บ้านแห่งความรัก selina hebe ella แห่ง S.H.E.
| RO | [ 14-04-2009 - 07:33:02 ] |
|---|---|
  |      |
| RO | [ 14-04-2009 - 07:33:14 ] |
|---|---|
|  |
| RO | [ 14-04-2009 - 07:33:26 ] |
|---|---|
|  |
| RO | [ 14-04-2009 - 07:33:36 ] |
|---|---|
|  |
| RO | [ 14-04-2009 - 07:33:48 ] |
|---|---|
|  |
| RO | [ 14-04-2009 - 08:25:04 ] |
|---|---|
|  |
| RO | [ 14-04-2009 - 08:26:57 ] |
|---|---|
|  |
| RO | [ 14-04-2009 - 08:27:07 ] |
|---|---|
|  |
| RO | [ 14-04-2009 - 08:27:16 ] |
|---|---|
|  |
| RO | [ 14-04-2009 - 08:27:24 ] |
|---|---|
|  |
| RO | [ 14-04-2009 - 08:27:32 ] |
|---|---|
|  |
| RO | [ 14-04-2009 - 08:27:59 ] |
|---|---|
|  |
| RO | [ 14-04-2009 - 08:28:08 ] |
|---|---|
|  |
| RO | [ 14-04-2009 - 08:28:17 ] |
|---|---|
|  |
| RO | [ 14-04-2009 - 08:28:24 ] |
|---|---|
|  |
| RO | [ 14-04-2009 - 08:30:50 ] |
|---|---|
|  |
| RO | [ 14-04-2009 - 08:30:57 ] |
|---|---|
|  |
| RO | [ 14-04-2009 - 08:32:10 ] |
|---|---|
| เครดิต www.sheshow.net |
| naru-hara | [ 14-04-2009 - 16:23:12 ] |
|---|---|
  | อัพพพพพพพพพพพพพพพพพพจ้า^[]^/''   นายตัวร้ายกับยัยจอมโหด ♥~{->>[ The Top is crue]<<-}~♥  นายตัวร้ายกับยัยจอมโหด บทที่ 16/2 [จบตอน] [ ฉันจะเชื่อนายได้ไหม !!] ร่างที่คุ้นตากำลังหลับใหล ใบหน้ายังคงมีบาดแผลติดอยู่ ตามลำตัวของเธอก็ยังคงฟกช้ำ ทำไม เขาถึงไม่เป็นคนไปช่วยเธอ ทำไม เขาถึงปล่อยให้เธอเป็นแบบนี้ ทำไม ทำไมต้องเป็นเพราะเขาทุกที......ทำไม มือสั่นเทาของคนที่นั่งอยู่เอื้อมขึ้นไปจับแก้มบางนั้น เขาลูบมันด้วยความหวงแหน ทั้งห่วง ทั้งคิดถึง “ฉันขอโทษ ฉันขอโทษจริงๆโซจิน ฉันขอโทษ” คำพูดเบาๆที่ถูกปล่อยมา มันสั่นเทาไปด้วยความรู้สึกเจ็บปวดและเสียใจอย่างมากมาย ไม่ได้อยากให้เป็นแบบนี้เลย ไม่ได้อยากให้เป็นแบบนี้ การขยับตัวของชายหนุ่มเกิดขึ้นอีกครั้ง เขาโน้มหน้าไปใกล้กับคนที่กำลังหลับ จุมพิตเบาๆเกิดขึ้นที่แก้มเนียนนั้น น้ำตาของเขาค่อยๆไหลออกมาจนเขาต้องเอามือปัดมันออกไป ต่อจากนี้ เขาจะไม่ยุ่งเกี่ยวกับเธออีกแล้ว เรื่องนั้น เขาจะลืมมัน เขาจะไม่นึกถึงมันอีก ไม่มีเหตุผลอะไร...ที่เขาจะเข้าใกล้เธอได้อีก แม้แต่ความแค้น “ฉันรักเธอนะ โซจิน” ชายหนุ่มจ้องมองร่างที่หลับใหลนั้น อีกครั้ง ครั้งสุดท้าย เป็นครั้งสุดท้ายต่อจากนี้ ก่อนที่ร่างสูงของชุนวู จะเคลื่อนตัวเองออกมาจากห้องนั้น หัวใจของเขา....มันปวดร้าวเหลือเกิน --------- -------------------- “นายมาที่นี่ทำไม?” เสียงหวานแหลมพูดขึ้นกับคนที่อยู่ตรงหน้า เธอดึงเขาออกมาไกลจากทุกคน และมั่นใจว่าตอนนี้ไม่มีใครเห็น ใบหน้ายังคงกราดเกรียว “มาตามเธอกลับบ้านน่ะสิ-_-^” ชายหนุ่มที่สูงกว่าพูดขึ้นมาด้วยสีหน้าระอาใจเล็กน้อย ทันทีที่เขารู้เรื่องที่เธอตามชุนวูมา เขาก็รีบมาที่นี่ทันที คงไม่ปล่อยให้เธอทำตามอำเภอใจอีกแล้วล่ะ เขาจ้องมองใบหน้ากราดเกรียวนั้น ยังคงไม่วางตาไป “ฉันไม่กลับ!!” “นายไม่มีสิทธิ์มายุ่งกับชีวิตฉัน เจียฟง !!” เส้าหานพูดพร้อมเลยหน้าขึ้นมองคนคุ้นตาอีกครั้ง แววตายังคงเต็มไปด้วยความโกรธคนตรงหน้า “เธอยังคิดจะทำเรื่องนั้นอีกเหรอ? มีแต่จะทำให้ตัวเองเจ็บปวดหัวใจไม่ใช่รึงัย นึกถึงตัวเองซะบ้าง เขาไม่ได้รักเธอ หัดคิดซะบ้าง!!” “มันเรื่องของฉัน!! แม้ชุนวูจะไม่รักฉัน แต่สักวันเขาต้องรักฉัน!!” ชายหนุ่มรู้สึกเจ็บแปลบที่หัวใจ เธอคือคุณหนูของเขา คนที่เขาดูแลมาตั้งแต่เด็ก นิสัยดื้อดึง นิสัยนึกถึงแต่ตัวเอง อยากได้อะไรก็ต้องได้ ไม่เคยเปลี่ยนไป หรือจะเป็นเพราะเขาที่ตามใจเธอมากไป โตขึ้นมา ถึงปราบยากขนาดนี้ “ยังไงเธอก็ต้องกลับ !! ” ชายหนุ่มไม่พูดเปล่า เขาลากตัวเธอมาที่รถของเขาทันที เมื่อวาน สาเหตุที่เขาต้องเดินลัดป่ามานั้น เพราะรถของเขาดันมาเสียกลางทาง เขาเลยต้องเดินลัดมา จนกระทั้งมาเจอเธอ เธอคนนั้นที่เป็นต้นเหตุของความแค้นของเส้าหาน น่าสงสาร เหมือนเธอคนนั้นไม่รู้เรื่องอะไรเลย หรือว่าเธอจำอะไรไม่ได้ แต่อย่างนั้น เขาก็คงไม่ยอมให้เส้าหานทำเรื่องเลวร้าย ตราบใดที่โลกใบนี้ยังมีเขาอยู่ เขาจะต้องดูแลเอให้ดีที่สุด “ปล่อยฉันนะ!! ฉันไม่กลับ บอกว่าไม่กลับ!!” “เงียบน่า =_=^” หลังจากที่เจียฟงยัดร่างบางนั้นเขาไปนั่งในรถเขาก็รีบไปนั่งตรงคนขับทันที แต่ถึงอย่างนั้น ร่างเล็กที่เพิ่งจะถูกยัดเข้าไปนั่งก็พยายามที่จะออกมาจากรถ ชายหนุ่มจึงต้องพูดขึ้นมาอย่างเหลืออด “ถ้าเธอไม่ยอมไป ฉันจะบอกพ่อของเธอให้จับเธอหมั่นกับไอ้เศรษฐีแก่นั่น ว่าไง!!” ร่างเล็กถึงกับสะดุ้งตัวสั่น เมื่อได้ยินคำพูดนั้นจากปากเขา เรื่องราวบางเรื่องไหลเขามาในหัวของเธอ “ไม่ ไม่ อย่า อย่านะ ไม่เอา !!” น้ำตาเริ่มไหล ความบ้าคลั่งเริ่มปลดปล่อยมา เส้าหานทั้งดึงทั้งทึ้งตัวเองด้วยความเจ็บปวด กับภาพความเลวร้ายในชีวิตที่หวนกลับมาหลอกหลอนเธอ ชายหนุ่มเริ่มรู้สึกเจ็บแปลบ เขาคิดผิดที่พูดเรื่องนี้ เขากำลงทำให้เธอเจ็บอีก ชายหนุ่มดึงร่างนั้นเขามากอดด้วยหัวใจที่เจ็บปวดเช่นกัน ถ้าวันนั้น เขาไม่ไปจากเธอ ถ้าวันนั้น เขาไม่ปล่อยเธอเอาไว้คนเดียว เพราะความนึกถึงแต่ตัวเอง เธอก็คงไม่ถูกไอ้แก่นั่น ทำร้าย !! เธอก็คงไม่ถูกมันทำร้าย! เธอคงไม่ต้องมาเจ็บปวดแบบนี้!! “ขอโทษ ฉันขอโทษลิน่า ฉันขอโทษ” ร่างเล็กร้องไห้สั่นเทาอยู่ในอ้อมกอดของคนข้างๆ ปากยังคงพร่ำพูดไม่เป็นคำ น้ำตายังไหลออกมาไม่ขาดสาย “ไม่......” ----------- ------------------------- ร่างสูงเดินจากไปแล้ว โดยที่ไม่รู้ว่า ทุกคำพูด ทุกการกระทำ คนที่กำลังหลับใหลนั้น รับรู้อยู่ทั้งหมด ชุนวู.......นายเป็นยังไงกันแน่ ฉันจะเชื่อนายได้จริงๆน่ะเหรอ? ฉันเชื่อนายได้จริงๆใช่ไหม? สิ่งที่นายพูดออกมา ฉันเชื่อนายได้ใช่ไหม? นายชุนวู ผ้าม่านยังคงพัดพาเอาสายลมของตอนเย็นเข้ามาภายในห้องสีขาว โซจินจ้องออกไปไกลนอกหน้าต่าง ทั้งดีใจ ทั้งสับสน จะเชื่อได้ไหม? เชื่อได้จริงๆใช่ไหม? คำถามตัวเองวิ่งไปมาหลายรอบ จนในที่สุดดวงตานั้นก็หลับไปอีกครั้ง โดยที่ไม่รู้ว่า คนที่ทิ้งคำพุดสับสนนั้นไว้ กำลังขับรถออกไปจากที่นั่น และอาจไปจากชีวิตของเธอ ตลอดไป..............  |
| naru-hara | [ 14-04-2009 - 17:48:08 ] |
|---|---|
| อัพพพพพพพพพพพพพพพพพพจ้าอัพพพพพพพพพพพพพพพพพๆๆๆๆ >____</'' นายตัวร้ายกับยัยจอมโหด ♥~{->>[ The Top is crue]<<-}~♥ นายตัวร้ายกับยัยจอมโหด บทที่ 17/1 [ นี่น่ะเหรอ?ที่บอกว่า......รัก !!] นายตัวร้ายกับยัยจอมโหด บทที่ 17/1 [ นี่น่ะเหรอ?ที่บอกว่า......รัก !!] กริ๊งงงงงงงง!!! เสียงโทรศัพท์ดังขึ้น ส่งผลให้คนที่กำลังจ้องมองไปไกลจากระเบียงบ้านต้องหันกลับมาหามัน พร้อมกับรีบยกมันขึ้นแนบหูอย่างรวดเร็ว ในใจภาวนาให้เป็นเสียงของคนที่กำลังนึกถึงตลอดวันนี้พูดตอบกลับมา นายชุนวู .... !! “ฮะ ฮัลโหล” ............................. “...........พ่อ” เสียงคนรับอ่อนลงอย่างเห็นชัด แม้จะดีใจที่ได้คุยกับผู้เป็นพ่อที่ไม่โทรมานานเป็นเวลาหลายเดือน แต่นั่น ก็ไม่เท่าความผิดหวังที่มีอยู่ข้างใน “พ่อ พ่อบอกว่าไปสามเดือนไม่ใช่เหรอ? นี่มันจะเป็นปีแล้วนะ ทำไมไม่กลับมาอีก” ................................ “หา!! ยังไงนะพ่อ ต้องอยู่ต่ออีกเหรอ? พูดบ้าๆน่ะพ่อ หนูไม่เข้าใจ ทำไมบริษัทถึงให้พ่อไปดูงานนานขนาดนั้น พ่อกลับมาเถอะนะ” ...................... “พ่อ...” เสียงของหญิงสาว เริ่มจะคลอไปกับน้ำตาที่ไหล ทำไมถึงไม่มีใครอยู่ข้างๆเลยซักคนเดียว ในเวลานี้ ทำไมถึงเหลือแต่เพียงเธอแค่คนเดียว ทำไมถึงไม่มีใครเลย นายชุนวู นายหายไปไหน ? ตั้งแต่วันที่ไปเที่ยวทะเล ตั้งแต่วันที่เธอหลงอยู่ในป่า ตั้งแต่วันที่ได้ยินคำนั้น.....คำว่ารัก... พอตื่นขึ้นมา ก็ไม่พบเขา กลับมาถึงที่นี่ก็คิดว่าจะเจอเขา ก็ยังไม่พบ มันหมายความว่ายังไง นี้คือผลของการบอกรักหรือ นี่ใช่ไหม? ไม่เข้าใจเลย ฉันไม่เข้าใจนายเลยชุนวู..... น้ำตาไหลมาอีกครั้ง หลังจากที่วางโทรศัพท์ของพ่อไป พ่อจะอยู่ต่ออีกหนึ่งเดือน เหงาเหลือเกิน ทำไมมันถึงได้เงียบเหงาแบบนี้ ภาพวันเวลาเก่าๆที่นายอยู่ที่นี่ ย้อนกลับมาในหัวของฉันอีกแล้ว นายชุนวู ทำไมนายถึงทำให้ฉันเป็นแบบนี้...ชุนวู ---- ----------------- “ไม่ได้!!!” เสียงกราดเกรียวดังขึ้นจนคนที่แอบอยู่ใกล้ๆที่ตรงนั้นสะดุ้งตัว ชุนวูจ้องมองคนคุ้นตาที่แปร่งเสียงอำนาจนั้นออกมาอย่างไม่วางตา ไม่ว่าจะคุยกันกี่ครั้ง ไม่ว่าจะพูดกันดีแค่ไหน สุดท้ายแล้ว ก็คือต้องทะเลาะกัน “ผมไม่มีวันทำตามคุณย่า เลิกจำกัดชีวิตผมซะทีฮ่ะ” เขาเองก็อารมณ์ไม่ได้อ่อนไปกว่าคนที่อยู่ตรงหน้าเท่าไหร่นัก อารมณ์กับอารมณ์ปะทะกัน จนเสียงดังทะลุออกมาถึงนอกห้อง “คนที่แอบฟังอยู่ตรงนั่น ออกไป !!!” เสียงมหาอำนาจดังขึ้นอีก จนในที่สุดผู้จัดการฮันซุกจึงต้องออกมาจากที่นั่น เมื่อไหร่นะ ย่ากับหลานสองคนนี้ จะพูดคุยกันดีๆบ้าง “ไม่ว่ายังไง แก!! ก็ต้องทำตามคำสั่งของฉัน หมั่นกับหนูลิน่าซะ!! ” หญิงผู้เป็นย่าพูดพร้อมกับชี้หน้าเขา แววตาร้าย ไม่มีความรักปะปนมาหาเขาแม้เพียงซักนิด ชายหนุ่มกลืนความรู้สึกเจ็บปวดลงไปในคอ เนิ่นนานเท่าไหร่ เขาก็ยังคงเป็นแค่หลานนอกคอก แค่หลานนอกคอกเท่านั้น!!! “หึ ” เสียงหัวเราะถูกแค่นออกมาจากคนตัวสูง เขาจ้องมองย่าของเขาด้วยสายตาที่ทั้งเจ็บปวดทั้งดื้อดัน ก่อนที่จะเดินออกมาจากตรงนั้น โดนไม่สนใจเสียงของผู้เป็นย่าที่เรียกตน ปัง!!! เสียงปิดประตูห้องดังตามหลังคนที่เพิ่งออกไป ผู้เป็นย่ามองอย่างแค้นใจ ทำไมเธอถึงไม่เด็ดขาดกับหลานคนนี้ซักที ร่างของคนที่ยืนอยู่ค่อยๆทรุดลง สีหน้าค่อยๆซีดอย่างเห็นได้ชัด ตุบ!! จนในที่สุดร่างนั่นก็ล้มลงไปตรงนั้น “นายท่าน!!!!” ----------- --------------------- ร่างเล็กเดินอยู่ข้างหน้าเขา ต้องทำอย่างไรนะ เขาถึงจะได้ครอบครองร่างนั้นไว้ได้ เนิ่นนานแค่ไหนที่เขาเคยเดินตามร่างนั้น เจ๊........เมื่อไหร่เจ๊จะรักผม เมื่อไหร่กันฮ่ะ “เจ๊จะมาทำอะไรที่นี่ฮ่ะ” ในที่สุดเขาก็ตัดสินใจถามมันขึ้นมา เขาแสนจะดีใจที่ได้รับโทรศัพท์ของเธอ เธอบอกให้เขามาหา แต่แล้ว มันคือการให้เขาพาเธอมาที่นี่ บริษัทโซชุนวานกรุ๊บ บริษัทของโซชุนวู !! “ฉันอยากคุยกับเขา” ความรู้สึกแปลบเล่นเข้ามาในหัวใจเขา แค่นี่เหรอ? เขาเป็นได้แค่นี้จริงๆ “รุ่นพี่ค่ะ คุณชุนวูเขาจะอยู่เหรอค่ะ” เสียงหวานข้างๆอาปู้ดังขึ้น ยังมีอีกคนที่อยู่ตรงนี้ เขาไม่เข้าใจ ว่าเธอจะต้องตามเขามา ทำไมทุกที่ที่เขาอยู่ต้องมีเธอ คิดแล้วช่างน่ารำคาญจริงๆ “ไม่รู้สิหลินหลิน ก็คิดว่าน่าจะอยู่ ยังไงฉันก็ต้องคุยกับเขาให้รู้เรื่อง ” ฉันหันไปมองอีกคนที่ตามมา อาหลิน เธอยังคงทำหน้าตาไร้เดียงสาเหมือนเดิม ฉันหันไปมองอาปู้ที่กำลังจ้องมองอาหลิน ด้วยสายตาที่ฉันเองก้ไม่เข้าใจ สองคนนี้เหมาะกันมากเลย ทำไมอาปู้ถึงชอบทำหน้าตาเย็นชาใส่เธอตลอดนะ ไม่เข้าใจจริงๆ "หลีกหน่อยค่ะ ช่วยหลบทางหน่อยเร็วเข้า!!!" เสียงหนึ่งดังมาจากข้างหน้า ทำให้ฉันต้องรีบหลบอย่างรวดเร็ว รถเข็ดพยาบาลถูกเข็นมาอย่างรีบร้อน บนนั้นมีคนที่ฉันค้นตามากนอนอยู่ สีหน้าซีดเซียว นั่นมัน!! ย่าของรุ่นพี่และนายชุนวู!! "นั่นมันคุณย่านี่ค่ะ คุณย่าของพี่หนาน!!" เสียงอาหลินร้องขึ้นอย่างตกใจ ฉันเองก็ตกใจเช่นกัน เกิดอะไรขึ้นน่ะ!! "มีใครเห็นท่านประธานใหม??" เสียงหนึ่งดังขึ้น เหตุการณ์ดูวุ่นวายไปหมด ทุกคนกำลังตามหาชุนวูงั้นเหรอ? "ท่านประธานขับรถออกไปตั้งนานแล้วครับ!!" "รีบติดต่อท่านประธานเร็ว คุณท่านอาการกำเริบ!! เร็วเข้า!!" คำสั่งนั้น ทำให้คนที่รับฟังรีบกดโทณศัพท์ตัวเองทันที อาการกำเริบ?? "หลินจะโทรไปหารพี่หนาน เราตามท่านไปกันเถอะค่ะ รุ่นพี่ อาปู้" หลินๆพูดขึ้น ฉันหันมองอาปู้ แล้วเราทั้งหมดก็รีบวิ่งไปขึ้นรถของอาปู้ เพื่อตาม คุณย่าของรุ่นพี่กับนายชุนวูไป .....นี่มันเกิดเรื่องอะไรขึ้นเนี่ย แล้วนายชุนวู หายไปไหน!! |
ต้องสมัครเป็นสมาชิกและ login เข้าสู่ระบบก่อนถึงจะสามารถลงความเห็นได้