบ้านนี้ยินดีต้อนรับ ค๊าบ....