บ้านแห่งความรัก selina hebe ella แห่ง S.H.E.

หวาดดีจ้าพี่บัว~

ดีจ้ากี้น้อย

วันนี้คอมพี่มันมีอาการอีกละ งงเลย

นักเรียนแพทน์ที่นี้หล่อๆน้าจะบอกให้ พี่ยังแอบมีใจให้เลย

แหม่....หนีไม่พ้นเรื่องหนุ่มๆ

เป็นไงล่ะ นักเรียนแพทย์เรียนเก่ง หน้าตาดี ฐานะรวย ตรงสเปกเลยใช่ป่ะพี่บัว??

ของใช้จะเป็นเหมือนเจ้าของนะพี่บัว

เคยได้ยินคำนี้ป่ะ?? 5555

จริงๆอ่าพี่นารุ โอ้ว อยากได้ๆๆๆๆ

เอาล่ะได้เวลาไปตระเวนหาแผงเทปนั้นแล้ว สู้ สู้ ^^

มาแล้วๆๆ..รู้สึกถึงกลิ่นธูปที่ถุกจุดอัญเชิญ ฮิฮิ...บทที่สามมาแว้วเจ้าคร๊า

-------------------**------------------









ฉันวิ่งออกมาข้างนอกห้องทันทีหลังจากสลัดตัวเองออกจากอ้อมกอดของนายนั่นได้ เลือดของเขายังคงไหลอยู่เต็มไปหมด..น่ากลัวเป็นบ้า แง๊ๆ >0<
“พี่เฉินเลือดของหมอนั่นไหลอีกแล้ว0[]0/”
ฉันวิ่งหน้าหวอไปบอกพี่ชายสุดที่รักของฉันทันที ฉันไม่ได้ทำให้หมอนั่นเลือดไหลขนาดนั้นนะ เฮอะๆ (ช่างเป็นผู้หญิงที่น่ากลัวอะไรอย่างนี้ -_-;;) พอพี่เฉินได้ฟังดังนั้นเขาก็รีบเข้าไปในห้องของฉันเลย ความจริงเขาน่าจะไปเป็นหมอนะนี่ ทำไมเขาถึงได้มาเป็นลูกมือของพ่อฉันก็ไม่รู้... จริงสิ เรื่องเมื่อกี้ต้องถามให้กระจ่าง!! พี่เจียๆบอกมาเดี๋ยวนี้เลย ว่าหมอนั่นเป็นอะไรกันแน่ ทำไมหมอนั่นถึงได้เรียกฉันว่า ที่รัก อิ๋ย!! พูดแล้วขนลุก >///< (ขนลุก..แต่หน้าแดง เหอๆ) เปล่าย่ะฉันกำลังโกรธต่างหาก เฮอะ! -.,- เพราะฉะนั้น พี่เจียสวน มานี่เลย ฮึ
ฉันลากพี่เจียฉวนไปหลังบ้านแล้วถามเรื่องราวทั้งหมดทันที
“คือว่า..พอเค้าตื่นขึ้นมา เขาก็ถามว่าพวกพี่เป็นใคร แล้วถามว่าโซจินหายไปไหน ทำไมไม่มาดูเขา เขาคิดถึงโซจิน โซจินคือแฟนของเขา แล้วโซจินคิดว่าไง เมื่อเป็นแบบนี้ จะไม่ให้พี่กับเฉินอี้คิดว่าเขาความจำเสื่อมได้เหรอ? ก็ในเมื่อเขาก็รู้ว่าพี่ทั้งสองคนเป็นพนักงานบริษัทน่ะ แล้วเค้ายังบอกว่าเค้าอยู่ที่บ้านหลังนี้ด้วย”
อึ้งค่ะอึ้ง!! 0.0 อึ้งขึ้นมาทันทีทันได หมอนั่นคิดไปเองเป็นตุเป็นตะได้ขนาดนั้นเชียวเหรอ? มันน่าเอาหมอนอุดรูจมูกให้ตายไปเลยจริงๆ ฮิ่ย!! >0</
“ง่ะ ..โซจินไม่เชื่อหมอนั่นหรอกพี่เจียฉวน ฮึ สงสัยจะทึกทักไปเองแน่ๆ โซจินไม่ได้เป็นแฟนกับเขานะ >0<”
“เรื่องนั้นพี่รู้น่ะ แต่เขาความจำเสื่อมมันคือเรื่องจริงนะโซจิน”
“ง่า..ยังไงโซจินก็ไม่เชื่อ ไม่เชื่อเด็ดขาดเลย YOY”
“ความจริงยังไงก็คือความจริง!!” เฮือก!!!....0.0 พ่อ!!!
“พะ พ่อ !!”
“โซจิน ลูกมีอะไรจะบอกพ่ออีกไหม?” พ่อฉันท่าทางดูใจเย็น แต่บรรยากาศแบบนี้ น่ากลัวสุดๆเลย แง๊ๆ >0<
“มะ..ไม่มีค่ะ ^0^” (เหอๆ นางเอกฉัน =_=:)
ทำไงดีล่ะ ทำไงดี เราจะให้พ่อรู้เรื่องนั้นไม่ได้ แง๊ๆๆ คิดสิคิด.......... o.o/ โป๊ะแชะ คิดออกแล้ว \>,</
“ในเมื่อเป็นแบบนี้ พาไปโรงพยาบาล!! ให้หมอรักษาจะได้หายๆ ดีไหมค่ะ ^0^/”
งิงิ พอพาไปโรงพยาบาลหมอนั่นหายก็คงจำไม่ได้ว่ามาที่บ้านเรา และอาจลืมว่าเราทำให้เป็นแบบนั้น เพราะเราจะไม่มีทางโพล่หน้าไปให้หมอนั่นเห็นแน่นอน อ๊ากกก ฉันนี่ฉลาดจริงๆเลย โฮ่ๆ ^/\^ (นี่เธอคือนางเอกจริงๆใช่ไหม?ยัยโซจิน =_=)
“ลืมไปแล้วเหรอไงว่าลูกเป็นคนทำให้เขาเป็นแบบนี้”
O_o พ่อ พ่อรู้เรื่องแล้วเหรอ? TOT แง๊....พี่เจียๆใช่ไหม?ที่เป็นคนพูด TT_TT
“พ่อ...TOT”
“ไม่ต้องมาพูดเลย ทำหน้าขอความเห็นใจแบบนั้น พ่อก็ไม่ยกโทษให้ลูกหรอกนะ พ่อบอกกี่ครั้งแล้วว่าเราเป็นผู้หญิงไปชกต่อยแบบนั้นได้ยังไงฮะ!!” พ่อแค่นเสียงตะคอกใส่ฉัน พี่เจียๆถึงกับไปหลบข้างหลังฉันทันที ฉันรู้สึกว่าตัวของพ่อใหญ่เท่าตึกเป็นร้อยๆชั้นเลย />M<\ อิ๋ยๆ
“ก็หมอนั่นไม่มีเหตุผลอ่า />M<\”
“ยังจะมาพุดอีก มันน่านักไหม!!!”
พ่อพูดพร้อมกับเงื้อมือขึ้นมา อ๊ากกกก พ่อจะฆ่าฉันแล้ว งือๆ TTOTT (เว่อร์ไปๆ =_=:)
“คุณลุงค่ะ เรื่องมันแล้วไปแล้วนะค่ะ ยัยโซจินเองก็ยังเด็กคงไม่ทันได้คิดอะไรหรอกค่ะ” พี่เจียฉวนพูดขึ้นแม้ว่าเสียงเธอจะยังไม่เต็มเสียงเท่าไหร่นัก ก็เวลาที่พ่อโมโหหน้ากลัวมาก ใครๆก็รู้ดี แต่มันก็ทำให้พ่อหยุดที่จะตีฉัน
“ใช่ๆ^o^/” ฉันรีบสมทบทันที ฮิฮิ
“ไอ้ลูกคนนี้ -*-/” พ่อยังคงไม่หยุดส่งสายตาอำมหิตมาที่ฉัน ประหนึ่งว่า ..ถ้าเจียฉวนไม่ห้ามจะเอาให้ตายคามือเลย... โฮ~ พ่ออ่า~ TTOTT
ก็ไม่รู้นี่ว่าอี่ตาบ้านั่น จะอ่อนหัดขนาดนี้ โดนชกนิดๆหน่อยๆถึงขนาดความจำเสื่อมเลยอ่ะ(เธอชกเขาล้มใส่แจกันแก้วแตกเลยไม่ใช่รึยัยโซจิน =_=) ก็นั่นมันเรื่องบังเอิญต่างหากเล่า ฉันไม่ผิดน๊า \>M</
“อ่ะ คุณชุนวูเป็นไงบ้างเฉินอี้ ?”
เสียงของพี่เจียฉวน ทำให้ฉันกับพ่อหยุดสงครามลูกเจี๊ยบกับงู ก่อนที่พ่อจะฆ่าฉันตายฉันรีบวิ่งไปหาพี่เฉินอีกที่กำลังเดินมาทางพวกเราทันที งิงิ (ช่างเทียบตัวเองน่ารักจริงๆนะ -*-) ฉันน่ารักกว่าลุกเจี๊ยบอีกย่ะ -*-
“หลับไปแล้ว ฉันว่าต้องให้เขาพักอีกซักหน่อย คงจะเสียเลือดมากเลยอ่อนแรงน่ะ”
เชอะ!! -_-; อ่อนแรงบ้าอะไร กอดฉันข้าวเหนียวปิ้งขนาดนั้น กว่าจะสลัดหลุดได้แทบตาย ฮิ่ย! คิดแล้วเจ็บใจ คอยดูนะจะฆ่าให้ตายคามือเลยสักวันเถอะ!! ความจำเสื่อมแบบนี้ยังน้อยไป โฮ่ะๆ ^o^/ (ใครก็ได้ไปตามความสำนึกผิดกลับมาให้ยัยนี่ที =_= ;)
พวกเรานั่งคุยกันถึงเรื่องทั้งหมด ตัวฉันได้แต่หดเล็กลงๆๆๆ ง่า..พ่อส่งสายตาแบบนั้นมาหาฉันเป็นระยะๆ แม่จ๋า ชวยโซจินด้วย แง๊ๆ TOT
แล้วในที่สุดทุกคนก็ตกลงปลงใจกันได้ แล้วพ่อก็พูดเรื่องที่ฉันสุดแสนจะรับไม่ได้ขึ้นมา
“โซจิน!!” เฮือก!! 0.0
“ค่ะพ่อ TOT”
“ในเมื่อลูกเป็นต้นเหตุของเรื่องทั้งหมด หน้าที่ดูแลคุณชุนวูจนกว่าจะจำความได้ ลุกต้องเป็นคนดูแล และดูท่าคุณชุนวูจะไม่ยอมหยุดที่จะอยู่ที่นี่ด้วย เพราะฉันนั้น ตลอดเวลาที่เขาอยู่ที่นี่ ลูกต้องเป็นคนดุแลเขา เข้าใจไหม!!”
ง่ะ ฉันรับไม่ได้สุดๆเลย แง๊ๆๆ โซจินจะฟ้องแม่ว่าพ่อรังแก>0<นี่พ่อรักอี่ตาบ้านั่นมากกว่าฉันแล้วใช่ม๋ายยย TTOTT ว่าแล้วฉันก็นึกอะไรบ้างอย่างได้ หึๆ จะให้ดูแลใช่ไหมพ่อ งั้นโซจิน จะเอาให้ท่านประธานสุดที่รักของพ่อ สุขีสุขโขเลย ฮ่าฮ่า (ฉันว่ารอยยิ้มเธอน่ากลัวเกินไปแล้วนะยัยโซจิน TOT)
ง่า..เมื่อคืนนอนดึกมากเลย เพราะมัวแต่คุยกันเรื่องอี่ตาบ้านั่น เมื่อคืนฉันไม่ได้นอนห้องตัวเองเพราะว่านายชุนวูนั่นยึดห้องของฉัน ฉันต้องระเห็จเร่ร่อนไปนอกห้องพ่อ ส่วนพ่อก็ต้องมานอนที่ห้องดูทีวีแทน และตอนนี้พ่อก็ออกไปทำงานแต่เช้าเลย เพราะผู้จักการฮันซุกโทรมาบอกให้พ่อรีบออกไปอย่างเร่งด่วน ฉะนั้นบ้านหลังนี้จึงเหลือเพียงแค่ฉันกับอี่ตาบ้าชุนวู
จะว่าไปแล้ว หมอนั่นยังไม่ตื่นเลยเหรอเนี่ย ไม่ใช่ว่านอนหลับจนตายไปแล้วนะ ออ..จริงสิ ดีๆ ตายไปซะได้ก็ดี เฮ้ย!! ลืมไป หมอนั่นนอนในห้องเรานี่หว่า ถ้ามาตายให้ห้องเราก็แย่สิ O_O
ว่าแล้วฉันก็รีบเดินไปที่ห้องของฉัน แต่ในขณะที่ฉันกำลังเดินเข้าไปเปิดประตูห้องตัวเองนั้น ก็มีเสียงอะไรบางอย่างดังขึ้น
แกรีก!..กึก! พรึบ!

ราคาประมาณ--400-500 อ่ะนะ พี่จำม๊ะได้ เพราะพี่ไม่ได้เป็นคนจ่าย บีบคอพี่ชายจ่ายให้ คริคริ

นายตัวร้ายกับยัยจอมโหด
บทที่3/2
[แม่ครับ!!]

ง่ะ ... เมื่อกี้นี้มันเสียงอะไร คงไม่ใช่เสียง พะ..พอสระอีหรอกนะ ยิ่งอยู่คนเดียวอยู่ด้วยแง๊ๆ >0< ฉันรีบเดินย่องๆไปที่ห้องของฉัน << แล้วทำไมฉันต้องย่องด้วยเนี่ย นี่มันบ้านฉันนะ (ก็มันจะได้ดูลึกลับไง ^^) คิดได้ยังไงนี่ -*-
แต่พอฉันมาหยุดที่ห้องของฉัน ฉันก็....0[]0 พระเจ้าช่วย!! เสื้อผ้าของฉัน ข้าวของของฉัน ทำไมมันรกเต็มห้องไปหมดแบบนี้เนี่ย แว๊กกกกกก!!! จะเป็นลม นั่นมัน!!....นั่นมัน!!......บระ บราของฉัน ทำไมไปอยู่ตรงน้านนนน...นั่นมันล่อแหลมเกินไปแล้ว!!!!!!o[]o
(บรรยายให้ตามคำพูดของยัยโซจิน: เมื่อเธอเปิดประตูเข้ามา ก็พบว่าทั้งเสื้อผ้าและข้าวของเครื่องใช้ของเธอกระจัดกระจายเต็มห้องไปหมด และจุดสำคัญคือ ชุดสำหรับใส่ไว้ข้างในของผู้หญิง มันไปห้อยระโยงระยางอยู่บนหัวของชุนวูซึ่งกำลังนอนหลับอยู่บนเตียงนั่นเอง และตอนนี้ ชุนวูก็กำลังขยับตัวเหมือนกับว่าเขากำลังจะตื่นขึ้นแล้ว)
แว๊กกก!! อย่าเพิ่งอย่าเพิ่งให้อิตานั่นตื่นนะ >0< ไม่ได้นะนายห้ามตื่นเด็ดขาด!! ฉันรีบวิ่งสามขุมทันทีแต่แล้วฉันก็---
“แว๊กกก!! \O[]o/”
“เฮ่ย !!! O[]o”
โครม!!!
(ภาพที่เกิดขึ้นคือ โซจินสามารคว้าเอาชุดชั้นในของเธอไว้ได้ แต่โซจินนอบทับอยู่บนร่างของชุนวู เพราะว่าสะดุดเสื้อที่กองระกะอยู่บนพื้น แล้วบราของเธอก็ไปแปะอยู่บนหน้าของ ชุนวู )
“สีหวานนะครับ^^”
“แว๊กก!! นายห้ามดูนะ หลับตาซะ แล้วปล่อยฉันซะที”
“ทำไมต้องปล่อยด้วยล่ะครับก็ที่รักอุจส่าห์มาปลุกทั้งที^^”
“ใครมาปลุกนาย อย่าคิดไปเองและฉันก็ไม่ได้เป็นที่รักของนายด้วยเข้าใจหมะอ๊ากก!! o[]o นี่นายทำอะไรน่ะ”
นี่ฉันเปลื้องตัวอีกแล้วเหรอเนี่ย แง๊ๆ อี่ตาบ้าชุนวู นายหอมแก้มฉันอีกแล้วนะ ไปตายซะเถอะ >0< ย้ากกกก!! ฉันแกะตัวเองออกมาได้ก็ลงมือทุบตีเขาทันที เขาปัดป้องตัวเองเป็นพัลวัน แล้วในที่สุดฉันก็ถูกเขาพลิกตัวมาคร่อมร่างของฉันแทน ไหนบอกว่าไม่ค่อยมีแรงไง ทำไมถึงแรงเยอะอย่างนี้ แง๊ๆ
“งั้นคราวต่อไปขอเป็นจูบแทนล่ะ ดีไหมครับ ที่รัก^^”
“กริ๊ดดด!! นายพูดอะไรน่ะ ไม่มีทางหรอกฉันไม่ยอมให้นายทำอะไรฉันไปมากกว่านี้แน่ >0<”
“หึ..” 0_0!!
เมื่อกี้ ฉันเห็นสายตาของหมอนั่น มันเหมือนกับตอนที่ฉันเจอเขาในห้องผู้จักการ หรือว่า ฉันคิดไปเองรึเปล่าเนี่ย จริงๆแล้วหมอนี่ไม่ได้ความจำเสื่อม ใช่ ต้องใช่แน่ๆ
กริ๊งงงงงง กริ๊งงงงง เสียงโทรศัพท์ดังขึ้นทำให้นายชุนวูคลายมือจากฉัน ฉันเลยถือโอกาสนั้น รีบพลั่กเขาออกไปทันทีก่อนจะวิ่งไปที่โทรศัพท์ โทรศัพท์จ๋า ฉันขอบคุณเธอจริงๆเลย ถ้าเธอไม่ดังตอนนี้ ฉันต้องเสร็จนายนั่นแน่ๆ (ฉันว่าชุนวูอาจต้องน่วมเพราะเธอต่างหากนะโซจิน=_=:)
“ฮัลโหล...ค่ะ..... นั่นพ่อเหรอ?... มีไรค่ะ หา.. อะไรนะพ่อ... วันไหนค่ะ.... วันนี้!!.... อ่า..ไม่เอาได้ไหมค่ะพ่อ TOT... ไม่ได้เหรอค่ะ... ใจร้ายง่า TOT…. ค่ะพ่อ.... ค่ะ ......ดีค่ะ”
แง๊ๆๆ..ทำไงดีล่ะฉันทีนี้ พ่อจะไปดูงานที่ต่างประเทศเหรอ? ไอ้อาชีพเซฟนี่ต้องไปดูงานด้วยเหรอ?เนี่ย โฮ...แล้วฉันจะอยู่ยังไง นี่ฉันต้องอยู่กับอี่ตาบ้านั่นสองคนเหรอไม่จริงใช่ไหม? ทำไมพ่อถึงได้ไว้ใจหมอนั่นอ่า ไม่กลัวลุกสาวเป็นอันตรายรึงัย แถมยังไปตั้งสามเดือน พ่อใจร้ายที่สุดเลย แง๊ๆ
“ที่รักครับ ใครโทรมาเหรอ?”
นายชุนวูมายืนข้างหลังฉันตั้งแต่เมื่อไหร่ก็ไม่รู้ เขาสวมกอดมาที่คอของฉันพร้อมทั้งเอาคางมาเกยที่ไหล่ออกฉัน อี๋!! อี่ตาบ้านี่มันฉวยโอกาสกับฉันอีกแล้ว -*-
“นี่ปล่อยฉันนะ นายเลิกทำแบบนั้นกับฉันซะทีฉันบอกนายตั้งกี่ครั้งแล้วว่าฉันไม่ใช่ที่รักของนาย!!” ฉันตะคอกกลับไปพร้อมกับกระทุ้งศอกเข้าไปที่แอวของเขา เขาถึงกับพงะปล่อยฉัน หึ รู้จักฉันน้อยไปแล้ว -*-
“โอ๊ยย!!”
ฉันเดินออกมาจากตรงนั้นทันทีไม่สนใจเขาที่กำลังกอดเอวตัวเองอย่างเจ็บปวด คงจุกน่าดู ฮิฮิ เมื่อกี้ฉันอุจส่าห์ยั้งแรงเอาไว้แล้วนะจะบอกให้ ^o^/

**************--******************

คุยกันคร๊า---ยังไม่จบน๊า ยังมีต่ออีกของตอนที่สาม ฮิฮิ
ยังมีเรื่องให้ต้องปวดหัวอีกเยอะกับวันแรกที่ต้องอยู่กับชุนวูเพียงสองต่อสองของโซจิน
ติมตามนะค่ะ เพราะว่า-----คริคริ (มันมีฉากที่---เขิลๆ>///<)