บ้านแห่งความรัก selina hebe ella แห่ง S.H.E.

“กลับมาแล้วค่ะ”

และฉันก็มาถึงบ้านของฉัน บ้านของฉันก็ไม่ได้หลังใหญ่โตหรอกนะ

เป็นบ้านชั้นเดียวมีห้องทั้งหมดห้าห้องใช้ไว้รับแขกหนึ่งห้อง(ห้องดูทีวีนั่นล่ะ)

ห้องครัวและห้องนอนของฉันกับพ่อคนล่ะห้อง

ออ ส่วนห้องน้ำก็มีอยู่แค่ห้องเดียวเท่านั้น

ว่าแต่ว่า เฮอ~ ฉันจะบอกพ่อว่ายังไงดีนะนี่เรื่องที่ฉันถูกไล่ออก

ถ้าพ่อรู้มีหวัง---- เฮ้อ~ ไม่อยากจะคิดเลย -.-;

“โซจินกลับมาแล้วเหรอ? เป็นไงบ้างน่ะ เขาว่ายังไงหรอ?”

“พี่เจียฉวน!! พี่มาตั้งแต่เมื่อไหร่น่ะ” ฉันตกใจนิดหน่อยเมื่อเจอกับพี่เจียฉวน

“อ้อ...มากับอี่ต้าบ้าเฉินๆน่ะ ก็ตั้งแต่พ่อของโซจินไปหาคุณป้าที่สุสานน่ะแหละ^o^”

(ปล.พี่เจียฉวนจะเรียกพี่เฉินอี้ว่าเฉินๆ)

“พ่อไปไหว้แม่เหรอ?”

“อื่อ เห็นบอกว่าไม่สบายใจเรื่องที่โซจินไปก่อเอาไว้นะสิ เลยจะไปหาคุณป้า^^”

“อื่ม---ฉันคงทำให้พ่อกังวลใจจริงๆน่ะแหละ เฮอ~ แล้วถ้ายิ่งมารู้เรื่อง--”

“เรื่องอะไรเหรอ?”

พี่เจียฉวนชักสีหน้าสงสัยขึ้นมาทันที

เกือบไปแล้วฉันเกือบหลุดปากไปแล้ว

ถ้าพี่เจียฉวนรู้ พ่อต้องรู้แน่เลย >0< ทำไงดีนะฉัน ---เฮ้อ~ (ถอนหายใจอีกแล้ว...)

“ออ..พี่เฉินอยู่ไหนอ่ะ ^^ ”

ฉันเปลี่ยนเรื่องทันที คงจะมีเพียงแค่คนเดียวเท่านั้นที่จะให้คำแนะนำฉันได้..พี่เฉินอี้คนเดียวเท่านั้น --

“อยู่ในห้องดูทีวีน่ะ”

พี่เจียฉวนพูดขึ้นท่าทางงงๆกับฉัน ขอโทษนะพี่เรื่องนี้ให้พี่รู้ไม่ได้จริงๆ TOT

ฉันเดินเข้ามาถึงห้องดุทีวีเห็นพี่เฉินนั่งหันหลังให้อยู่ ฉันรู้สึกใจชื้นขึ้นมาทันที พี่เฉิน T_T ยัยโซจินคนนี้จะทำยังไงดีค่ะ

“พี่เฉิน”

ฉันทะหลาเข้าไปกอดคอเขาจากข้างหลังทันที

ซึ๋งฉันก็จะทำแบบนี้ประจำอยู่แล้ว แต่วันนี้น้ำเสียงของฉันมันแค่แตกต่างไปจากทุกทีเท่านั้นเอง

“โซจิน...เธอเป็นอะไรรึเปล่า พวกเขาว่ายังไงบ้าง”

พี่เฉินหันหน้ามาหาฉัน ฉันคลายแขนออกจากการกอดเขาแล้วก็ไปนั่งอยู่ข้างๆเขา

ไม่พูดอะไร จะให้พูดได้ไงล่ะ ก็มีพี่เจียฉวนอยู่ตรงนี้นี่นา

ถ้าเกิดพูดขึ้นมา พี่เจียฉวนต้องเอาไปบอกพ่อแน่ แล้วพ่อจะต้องเครียดแล้วก็กินแต่เหล้าอีกแน่ๆเลย (น่าจะเลิกได้แล้วนะไอ้ จนเครียดกินเหล้าเนี่ยน่ะ -*-)

ฉันเอาแต่นั่งคอตกไม่พูดอะไร

“เจียฉวน เธอออกไปก่อนนะ”

พี่เฉินอี้เหมือนจะรู้ว่าฉันต้องการอะไร เข้าพูดขึ้นมานิ่งๆ

ฉันหันไปมองพี่เจียฉวน เธอมีสีหน้าเศร้าลงทันทีก่อนที่จะลุกออกไป พี่เจียฉวน โซจินขอโทษจริงๆน๊า TT0TT

“เอาล่ะ ว่ามาสิ”

รอยยิ้มของพี่เฉินเหมือนเทพบุตรจริงๆเลย ฉันชอบรอยยิ้มอบอุ่นนั่นที่สุด

“คือ---”

แล้วฉันก็เล่าเรื่องราวต่างที่เกิดขึ้นให้พี่เฉินฟัง

---------------------------------------

ทางด้านเจียฉวน

เจียฉวนเดินออกมาจากห้องนั้นด้วยความรู้สึกเหมือนเป็นส่วนเกิน

ทำไมถึงเป็นแบบนี้นะ เธอเองก็ไม่เข้าใจเลย มันรู้สึกแน่นๆข้างในอก

เจ็บแปลบๆข้างใน พาลน้ำตาจะไหลออกมา

ฉันไม่มีสิทธิ์แม้จะอยู่นั่งฟังได้เลยหรือ นายจะไม่มีที่ว่างพอให้ฉันเลยหรือไง ฉันเป็นคนนอกในสายตานายเสมอสินะ นายไม่เคยเห็นฉันเลย ไม่เคยมองเห็นฉันเลย เจียฉวนนั่งอยู่ใต้ต้นไม้ใบสีแดงที่ค่อยๆร่วงล่นลงมาสู้พื้น

ถ้าความรู้สึกของฉันเป็นเหมือนใบไม้นั่นก็คงจะดี ถ้ามันหล่นลงและสลายหายไปกับดิน ก็คงดี ก็คงดีสินะ



น้ำตาค่อยๆไหลรินมาอาบแก้มของเจียฉวน โดยที่เธอเองก็ไม่รู้ว่าจะห้ามมันยังไง

รถค้นหรูสีดำถูกขับมาจอดหน้าบ้านหลังหนึ่ง โซฮานซอง เลขที่ 0579 บ้านของโซจิน

“ถึงแล้วครับคุณหนู.. วะ ว่าแต่ว่าเลือดคุณหนูไหลออกมามากแล้วนะครับ ไปหาหมอก่อนดีกว่านะครับ”

ผู้จัดการฮันซุกพูดขึ้นสั่นครือ

เขายังคงมีอาการผวากับอารมณ์แปรปรวนของชุนวูอยู่ เขาทำท่าจะขับต่อไปอีกเพื่อไปโรงพยาบาล

แต่แล้วก็ต้องชะงักเพราะสายตาของชุนวูที่ทองมายังกระจกหน้าคนขับ

“ไม่ต้อง!! คุณกลับไปทำงานได้แล้ว แล้วก็ไม่ต้องติดต่อมาจนกว่าผมจะติดต่อกลับ”

ชุนวูมีอาการอ่อนแรงอย่างเห็นได้ชัดแต่เขาก็ยังคงฝืนเต็มที่

แม้กระนั้น ผู้จัดการฮันซุกก็ยังคงผวารีบรับคำชุนวูและลงมาเปิดประตูให้เขาทันทีเพื่อให้เขาลงจากรถ

ก่อนที่จะขับรถออกไปอย่างรวดเร็ว

“บ้านเล็กกว่าที่ฉันคิด หึ แต่ถึงยังไง...เธอก็ต้องรับผิดชอบ โซจินโฮ หึหึ....”

รอยยิ้มที่ผุดขึ้นบนใบหน้าของเขาไม่มีใครสามารถคาดเดาได้เลยว่าจะเกิดอะไรขึ้นกับโซจิน

ทางด้านโซจิน
หลังจากที่ฉันเล่าเรืองทั้งหมดให้พี่เฉินฟังแล้ว ฉันก็ได้คำตอบจากพี่เฉินว่าเขาจะช่วยฉันเรื่องนี้ให้ได้ เพื่อไม่ให้พ่อรู้เรื่องเราทั้งสองคนต้องช่วยกัน เขาจะไม่มีทางทิ้งฉันอย่างแน่นอน..กริ๊ดดด..ช่างเป็นพี่ชายที่แสนดีเหลือเกิน โฮ่ๆ ^o^ ออ จริงสิ !! เมื่อกี้พี่เจียฉวนบอกว่ามากับพี่เฉิน ได้ไงอ่ะ ในเมื่อทั้งสองคนนี้อยู่ด้วยกันทีไรเป็นต้องมีเรื่องทะเลาะกันทุกที ฮิฮิ แบบนี้ต้องถามซะแล้ว >///<
“พี่มากับพี่เจียสองคนเหรอ?พี่เฉิน แหมๆ เดี๋ยวนี้ สวีทกันจริงๆน๊า ^o^/” ฉันพุดขึ้นพล่างทุบไปที่ไหล่ของพี่เฉิน เขาเอามือลูบไหล่ของเขาเล็กน้อย แต่หน้าแดงๆนั่น ต้องเขิลแน่ๆเลย ฮิฮิ
“มันบังเอิญน่ะ”
“จริงอ่ะ... ไม่ใช่ว่าไปชวนเขามาหรอกเหรอ?” ฉันทำตาหยีทั้งสองข้างออกแนวเจ้าเล่ห์นิดๆเป็นการล้อเลียน พี่เฉินก็เอาแต่เบื้อนหน้าหนี คงเขิลสิท่า ฮิฮิ หนุกๆ
“พี่เฉินชอบพี่เจียๆใช่ม๊ะ...^///^” (ปล. เวลาที่อยู่กันสองคน พี่เฉินชอบเรียกพี่เจียฉวนว่าเจียๆ ฮิฮิ น่ารักกันจังเลยอ่ะ เมื่อไหร่จะยอมบอกรักกันซะทีก็ไม่รู้)



“ไม่ใช่ พี่ไม่มีทางชอบคนอย่างยัยนั่นหรอกนะ ไม่ใช่สะเป๊กเลยจะบอกให้ -*-” คนที่ฉันรักคือเธอต่างหากล่ะยัยบื้อ... (เฉินอี้คิดในใจ)
“พี่เฉินพูดมาเฮอะน่า..^O^”
อยากให้บอกจริงๆรึยัยนี่..ถ้าบอกไปแล้ว เราจะยังเป็นเหมือนเดิมรึเปล่าล่ะ แล้วถ้าเธอไม่ได้รักฉัน เราจะยังเป็นเหมือนเดิมรึเปล่า(เฉินอี้คิดในใจอีกแล้ว---)
กริ๊งๆ กริ๊งๆๆๆๆๆๆๆๆ
ในขณะที่ฉันกำลังเซ้าซี้พี่เฉินอย่างสนุกสนานอยู่นั่นอยู่ๆเสียงประตูบ้านก็ดังขึ้น(แถมยังกดซะรัวโครต..-*-)ขัดจังหวะการกลั่นแกล้งของฉัน อ่า—สงสัยพ่อจะกลับมาแล้ว
“พี่เฉิน สงสัยพ่อกลับมาแล้วล่ะ”
“เดี๋ยวพี่ไปเปิดเอง”
“มะ ไม่ต้องดีกว่า เดี๋ยวโซจินไปเปิดเอง แต่พี่เฉินต้องเป็นคนบอกพ่อนะ”
“..-*-.. โยนเชียวนะยัยตัวแสบ”
ฮิฮิ เห็นสีหน้าแบบนั่นของพี่เฉินแล้วมีความสุขจริงๆเลย ^o^
“โอ๊ะ!!..พี่เจียฉวน มาตั้งแต่เมื่อไหร่อ่ะo0o!!” เมื่อเปิดประตูห้องออกมาเจอพี่เจียฉวน หวังว่าคงไม่ได้ยินเรื่องที่เราคุยกับพี่เฉินอี้เมื่อกี้หรอกนะ << เปล่าเลยเค้ามาตั้งแต่เฉินอี้พูดประโยคนั้นแล้วย่ะ-*-
“เพิ่งมาน่ะ^^”
“ทำไมสีหน้าพี่แย่จัง พี่เป็นอะไรรึเปล่า ตาบวมๆนะ”
“เปล่า รีบไปเปิดประตูสิ เดี๋ยวพี่ขอไปเอาของข้างในก่อน ซักพักพี่คงกลับแล้วล่ะ”
“ทำไมล่ะ ถ้าพ่อมาจริงๆ เราก็มากินข้าวด้วยกันนะ”
“คงไม่ดีมั๊ง..พี่มันเป็นแค่ส่วนเกินไม่สำคัญอะไรหรอก” เจียฉวนพูดขึ้นเบาๆกับตัวเองในใจยังคงใจหายและเจ็บปวดกับสิ่งที่ยิน--ไม่มีทางชอบคนอย่างยัยนั่นหรอก— นายไม่มีทางที่จะมาชอบคนอย่างฉันสินะ
“พี่เจียฉวนพี่เป็นอะไรไปทำไมเหม่อๆล่ะ เมื่อกี้พี่ยังร่าเริงอยู่เลยนะมีอะไรรึเปล่า แล้วเมื่อกี้พี่กำลังพุดอะไรเหรอ?” ใช่พี่เจียฉวนดูเหม่อๆแปลกๆ เหมือนกับใจไม่อยู่กับเนื้อกับตัวอย่างนั้น
กริ๊งงงงงงงงงงงงงงงงงงงงงงงงงงงงงงงงงงงงง
อ๊ากกก..กดแบบนี้จงใจหาเรื่องกันรึไงนี่ อย่าบอกนะว่าเป็นเด็กมาแกล้งกดน่ะ ถ้าจับได้แม่จะเจี๋ยนซะเลย (โซจิน---โหดร้ายโฮกกกก T_T) ฉันรีบเดินจ้ำอ้าวไปทันที พี่เจียฉวนเดี๋ยวค่อยมาคุยกันแล้วกันนะ ขอไปจัดการคนที่กดกริ๊งก่อนเถอะ ถ้าเป็นพ่อก็งดข้าวเย็นนี้ซะเลย ถ้าเป็นเด็กมาแกล้งกดล่ะ หึหึ แม่จะจับเจี๋ยนซะ (แล้วถ้าเป็นเด็กผู้หญิงล่ะ-*- ) ก็จะจับขังไว้ในส้วมพันปีแถมสวดยับไป20จบซะเลย ฮ่าฮ่า (โหดอ่า..TOT)
“กดอยู่ได้ กดครั้งเดี๋ยวก็พอน่าพะ.. แว๊กกกกกก!!! O[]o”
โครม!!!!!
ยังไม่ทันทีโซจินจะได้พูดอะไร ร่างของคนที่ยืนกดกริ๊งนั้นก็ล้มทับลงมาที่ตัวเธอทันที
อู้ยยย...~ TOT เจ็บบบบ~ TT_TT
ว่าแต่ว่าคุ้นๆนะ เสื้อผ้าชุดนี้มันเหมือนกับเสื้อของนาย ออ นายชุนวู นายชุนวู ห๊ะ หา 0o0!! (ความรู้สึกช้าจริงแม่คุณ...-*-)นายชุนวู!!!! O[]o
“นี่..อี่ตาบ้าออกไปจากตัวฉันเดี๋ยวนี้น๊า>o< ออกไปซี้ ออกปายยยยยย >0<!!” ฉันพูดพล่างทุ๊บไปที่ตัวของนายนั่นทันทีอย่างสุดแรงเกิด
“อ๊ากกก!! ถือดียังไงมานอนทับร่างกายของช๊านนน >0< ตอนนี้ฉันไม่ใช่พนักงานของนายแล้วนะ อี่ตาบ้าลุกไปเดี๋ยวนี้นะ ลุกสิลุกๆๆๆๆ” ฉันยังคงหลับตาระดมทุบลงที่ตัวของนายชุนวูอย่างเต็มที่ แต่ก็ไม่มีเสียงตอบรับจากหมายเลขที่ท่านเรียก – หมายความว่าไง? ฉันลืมตาขึ้นมามองไปที่ตัวเขาอีกครั้ง ทำไมเสื้อสีขาวของเขาถึงกลายเป็นสีแดงล่ะ จำได้ว่าข้างในชุดสูทที่เขาใส่เมื่อเช้านี้มันเป็นสีขาวนี่--กลิ่นคาว มาจากไหนอ่ะ ฉันรีบใช้จมูกดมทันทีตามสัญชาตญาณทันที (ตกลงโซจินเป็นอะไรกันแน่เนี่ย คน/บ๊อกๆ -_-;;) คนย่ะ -*- เขาเรียกว่าความสามารถพิเศษหรอก \^o^/ (……………-_-;;)
แล้วทำไมตรงคอหมอนี่ถึงได้มีน้ำสีแดงๆไหลออกมา หรือว่า...ละ..ละ..
“เลือดดดดดดดดดดดดดดดดดด!! O[]o” (ตกใจโอเว่อร์อีกแล้วนางเอกฉัน แถบยังความรู้สึกช้าอีกตามเคย -*-)
“โซจิน!!” เฉินอี้กับเจียฉวน รีบวิ่งออกมาทันที แล้วทั้งสองก็ตลึงงันกันอีกครั้งกับสภาพของโซจินที่ถูกทับด้วยร่างของผู้ชายที่สูงใหญ่คุ้นตา แม้จะเคยเห็นเพียงครั้งเดียว
“ประธาน/โซชุนวู o[]o” ทั้งพี่เจียฉวนและพี่เฉินอี้ต่างตาค้างและพุดกันคนละคำ แต่ออกมาเป็นประโยคเดียวกัน..แง๊ๆๆ ช่วยไปใจตรงกันตอนอื่นได้ไหม..เอาหมอนี่ออกไปจากโซจินที..หนักจะตายอยู่แล้ว..T0T โฮ~
……………………………
หลังจากพี่เฉินอี้กับพี่เจียฉวนช่วยกันดึงร่างไร้สติของหมอนั่นให้พ้นจากร่างของฉันแล้วเอาไปปฐมพยายามบาลในห้องนอนของฉัน คนที่ปฐมพยายามบาลคือพี่เจียฉวนนั่นเอง ส่วนฉันน่ะเหรอ? พุดง่ายๆ คือ ทำไม่เป็น \>v</ ---ว่าแต่ว่าแล้วทำไมต้องเป็นห้องนอนฉันด้วยมิทราบ -*- (ก็แหม...น่าๆๆ..^o^)
ฉันถึงได้ออกมานั่งข้างหน้าห้องตัวเองอยู่ตรงนี้ไงล่ะ ซักพักฉันก็ได้ยินเสียงพ่อฉันเปิดประตูบ้านเข้ามา อ้าว!! เอากุญแจไปก็ไม่บอก –[]-;;
“โซจิน ทำไมลูกมานั่งตรงนี้ล่ะ แล้วนั่น เสื้อลูกไปโดนอะไรมาน่ะ -_-:” พ่อพูดขึ้นพร้อมกับจ้องมาที่เสื้อสีฟ้าสกรีนรูปหมาน้อยตัวโปรดของฉัน -*- พุดแล้วหงุดหงิด -*-
“เลือดน่ะพ่อ -*-” ฉันตอบไปงั้นโดยไม่ได้สนใจอาการของพ่อฉันแต่อย่างใด
“ห๊า!! O[]o”
แต่แล้วฉันก็นึกขึ้นได้ ฉันเลยรีบห้ามทัพพ่อฉันทันทีและเล่าเรื่องราวทั้งหมดให้พ่อฟังก่อนที่แกจะตรวจดูทุกซอกทุกมุมของร่างกายฉัน เพราะพ่อรักฉันมากกว่าอะไรทั้งสิ้น จึงไม่อยากให้ฉันมีบาดแผลติดตัวแม้แต่เพียงจี๊ดเดียว เหตุผลของพ่อคือ ฉันเป็นผู้หญิง -*- –--อย่าไปบอกพ่อล่ะว่าฉันชอบการชกต่อยเป็นที่สุด หึหึ แต่ฉันก็ยังไม่ได้เล่าเรื่องที่โดนไล่ออกหรอกนะ บอกแค่ว่าอยู่ดีๆหมอนั่นก็มาเป็นลมอยู่หน้าบ้านเท่านั้นล่ะ(รวมทั้งเรื่องที่เธอไปชกเขาด้วยสินะโซจิน -*-) แน่นอนสิ ขืนบอกไป ได้ตายทั้งที่ยังหายใจแน่เลย TOT
แล้วฉันกับพ่อ ก็พร้อมใจกัน นั่งรอ นอนรอ ฉันล่ะเซ็งมากมาย ส่วนพ่อน่ะ ร้อนรนเหมือนกับญาติพี่น้องตัวเองกำลังจะเป็นจะตายนั่นแหล่ะ -*- (ไม่มีสำนึกเลยใช่ไหมเนี่ย -_-;)
“ฟื้นแล้วครับ” โอ้ บรรยากาศเหมือนอยู่ในโรงพยาบาลเลยเฮะ...พี่เฉินเก่งจริงๆเลย พี่เจียฉวนก็ด้วย เป็นนางพยาบาลแสนน่ารักของพี่เฉิน ฮิฮิ ^o^ (คนเค้าจะเป็นจะตายยังมาล้อเล่นได้อยู่อีกนะนี่ เชื่อเค้าเลย -_-^)
“แต่ว่าเค้า...” พี่เจียฉวนพูดค้างไว้พล่างหันมองมาที่ฉัน อะไร อะไรเหรอ? O.o!!
“เค้าจำได้ว่าโซจินจินเป็น..เอ่อ...” พี่เจียฉวนยังคงอ่ำๆอึ้งๆ อะไรฟระ...หมอนั่นจำอะไรเรื่องของฉัน อย่าบอกนะว่าเหมอนั่นพูดเรื่องที่เขาไล่ฉันออกแล้ว..ฮึ่ย ตามมาว่าถึงบ้านเลยรึนี่ -*-
“มันเรื่องอะไรกันแน่น่ะ พี่เฉินอี้ (-- )พี่เจียฉวน ( --)ทำไมทั้งสองคนถึงได้อ้ำอึ้งกันอยู่ได้ หมอนั่นว่าอะไรฉันเหรอ? -*- ”
“โซจินทำไมลุกพูดแบบนี้ เขาเป็นประธานบริษัทนะ-*-” พ่อหันมาดุฉันทันที แว๊กก!! ลืมไปว่าพ่ออยู่ (อุตส่าห์ไม่บอกเจียๆแต่ตัวเองจะคายความลับซะเองงั้น -_-;;)
“เอ่อ หมอนั่น เอ้ย!! คุณโซชุนวู ว่าอะไรเหรอ เค้าพูดอะไร พี่เจียฉวนบอกฉันหน่อย?”
“คือพี่ว่า โซจินเข้าไปหาเขาเองดีกว่านะ ^^” อะไรกันน่ะ อี่ตาบ้านี่เรื่องมากซะมัดเลย ฮึ่ย!! -*- ฉันพูดพร้อมกับเปิดประตูเข้าไปในห้องนอนของตัวฉันเอง -*-
โซฮานซองขยับตัวจะตามลูกสาวเข้าไปแต่เจียฉวนก็รั้งเอาไว้ซะก่อน
“เอ่อ..คุณลุง อย่าเพิ่งเข้าไปเลยนะค่ะ ให้โซจินกับท่านประธานคุยกันก่อนเถอะค่ะ”
“หา..อะ..ก็ได้” พ่อของโซจินตอบรับเจียฉวนไปอย่างงงๆแต่เขาก็ยังคงมองเข้าไปในห้องนั้น
ฉันเข้ามาในห้องของตัวเอง แต่ทำไมมันถึงได้รู้สึกใจเต้นแรงมากๆยังไงไม่รู้ เมื่อฉันเห็นเค้านอนหลับตาอยู่บนที่นอนของฉัน หน้าอย่างกะตุ๊กตาแน่ะ แว๊กก!! ไม่ใช่สิ เมื่อกี้ฉันกำลังคิดอะไรน่ะ -*- ไม่ดีมั๊ง!!
“นี่ นายชุนวู ฉันมาแล้วนายมีอะไรจะพูดกับฉันน่ะ”
“....”
“นายชุนวู!!”
“.............” .........เงียบ....
“อี่ตาบ้าชุนวู!!!”
“............................” .....เงียบ........และยังคงเงียบอีกตามเคย หน๊อย ...โมโหแล้วนะ!!
“อี่ตาชุน!! O[]o!!”
พลุบ!! แม่เจ้า!!ข้าวออกลูกเป็นกล้วย o0o!! อี่ตาชุนวูลืมตาขึ้นมาก็ดึงฉันเข้าไปหอมแก้มหนึ่งฟอดทันที แว๊กก!!! เมื่อกี้นายนั่นหอมแก้มช้านนนนนนนนนนน o[]o !!!!
“ครับ..ที่รัก..~^_^~” หา... หา... หา... (หา!!ในที่นี้คืออาการตกใจของยัยโซจินมันค่ะ -_-;;)---------------
อีกด้านของฟากห้อง
“ความจำเสื่อม!!o[]o”
“กริ๊ดด.คุณลุงอย่าพูดเสียงดังไปสิค่ะ เดี๋ยวโซจินก็ได้โวยลั่นกันพอดี นี่นายเฉินๆ มาช่วยกันเล่าให้คุณลุงฟังหน่อยสิ”
เจียฉวนพูดขึ้นหลังจากที่เอามือปิดปากของโซฮานซอง จนชายอายุสูงกว่าเงียบกริบได้หันมาพูดกับเฉินอี้ที่มีอาการซึมตั้งแต่เมื่อกี้นี้
“เธออยากพูดอะไรก็พูดไปเถอะ” เฉินอี้พูดพล่างเดินเลี่ยงออกไปอีกทาง
ทำไมเขาถึงได้รู้สึกว่าโซจินกำลังจะไกลจากเขาไปทุกที ทุกที
ฮึ..นายคงไม่อยากจะพูดให้แทงใจตัวเองสินะ สมน้ำหน้าจริงๆ (เจียฉวนคิดในใจค่ะ -_-;)
“คืออย่างนี้ค่ะคุณลุง....บลาๆๆๆ ”
o.o!!
o_o!!
o[]o!!!
(อีโมชั่นตามลำดับหน้าตา หลังจากที่ได้รับรู้เรื่องทั้งหมดของโซฮานซอง<< พ่อของโซจิน)
กลับมาที่โซจินกับชุนวู
“คุณพ่อ พี่เจียๆ พี่เฉิน นี่มันอะไรกันเนี่ย อ๊ากกกกก!!..ปล่อยช้านนน๊าอี่ตาบ้า ปล่อยเซ่ >0<!!”
ฉันยิ่งพูดก็ยิ่งทำให้หมอนั่นกอดฉันแน่นขึ้น แง๊ๆๆ หายใจไม่ออกโว๊ยยย ทำไมฉันต้องมาโดนผู้ชายที่เกียจขี้หน้าสุดๆกอดอยู่บนเตียงตัวเองด้วยเนี่ย TTOTT ฉันดิ้นขลุกขลักไปมาอย่างสุดแรงเกิดพร้อมทั้งทุบหมัดของฉันลงไปที่ตัวของเขาทุกวิถีทาง แต่มันก็ยังคงยิ่งทำให้เขากอดฉันแรงขึ้นอีก อ๊ากกกก!! ปล่อยช้านๆๆๆๆๆๆ ปล่อยซะทีเซ่ตาบ้า >0<!!
“โอ๊ยยยย!!” อี่ตาชุนวูร้องขึ้นมาฉันชะงักทันที เลือดของเขาไหลอีกแล้ว ว่าแต่ว่า แผลตรงนั้นมันอยู่ตรงท้ายทอยของเขานี่ ถ้าจำไม่ผิดตอนที่ฉันชกหมอนี่ล้มลงไปมีเสียงแก้วแตก หรือว่า.....ไม่จริงมั๊ง.... (จริงและถูกต้องทุกประการเลยล่ะนั่น -_-; ) ถ้างั้นที่เมื่อกี้ นายนั่นเรียกฉันว่า ที่รัก ก็หมายความว่า (ความจำเสื่อมไง -_-;) ความจำเสื่อม!! ความจำเสื่อม!!!!! ห๊า!!!!! ว่าไงนะ!!? ความจำเสื่อม!!!? O[]o !!?!!!

สรุบมันก็หาทางลงไม่ได้--555+

โถคุณโซชุนวู สุดที่รักของฉัน

เอาเลยนารุต่อกะลังมันส์

น่ารักจริงๆเลย

นารุดีจ้า

นารุหาเวลาพักผ่อนบ้างน้า

เดี๋ยวจาไม่สบายเอาได้น้า